Standard Blog Whole Post - Portal Polaków na Białorusi

Jeden z najmłodszych ośrodków nauczania języka polskiego przy Związku Polaków na Białorusi - Polska Szkoła Społeczna przy Oddziale ZPB w Brześciu - wypuściła ze swoich murów czternastu absolwentów, którzy po zdaniu matury w szkołach państwowych będą się wybierać na studia wyższe, w tym do Polski. [caption

Oświata, Z-SUPERNEWS, Ziemia Mińska

Zakończenie roku szkolnego w Szkole Społecznej Języka Polskiego przy ZPB w Mińsku

Założony w 2009 roku z inicjatywy prezes Oddziału ZPB w Mińsku Heleny Marczukiewicz ośrodek edukacyjny jest jedną z najlepszych w stolicy Białorusi szkół społecznych języka polskiego. Pięć nauczycielek pod kierownictwem dyrektor szkoły Poliny Juckiewicz prowadzi zajęcia w 21 grupach. Razem w szkole uczy się ponad 130 dzieci i blisko 120 dorosłych.

Wszyscy oni zgromadzili się w minioną sobotę, aby pożegnać rok szkolny i powitać nadchodzące wakacje.

Po modlitwie, poprzedzającej uroczystość, uczniowie szkoły wraz z nauczycielami i gośćmi uroczystości wspólnie zaśpiewali piosenkę „Oto jest dzień”, która wprawiła zgromadzonych w radosny nastrój.

Potem nauczyciele zaproponowali zgromadzonym wziąć udział w zabawie, której nauczyli się, podczas kursów dla nauczycieli w Polsce. Zabawie towarzyszyła piosenka „Witam was”, często wykonywana na szkolnych uroczystościach w Polsce.

Po zabawie odbył się uroczysty koncert przygotowany siłami uczniów szkoły przy wsparciu działaczy kultury, z których słynie Oddział ZPB w Mińsku.

Koncert prowadziła najlepsza uczennica szkoły Paulina Nikicina

Poprowadziła koncert jedna z najlepszych uczennic szkoły Paulina Nikicina. Każdy z wychodzących na scenę chciał zademonstrować, jak duże postępy zrobił w nauce języka polskiego, uczęszczając w ciągu roku na zajęcia do Szkoły Społecznej Języka Polskiego. Paweł Buryn na przykład, demonstrując piękną wymowę, zarecytował wiersze Juliana Tuwima „Warszawa” i „Wszystko dla wszystkich”. Grupa najmłodszych uczniów szkoły, którzy dopiero poznali polski alfabet, zarecytowała wiersz tego samego autora pt. „Abecadło”.

Paweł Buryn recytuje wiersz „Warszawa” Juliana Tuwima

Z uwagi na to, że zajęcia w szkole odbywają się często w weekendowe poranki, kiedy nie chce się wcześnie wstawać, burzę emocji wywołało wykonanie piosenki o śpiochu – Panu Janie.

W toku uroczystości z okazji zakończenia roku szkolnego nie zabrakło refleksji na temat obchodzonego 26 maja w Polsce Dnia Matki. Wiersze o mamie zarecytowały ze sceny uczennice Ania Kaczanowska i Aleksandra Zachjarczenia. Ta druga, mimo tego, że ma zaledwie siedem lat, już bardzo dobrze śpiewa po polsku i nawet czyta. Aby usatysfakcjonować ojców, na których święto trzeba zaczekać do 23 czerwca, mała Aleksandra z niezwykłym urokiem zaśpiewała wesołą piosenkę o mamie i tacie.

Wiersz o mamie w wykonaniu Aleksandry Zacharczeni i Ani Kaczanowskiej

Nie uniknęło uwadze organizatorów koncertu jeszcze jedno szkolne osiągnięcie, a mianowicie – udział zespołu szkolnego w konkursie inscenizacji wierszy, który odbył się w marcu w Grodnie. Konkursową inscenizację wiersza Ludwika Jerzego Kerna „Żyrafa u fotografa”, młodzi aktorzy – Sławek Jermolenko i Ania Kaczanowska – zademonstrowali mińskiej publiczności.

Ania Kaczanowska i Sławek Jermolenko z inscenizacją wiersza „Żyrafa u fotografa”

Uczniowie szkoły w wolnym od zajęć czasie uczestniczą w różnych twórczych projektach. Jednym z nich jest zespół folkowy „Róża-Kwiatek” (biał. Ружа-Кветка). Zespół ten zaśpiewał piosenkę, od której pożyczył swoją nazwę. Kierowniczką zespołu „Róża-Kwiatek” jest Łarysa Klimienko.

Zespół folkowy „Róża-Kwiatek”

Grupa uczniów, uczących się w szkole już drugi rok, zaprezentowała publiczności polskie nazwy dni tygodnia, inscenizując opowiadający o nich wiersz Jana Brzechwy.

Uczniowie recytują wiersz "Tyudzień" Jana Brzechwy

Uczniowie recytują wiersz „Tydzień” Jana Brzechwy

Piosenkę pt. „Pieski Małe Dwa” zaśpiewała Diana Radziecka, a jej koledzy zaprezentowali inscenizację wiersza „Warzywa”, jednego z najbardziej ulubionych w szkole polskich poetów dla dzieci – Juliana Tuwima.

Inscenizacja wiersza „Warzywa” Juliana Tuwima

Śpiewa Diana Radziecka

Na zakończenie koncertu zaprezentowały się szkolne zespoły muzyczne – zespół „Ptaszki śpiewające” zaśpiewał piosenkę „Chłopiec z gitarą” z repertuaru Kariny Stanek i zespołu Czerwono-Czarni, a zespół „Dżentelmeni”, którego kierownikiem jest Natalia Krywoszejewa, wprowadził publiczność w radosno-biesiadny nastrój, wykonując „Serce w plecaku” i „Przybyli ułani pod okienko”. Swój występ „Dżentelmeni” zakończyli wykonaniem przeboju z lat 70. minionego stulecia – „Orkiestry dęte” z repertuaru Haliny Kunickiej.

Zespół „Ptaszki śpiewające”

Na scenie – „Dżentelmeni”

Polina Juckiewicz z Mińska

Oświata, Z-SUPERNEWS, Ziemia Grodzieńska

Tradycyjna uroczystość z okazji zakończenia roku szkolnego i zbliżającego się Dnia Dziecka odbyła się 28 maja w Szkole Społecznej Języka Polskiego, działającej przy Oddziale Związku Polaków na Białorusi w Mińsku. Założony w 2009 roku z inicjatywy prezes Oddziału ZPB w Mińsku Heleny Marczukiewicz ośrodek edukacyjny jest

Zakończenie roku szkolnego w Grodnie

Uroczystość z okazji zakończenia roku szkolnego dla ponad dwustu dzieci, uczących się języka polskiego w różnych formach i ośrodkach edukacyjnych na terenie obwodu grodzieńskiego, zorganizowała w niedzielę, 29 maja, przewodnicząca Rady Naczelnej Związku Polaków na Białorusi Andżelika Borys.

Polska działaczka organizuje spotkania dla dzieci polskich przed wakacjami już od kilku lat. Niezmiennie spotkania te gromadzą tłumy małych Polaków, którzy ściągają do Grodna z całej Grodzieńszczyzny, aby pokazać swoje osiągnięcia językowe, recytując wiersze i śpiewając piosenki polskie, pochwalić się różnorodnymi talentami artystycznymi i otrzymać z rąk organizatorki uroczystości Dyplomy z podziękowaniem za naukę języka ojczystego oraz upominki.

Andżelika Borys

Podobnie było w minioną niedzielę, kiedy największe z dostępnych ZPB, rozliczone na kilkaset osób, pomieszczenie z trudem zmieściło wszystkich przybyłych na uroczystość.

Tradycyjne słowa wdzięczności pod adresem najmłodszych oraz ich nauczycieli, wykładających język polski w kółkach przy szkołach państwowych oraz ośrodkach społecznych przy oddziałach ZPB i parafiach katolickich Grodzieńszczyzny, wygłosiła Andżelika Borys. Działaczka polska zapewniła, że wykorzysta swoje kontakty i możliwości, aby dzieciom polskim, uczącym języka ojczystego w najmniejszych nawet miejscowościach, zapewnić nadchodzącego lata wyjazdy wakacyjne do Polski, dzięki którym polska młodzież szkolna z Białorusi będzie mogła nie tylko wypocząć, lecz także zwiedzić ciekawe miejsca w Polsce i popraktykować rozmawianie w języku ojczystym w naturalnym polskim środowisku językowym.

Prowadząca uroczystość – członkini Rady Naczelnej ZPB Renata Dziemiańczuk

Znadniemna.pl

Kultura, Wiadomości z Polski, Ziemia Mińska

„Głos Duszy” z Mińska uświetniał śpiewem akcję patriotyczną we Wrocławiu

Chór parafialny „Głos Duszy”, działający przy kościele pw. św. Szymona i Heleny w Mińsku, wystąpił w Wielkim Koncercie Kresowym, który odbywał się w dniach 20 – 21 maja w ramach VII edycji akcji patriotycznej Mogiłę Pradziada Ocal od Zapomnienia na Rynku we Wrocławiu.

Chór „Głos Duszy” na Wielkim Koncercie Kresowym we Wrocławiu

Artyści z Mińska byli jedynymi reprezentantami polskiej społeczności na Białorusi, biorącymi udział w wydarzeniu, na które przybyli do stolicy Dolnego Śląska także kresowianie z Ukrainy.

Wielki Koncert Kresowy, będący podsumowaniem przygotowań do VII edycji jednej z najbardziej znanych, poświęconych Kresom Wschodnim, akcji patriotycznych w Polsce, odbył się pod patronatem Jego Eminencji Kardynała Henryka Gulbinowicza, Prezydenta Wrocławia oraz wrocławskiego ośrodka Telewizji Polskiej i Dolnośląskiego Kuratorium Oświaty. Dwie ostatnie instytucje patronują całej akcji Mogiłę Pradziada Ocal od Zapomnienia. W jej ramach uczniowie różnych szkół z Dolnego Śląska co roku w okresie wakacji letnich wyjeżdżają na Kresy, aby dokonywać renowacji polskich cmentarzy. Do tegorocznego lipcowego wyjazdu na Ukrainę zapisało się już około 1000 wolontariuszy. Wielu z nich było obecnych na Wielkim Koncercie Kresowym, który stał się okazją do spotkania się z Polakami, mieszkającymi na byłych Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej, pielęgnującymi kulturę i tradycje polskie w swoich krajach zamieszkania.

Chór „Głos Duszy” ze stolicy Białorusi podczas Wielkiego Koncertu Kresowego zaśpiewał szereg pieśni patriotycznych, między innymi – piosenkę „Polsko moja”, do której muzykę skomponowała organistka kościoła św. Szymona i Heleny Helena Abramowicz. Utwór autorstwa kresowej kompozytorki jest wykonywany przez różne polskie zespoły wokalne, działające w Mińsku, a kiedy brzmi przy różnych okazjach w Polsce w wykonaniu Polaków z Białorusi – powoduje występowanie łez wzruszenia na oczach słuchających i zbiera najgłośniejsze brawa.

Tak było także podczas Wielkiego Koncertu Kresowego, który nie był jedyną okazją do występów mińskiego chóru „Głos Duszy” podczas pobytu w stolicy Dolnego Śląska. Jako chór liturgiczny „Głos Duszy” uświetniał śpiewem nabożeństwa odprawiane z okazji VII edycji akcji Mogiłę Pradziada Ocal od Zapomnienia i śpiewał na prośbę wiernych po zakończeniu nabożeństw.

Podczas pobytu we Wrocławiu chórzyści z Mińska mieli okazję poznać wielu miejscowych mieszkańców, którzy mają korzenie na Kresach, również tych, których przodkowie urodzili się na ziemiach, leżących w granicach współczesnej Białorusi.

Jan Mielnicki, członek chóru „Głos Duszy” dla Znadniemna.pl

Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS, Ziemia Grodzieńska

Majówka oddziałów ZPB z Grodzieńszczyzny w Miniewiczach

Wspólne zdjęcie uczestników wycieczki przy grobie powstańców styczniowych w Miniewiczach

Do Grodna w sobotę rano przybyło dwa autokary działaczy ZPB z Lidy, Iwia, Ostrowca, Wojstomia, Radunia i wielu innych miejscowości, w których działa Związek Polaków. Powitani przez grodzieńskich znawców historii Grodna – dziennikarza i krajoznawcę Witolda Iwanowskiego oraz członka rady Naczelnej ZPB Tadeusza Malewicza, Polacy z różnych zakątków Grodzieńszczyzny zostali oprowadzeni przez przewodników po najciekawszych zabytkach Grodu nad Niemnem. Po trwającej kilka godzin wycieczce po mieście działacze ZPB opuścili Grodno, aby udać się do Bohatyrewicz, gdzie zwiedzili oni grób Jana i Cecylii, a potem przejechali do sąsiednich Miniewicz, w których członkowie Oddziału ZPB w Grodnie wraz z działaczami z Oddziału ZPB w Wołkowysku czekali na nich na brzegu Niemna, gdzie rzeka robi niezwykle malowniczy zakręt, a oczom stojących na brzegu ukazuje się piękno nadniemeńskiej przyrody znane z opisów autorstwa Elizy Orzeszkowej między innymi w powieści „Nad Niemnem”.

Stałym punktem wizyt Polaków w Miniewiczach jest odwiedzanie znajdującej się w lesie mogiły 40 powstańców styczniowych. Tam też w celu wysłuchania historii tego miejsca i odmówienia modlitwy za dusze poległych w walce z caratem powstańców styczniowych, udali się goście Grodna.

Tadeusz Malewicz

Witold Iwanowski

Przed zgromadzonymi przy grobie 40 powstańców przemówił Tadeusz Malewicz, po czym krótką prelekcję na temat bitwy, stoczonej przez poległych tu powstańców z oddziałami regularnej armii Imperium Rosyjskiego, wygłosił, nawiązując do obecnych w twórczości Elizy Orzeszkowej opisów losów powstańców, Witold Iwanowski. Z inicjatywy prezesa ZPB Mieczysława Jaśkiewicza za dusze poległych zebrani odmówili modlitwę „Anioł Pański…”, po której odśpiewali hymn ZPB – „Rotę”.

Modlitwa „Anioł Pański…”

Po opuszczeniu miejsca pamięci i udaniu się nad brzeg Niemna Polacy zostali zaproszeni do posiłku, przygotowanego przez rodaków z Oddziału ZPB w Grodnie na grillu.

Członkowie Towarzystwa Plastyków Polskich przy ZPB zaprosili przybyłych na zwiedzanie improwizowanej wystawy swoich dzieł malarskich.

Przemawia prezes ZPB Mieczysław Jaśkiewicz

Czlonkowie Towarzystwa Plastyków Polskich przy ZPB: Alicja Matuk, Gennadiusz Picko, mikołaj Panciuchow, Andrzej Filipowicz i Natalia Tołoczko

Miniewicze_Wystawa_TPP_Iwanowski_Malewicz

Witold Iwanowski i Tadeusz Malewicz

Uzdolnieni muzycznie rodacy zapewnili zgromadzonemu na brzegu Niemna towarzystwu rozrywkę muzyczną. Powszechnie znane i lubiane melodie z repertuaru gwiazd polskiej i światowej estrady zagrał, skutecznie kusząc niektóre pary do tańca, wołkowyski saksofonista Stanisław Cimoszko. Siostry Wojciechowicz – Karina i Anastazja, popisały się z kolei zdolnościami wokalnymi, wywołując swoim śpiewem szczery aplauz zgromadzonych.

Na saksofonie gra Stanisław Cimoszko z Wołkowyska

Miniewicze_Karina_Anastazja_Wojciechowicz

Śpiewają siostry Wojciechowicz – Karina i Anastazja

Anastazja Wojciechowska

Karina Wojciechowska

W trakcie spotkania integracyjnego nie obeszło się bez miłej niespodzianki. Rzecz w tym, iż prezes Komitetu Ochrony Miejsc Pamięci Narodowej przy ZPB Józef Porzecki tego samego dnia po Grodnie i okolicy oprowadzał czterdziestoosobową wycieczkę rodaków z różnych zakątków Polski.

Miniewicze_zakonczenie_wycieczka_z_Warszawy_Porzecki

Przemawia Józef Porzecki

Miniewicze_zakonczenie_wycieczka_z_Warszawy

Tadeusz Malewicz wspólnie z rodakami z Macierzy i Grodzieńszczyzny śpiewają „Hej, sokoły…”

Bohatyrewicze i Miniewicze nie mogły zostać ominięte przez polskich turystów, dla których niewątpliwym przeżyciem stało się spotkanie z tak dużą liczbą rodaków nad brzegiem Niemna. Rodacy z Macierzy i Grodzieńszczyzny uczcili nieplanowane spotkanie wspólnym odśpiewaniem niezwykle lubianej na Kresach piosenki „Hej, sokoły…”

Znadniemna.pl

Ponad stu działaczy Związku Polaków na Białorusi z działających w obwodzie grodzieńskim oddziałów ZPB w sobotę, 28 maja, zwiedzali Grodno, po czym zebrali się na spotkanie integracyjne nad malowniczym brzegiem Niemna we wsi Miniewicze. [caption id="attachment_16513" align="alignnone" width="480"] Wspólne zdjęcie uczestników wycieczki przy grobie powstańców styczniowych

Kultura, Z-SUPERNEWS, Ziemia Mińska

„Jan Karski i władcy ludzkości” oraz „Moje córki krowy” na Festiwalu Europejskiego Kina Współczesnego w Mińsku

Od 17 maja w kinie “Pobieda” w stolicy Białorusi, w ramach obchodów Dnia Europy, trwa Festiwal Europejskiego Kina Współczesnego. Organizatorami wydarzenia są: przedstawicielstwo Unii Europejskiej na Białorusi i ambasady państw UE w Mińsku, wspierane przez Ministerstwo Kultury Republiki Białoruś i władze miasta.

Zbigniew_Domagalski_Kinga_Debska_Igor_Blinkow_Tomasz_Adamski

Zbigniew Domagalski, Kinga Dębska, Igor Blinkow i Tomasz Adamski

Dla mińskich miłośników kina europejskiego festiwal jest rzadką możliwością obejrzenia najnowszych produkcji filmowych z Polski, Niemiec, Włoch, Szwecji, Francji, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Litwy i innych krajów Europy.

– Język kultury jest najlepszym językiem porozumienia. А kino przemawia w tym języku znakomicie — tak scharakteryzował Festiwal Andrea Victorin, kierownik przedstawicielstwa UE na Białorusi.

Rzeczpospolita Polska przywiozła do Mińska dwa filmy: dokumentalny pt. „Jan Karski i władcy ludzkości” Sławomira Grünberga, nakręcony przez międzynarodową ekipę z Polski, USA i Izraela oraz fabularny pt. „Moje córki krowy”.

Pierwszy film jest hołdem Janowi Karskiemu – emisariuszowi Polskiego Państwa Podziemnego. Polska premiera obrazu odbyła się w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie w 101. rocznicę urodzin człowieka, który jako pierwszy poinformował zachodnie państwa o zagładzie Żydów, dokonywanej w Polsce przez Niemców. Film składa się z archiwalnych nagrań rozmów z Janem Karskim, wspomnień o nim oraz z animacji, która ukazuje dramatyczne i przełomowe chwile w życiu bohatera.

Drugi film – tragikomedia „Moje córki krowy” – to jeden z największych przebojów kinowych roku w Polsce. Jest to ciepła, pozbawiona fałszu opowieść o relacjach rodzinnych. Polska premiera filmu odbyła się 8 stycznia 2016 roku. Od tamtego czasu obejrzało go ponad 730 tys. Polaków. Film został doceniony na najważniejszych imprezach filmowych w Polsce, zdobywając Nagrodę Publiczności i Dziennikarzy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2015 roku. W plebiscycie Polskich Nagród Filmowych Orły 2016 film zdobył Nagrodę za Najlepszy Scenariusz oraz Nagrodę Publiczności. W rolach głównych wystąpiła plejada znakomitych aktorów: Agata Kulesza, Gabriela Muskała, Marian Dziędziel, Marcin Dorociński i inni.

Dzięki wsparciu Instytutu Polskiego w Mińsku i jego szefa Tomasza Adamskiego publiczność w Mińsku miała możliwość nie tylko obejrzenia filmu w języku polskim z rosyjskimi napisami, ale także spotkała się z jego twórcami: Kingą Dębską – autorką filmów dokumentalnych, reżyserką ponad stu odcinków najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych oraz producentem – Zbigniewem Domagalskim, który w zeszłym roku został uznany za najlepszego producenta polskich filmów krótkometrażowych i dokumentalnych.

Przemawia Tomasz Adamski

Sala kinowa na 488 miejsc na pokazie filmu „Moje córki krowy” była wypełniona po brzegi. Koordynator projektu Igor Blinkow tłumaczył z polskiego na rosyjski to, co goście mówili do mińskiej publiczności, ta jednak często reagowała przed tłumaczeniem, co świadczyło o dobrej znajomości wśród obecnych na sali języka polskiego.

Zbigniew Domagalski i Kinga Dębska

Oto, jak wyglądała wymiana zdań między publicznością a twórcami filmu:

Pani Kingo, dlaczego taki tytuł?

– To częściowo moja historia, chociaż to nie jest film autobiograficzny. W 2012 r. odeszła moja mama, chwilę później – ojciec, który mianowicie tak, jak w filmie, nazywał nas z siostrą krowami.

Skąd pomysł na taki scenariusz?

– Kiedy mama leżała w śpiączce, nie bardzo wiedziałam, jak z nią rozmawiać, więc pisałam. To był mój sposób na to, aby poradzić sobie z myślą, że rodzice odchodzą.

Czy Pani siostra widziała film?

– Widziała. I po projekcji z ulgą wyznała: „Całe szczęście, że nikt w tym filmie nie przypomina mnie”. Śmierć rodziców pozwoliła mi odzyskać siostrę. Dzisiaj jesteśmy tak blisko ze sobą, jak nigdy dotąd nie byłyśmy. Przyjaźnimy się. Przedtem nasze relacje wyglądały o wiele gorzej.

W filmie córkę głównej bohaterki świetnie zagrała Pani córka. Czy łatwo być reżyserką dla własnej córki?

– Umówiłyśmy się, że relacje rodzinne pozostawimy w domu. Marysia – wtedy początkująca aktorka – była nieocenionym źródłem informacji dla aktorów na planie, bo była bardzo związana emocjonalnie z moimi rodzicami. Jestem bardzo z niej dumna – niedawno otrzymała Grand Prix 34. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi za role tytułowej bohaterki w spektaklu „Maria Stuart”.

Najbardziej wzruszający dla Pani moment, związany z filmem?

– Nie zapomnę naszego pierwszego oficjalnego pokazu w Teatrze Muzycznym w Gdyni – pełna sala, ludzie siedzieli na podłodze. Kiedy seans się skończył – stanęli, bili brawa, płakali. Trwało to ponad pięć minut. Cała ekipa filmowa wtedy się popłakała. Montażysta, który widział ten film z milion razy, zalewał się łzami. Przez moment czułam się tak, jakbyśmy byli z tymi wszystkimi ludźmi jedną rodziną, wspólnotą, która ma te same problemy, te same potrzeby, te same marzenia. Rozumieliśmy się bez słów. Wtedy pomyślałam, że moi rodzice, czy są w niebie, czy nie – pewnie widzą to i się cieszą. Bo to jest też ich zasługa. Wszystko zatoczyło koło i wreszcie nabrało sensu.

Podjęła Pani bardzo trudny temat. Przedtem udało to się polskim filmom „Pora umierać” i „Życie jako śmiertelna choroba…”.

– Moim zdaniem „Moje córki krowy” nie jest filmem o śmierci. Raczej o życiu, mimo wszystko. Ktoś powiedział, że dorastamy tylko wtedy, kiedy odchodzą nasi rodzice.

W filmie często padają nazwy Wasilków, Białowieża. Dlaczego?

– Bo moja rodzina pochodzi z terenów Białostocczyzny. Jako dziecko całe lato spędzałam właśnie tam. Bardzo lubię tę ziemię.

To Pani, może potrafi rozmawiać po białorusku?

– Nie, ale wszystko rozumiem.

Pani przywiozła do Mińska także swoją książkę o tym samym tytule, co film. Czym ona się różni od filmu?

– Zawartość książki to dwa równolegle, pisane przez obie siostry, pamiętniki, w których autorki te same zdarzenia opisują z zupełnie innej perspektywy. No, bo same różnią się od siebie. Więcej niż w filmie jest w książce różnych śmieszności, pretensji, wzajemnych żalów wypowiadanych przez bohaterki. Książka pozwoliła mi zrozumieć lepiej moją siostrę, siebie – też.

Jakie ma Pani plany na przyszłość?

– Popularność filmu zaowocowała zaproszeniem nakręcenia 13-odcinkowego serialu o rodzinie, podzielonej politycznie. Podoba mi się pomysł i zależy mi na tym, aby go zrealizować.

Po Kindze Dębskiej nastąpiła kolej odpytywania producenta wyświetlonego filmu – Zbigniewa Domagalskiego:

Zbigniew Domagalski

Panie Zbigniewie, jak długo trwał okres zdjęciowy?

– Od 12 sierpnia do 12 września 2014 roku. Nie mieliśmy za dużo pieniędzy. Ale mimo to udało się nakręcić świetny film.

Pan jest bardzo znanym producentem polskich filmów dokumentalnych. Dlaczego film fabularny?

– Bo scenariusz Kingi był rewelacyjny.

W filmie jedna z bohaterek jedzie do kościoła w Porzeczu. Dlaczego mianowicie ten kościół?

– Pierwotnie planowano kręcić sceny w Częstochowie, ale klasztor chciał całkowicie kontrolować produkcję, dlatego zmieniliśmy lokalizację i znaleźliśmy ten malowniczy kościół niedaleko Warszawy, jeden z najstarszych drewnianych kościołów w Polsce.

Czy polskie kino jest popularne w Polsce?

– W okresie ostatnich dziesięciu lat – tak. Nasz na przykład film w kinach pobił „Gwiezdne wojny”.

Czy Państwo coś wiedzą o białoruskiej branży kinowej?

– Niestety, kompletnie nie wiemy niczego. I szkoda, że z powodu braku czasu nie udało nam się spotkać z białoruskimi kolegami.

W filmie brzmi świetna muzyka, która stwarza niepowtarzalną atmosferę. Kto jest jej kompozytorem?

– Młody, ale już bardzo znany twórca – Bartosz Chajdecki.

Po zakończeniu rozmowy z reżyserką i producentem do Kingi Dębskiej zaczęli podchodzić widzowie, żeby podzielić się swoimi historiami, podobnymi do tej, którą obejrzeli na ekranie. Przed Białorusią film „Moje córki krowy” był pokazywany w Polsce, Brazylii, Włoszech i w Stanach Zjednoczonych i wszędzie jego odbiór był podobny.

Goście pokazu i członkowie Oddziału ZPB w Mińsku

Film Kingi Dębskiej na DVD trafił do polskich sklepów 19 maja tego roku. Wydanie DVD zostało wzbogacone o dodatki w postaci niewykorzystanych scen oraz materiał zza kulis. Film „Moje córki krowy” wkrótce można będzie wypożyczyć w wideotece, a książkę – w bibliotece, Instytutu Polskiego w Mińsku.

Oficjalny zwiastun filmu „Moje córki krowy” można obejrzeć na YouTubie.

Polina Juckiewicz z Mińska

25 maja, 2016

Religia, Towarzystwo Plastyków Polskich, Z-SUPERNEWS

Wystawa prac śp. Stanisława Kiczki z okazji 25-lecia Diecezji Grodzieńskiej

Prace z dwóch cyklów tematycznych – „Pod opieką Matki Bożej ” i „Kościoły Grodzieńszczyzny” – malarstwa i grafiki śp. Stanisława Kiczki, nieodżałowanego twórcy Towarzystwa Plastyków Polskich przy Związku Polaków na Białorusi, wybitego działacza mniejszości polskiej, wyróżnionego w 2005 roku odznaką Ministerstwa Kultury RP „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, zostały wystawione we wtorek, 24 maja, w grodzieńskiej katedrze – kościele pw. św. Franciszka Ksawerego.

Wystawę otwiera proboszcz parafii św. Franciszka Ksawerego ksiądz Jan Kuczyński

Wystawa prac śp. Stanisława Kliczki w grodzieńskiej farze, została zorganizowana w ramach obchodów 25-lecia powstania Diecezji Grodzieńskiej. Oba cykle obrazów malarza mają bowiem bezpośredni związek z religią katolicką, której malarz był gorliwym wyznawcą, wręcz – malarskim katechetą, dającym setkom miłośnikom swojej twórczości i kolegom malarzom przykład tego, jak bardzo inspirująca może być wiara w Boga. Portret św. Maksymiliana Kolbego autorstwa Stanisława Kiczki stał się darem delegacji ZPB dla papieża Jana Pawła II podczas audiencji, udzielonej Polakom z Białorusi przez Ojca Świętego w Watykanie.

Część wystawionych w katedrze grodzieńskiej obrazów – tych z cyklu „Pod opieką Matki Bożej” – będzie dostępna do podziwiania przez wiernych i turystów Grodna przez pewien okres, natomiast obrazy z cyklu „Kościoły Grodzieńszczyzny” – zostały przekazane przez wdowę Helenę Kiczko i członków rodziny Kiczków w darze Diecezji Grodzieńskiej z okazji jej jubileuszu.

Uroczystego otwarcia wystawy dokonał proboszcz parafii św. Franciszka Ksawerego w Grodnie, ksiądz Jan Kuczyński. W przemówieniu, wygłoszonym do zgromadzonych na wernisażu w głównej grodzieńskiej świątyni katolickiej, kapłan podkreślał, że śp. Stanisław Kiczko regularnie pojawiał się na nabożeństwach w grodzieńskiej katedrze, był gorliwym katolikiem i dobrym parafianinem. – Dlatego dzisiaj tę wystawę otwieramy mianowicie tutaj – mówił proboszcz. Ksiądz Jan Kuczyński podzielił się ze zgromadzonymi bardzo konkretnym wspomnieniem, charakteryzującym śp. Stanisława Kiczkę.

– Na rok przed zgonem, dwa lata temu przyszedł do mnie z prośbą odprawienia Mszy świętej w intencji zmarłych malarzy. I z jego inicjatywy Msza święta w tej właśnie intencji została odprawiona w tym kościele – opowiedział ksiądz.

Przemawia Tadeusz Gawin, prezes honorowy Związku Polaków na Białorusi

Niezwykle ciepło wspominali o nieodżałowanym koledze i przyjacielu grodzieńscy malarze, ludzie kultury i wybitni przedstawiciele polskiej społeczności na Białorusi. Honorowy prezes ZPB Tadeusz Gawin mówił o Stanisławie Kiczce, jako o człowieku, który nie znosił dwóch rzeczy – fałszu i zdrady. – Do jego pracowni malarskiej mógł przyjść każdy w dowolnym momencie. Wśród jego gości i przyjaciół byli zarówno Polacy, jak i Białorusini, Litwini oraz ludzie innych narodowości. Malarz każdego traktował po przyjacielsku szczerze, za co był powszechnie lubiany i szanowany. Stanisław Kiczko zostawił po sobie ślad zarówno jako malarz, ale także jako działacz, organizator wielu przedsięwzięć kulturalno-artystycznych – mówił Tadeusz Gawin.

Marina Zagidulina opowiada o twórczości śp. Stanisława Kiczki

O właściwościach twórczego warsztatu autora wystawionych obrazów opowiadała znana grodzieńska historyk sztuki, członkini założonego przez Stanisława Kiczkę TPP przy ZPB Marina Zagidulina. – Religijność, wiedza historyczna, traktowanie ludzi z życzliwością i szacunkiem – tymi właściwościami są przesiąknięte jego obrazy. Wizerunek Matki Bożej, męczennicy i święci, postać Jana Pawła II – to nie są zwykłe obrazy portretowe.

Przemawia Anna Kosicka, prezes Kujawsko-Pomorskiego Oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”

Każda odzwierciedlona na obrazie Stanisława Kiczki postać jest osadzona w niepowtarzalnej przestrzeni duchowej, tworzonej przez artystę, z wykorzystaniem wypracowanych przez niego środków wyrazu plastycznego i kolorystycznego – podkreśliła Marina Zagidulina, przypominając zgromadzonym, że wspominany przy okazji otwarcia wystawy jej nieodżałowanej pamięci twórca był nie tylko założycielem Towarzystwa Plastyków Polskich, lecz także cenionym działaczem Białoruskiego Związku Malarzy. Mianowicie z inicjatywy Stanisława Kiczki i dzięki jego zdolnościom organizatorskim TPP przy ZPB, z lokalnej organizacji grodzieńskiej urosła na organizację obejmującą swoim zasięgiem prawie całą Białoruś, gdyż dołączyli do niej malarze z Mińska, Brześcia i innych miast Białorusi. – Dzięki niemu TPP przy ZPB stało się organizacją atrakcyjną i przyciągającą ludzi twórczych, zdolnych nie tylko w wymiarze malarskim, lecz także potrafiących wspierać się nawzajem – zaznaczyła Zagidulina.

Janina Pilnik, prezes Towarzystwa Plastyków Polskich przy ZPB

Przemawia Tadeusz Malewicz, członek Rady Naczelnej ZPB

Ze słowami wdzięczności pod adresem organizatorów wystawy – ks. Jana Kuczyńskiego, prezes TPP przy ZPB Janiny Pilnik, Mariny Zagidulinej i wielu innych kolegów i przyjaciół śp. Stanisława Kiczki zwróciła się wdowa po malarzu Helena Kiczko. Dziękowała ona nie tylko za możliwość wystawienia w tak ważnym dla zmarłego miejscu jego obrazów, lecz także za pomoc i wsparcie, które otrzymywała rodzina malarza, kiedy Stanisław Kiczko ciężko chorował przed śmiercią.

Marina Zagidulina i Helena Kiczko, wdowa po malarzu

Natalia Klimowicz, zdjęcia autorki i Iness Todryk-Pisalnik

25 maja, 2016

Oświata, Z-SUPERNEWS, Ziemia Grodzieńska

Prace z dwóch cyklów tematycznych - „Pod opieką Matki Bożej ” i „Kościoły Grodzieńszczyzny” - malarstwa i grafiki śp. Stanisława Kiczki, nieodżałowanego twórcy Towarzystwa Plastyków Polskich przy Związku Polaków na Białorusi, wybitego działacza mniejszości polskiej, wyróżnionego w 2005 roku odznaką Ministerstwa Kultury RP „Zasłużony dla

„Mistrzowie ortografii 2016” zwiedzili stolicę Grecji – Ateny!

Zwycięzcy organizowanego co roku przez przewodniczącą Rady Naczelnej ZPB Andżelikę Borys konkursu „Mistrz ortografii 2016” w dniach 19-22 maja przebywali w stolicy Grecji – Atenach. Wycieczka, stanowiąca główną nagrodę za zwycięstwo w konkursie ortograficznym, odbyła się na zaproszenie Szkoły Polskiej im. Zygmunta Mineyki przy Ambasadzie RP w Atenach, gdzie nasi mistrzowie polskiej ortografii mieszkali w rodzinach miejscowych Polaków, których dzieci uczą się w szkole przy Ambasadzie RP.

Teatr Dionizosa

Program pobytu w Atenach, będących miastem-muzeum cywilizacji antycznej, przeżywającej rozkwit jeszcze przed narodzeniem Jezusa Chrystusa, został opracowany w taki sposób, że młodzież z Białorusi zwiedzała zabytki starożytnej Grecji wspólnie z rówieśnikami z miejscowych rodzin polskich. Wspólne zwiedzanie objęło między innymi wycieczkę po ateńskim Akropolu, gdzie młodzi Polacy z Białorusi mogli na własne oczy zobaczyć zabytki, znane im dotąd tylko ze szkolnych lekcji historii i ilustracji w książkach, w tym znajdujący się na ateńskim Akropolu kompleks świątyń: Partenon, Erechtejon, Apteros, sanktuarium Artemidy Brauronia i Propyleje.

Laureaci konkursu: Marek Szumski, Edyta Soroko i Elwira Urbanowicz

Muzeum Akropol

Marzanna Geisler, dyrektor Szkoły Polskiej im. Zygmunta Mineyki przy Ambasadzie RP w Atenach, przewodnik grupy oraz Andżelika Borys

Partenon

Pobyt naszych mistrzów polskiej ortografii w Grecji nie ograniczył się tylko zwiedzaniem Aten i Akropolu. Gospodarze zafundowali polskiej młodzieży z Białorusi także wycieczkę do starożytnego Koryntu, gdzie wycieczkowicze mogli zwiedzić między innymi jeden z cudów techniki – Kanał Koryncki, łączący morza Egejskie i Jońskie, i przecinający Przesmyk Koryncki, czyli wąski pas lądu między kontynentalną Grecją a największym półwyspem Hellady – Peloponezem.

Kanał Koryński

Widok na morze z Akrokoryntu

Na Peloponezie młodzież z Białorusi zwiedziła Akrokorynt – starożytny akropol Koryntu, stanowiący twierdzę tego starożytnego miasta, w której mieściła się świątynia bogini Afrodyty, jednej z najbardziej znanych postaci starożytnej mitologii greckiej. Widok ze wzgórza Akrokorynt rozpościera się na odległość nawet 60-ciu kilometrów i pozostawia na zwiedzających niezapomniane wrażenie.

Akrokorynt

Andżelika Borys z Eweliną Pęską i Anitą Krasowską – lauretkami konkursu

Nie tylko starożytność, lecz także bliższe czasowo i narodowo tematy historyczne były obiektem zainteresowania wycieczkowiczów. Polska młodzież z Białorusi i z Grecji z dużym zainteresowaniem uczestniczyła w specjalnie przygotowanej dla niej lekcji na temat Żołnierzy Wyklętych. W Szkole Polskiej im. Zygmunta Mineyki przy Ambasadzie RP w Atenach w tym czasie odbywała się też wystawa, przywieziona przez Oddział IPN w Lublinie pt. „Czas niezłomnych. Polskie podziemie niepodległościowe 1944-56”, którą, zaprzyjaźnieni już z rówieśnikami z Aten, chętnie zwiedzili goście z Białorusi.

Mistrzowie ortografii w Szkole Polskiej im. Zygmunta Mineyki przy Ambasadzie RP w Atenach

Przyjęcie, przygotowane przez naszych Rodaków w Grecji Polakom z Białorusi, było pełne serdeczności, życzliwości i prawdziwie polskiej gościnności.

Zmiana warty przy Parlamencie Grecji

Za umożliwienie zorganizowania dla zwycięzców konkursu „Mistrz ortografii 2016” fantastycznej wycieczki do Aten – Andżelika Borys, jako kierownik grupy Polaków z Białorusi i organizator konkursu ortograficznego, składa serdeczne wyrazy wdzięczności Ambasadzie RP w Atenach, rodzicom uczniów, działającej przy ambasadzie Szkoły Polskiej im. Zygmunta Mineyki, jej gronu pedagogicznemu oraz dyrektor Marzannie Geisler.

Znadniemna.pl, fot.: Renata Dziemiańczuk i Andżelika Borys

24 maja, 2016

Kultura, Z-SUPERNEWS, Ziemia Mińska

Miński dziennikarz wydał książkę o wieloetnicznym Wilnie

Książka Wiktora Korbuta „Od Mińska do Wilna. Historia Białorusi w notatkach dziennikarskich”

Wiktor Korbut

Mińska prezentacja książki odbyła się po tym, jak Wiktor Korbut zaprezentował swoją pracę, określaną przez niego jako popularno-naukową, w stolicy Litwy. Białoruska prezentacja książki odbyła się w jednej z mińskich kawiarni, do której zawitała między innymi nasz korespondent, aby porozmawiać z autorem.

Wiktor Korbut udziela wywiadu telewizji Biełsat

Oto jak w rozmowie z naszą dziennikarką określił on przesłanie swojej książki o Wilnie:

«Białorusini mieszkali tu wraz z Litwinami i Polakami, Żydami, i osobami innych narodowości, razem tworząc to miasto… Niektórzy mówią, że Wilno jest miastem białoruskim, inni, że polskim, jeszcze inni – wyłącznie litewskim. Uważam, że żadna z tych opinii nie jest słuszna. Już od XIV wieku tutaj mieszkają Litwini, Białorusini, Polacy, Żydzi. Jest to miasto wielu narodów i wielu kultur…» – powiedział nam podczas prezentacji autor.

Wydanie książki „Od Mińska do Wilna. Historia Białorusi w notatkach dziennikarskich” poprzedziło wydanie przez Wiktora Korbuta serii pocztówek z widokami starego Wilna. Pocztówki te opowiadają o ludziach, w tym Polakach, którzy urodzili się na ziemiach współczesnej Białorusi i mieszkali przez jakiś czas w Wilnie (Adam Mickiewicz, Ignacy Domejko, Władysław Syrokomla i inni).

Książka składa się z pięciu rozdziałów. Dzięki niej można dużo się dowiedzieć o Wielkim Księstwie Litewskim. Autor dotyka kwestii i problemów zachowania kulturalnego i historycznego dziedzictwa wielu miast, leżących obecnie na terenie Białorusi i mocno związanych z polską historią: Grodna, Nieświeża, Wołkowyska i innych. Oprócz tego jeden rozdział książki jest poświęcony stolicy Białorusi (opowiada w nim autor między innymi o tym, co wiązało z Mińskiem Stanisława Moniuszkę, Walentego Wańkowicza, Karola Czapskiego oraz o tym, jak wizytował Mińsk Józef Piłsudski).

W swojej książce Wiktor Korbut dużo uwagi poświęca również relacjom trzech narodów. «Uważam, że sprzeczki między Polakami, Litwinami i Białorusinami o to, do kogo należy to miasto, są bezsensowne, ponieważ każdy naród zostawił w nim swój ślad. Dla mnie faktem jest to, że Wilno jest historyczną i teraźniejszą stolicą Litwy i jest bardzo związane z Białorusią, a także odegrało bardzo ważną rolę w historii Polski» — mówi Wiktor Korbut.

W książce opowiada on o znanych artystach, pisarzach i innych ludziach, czyje życie było związane z tym miastem. Możemy więc przeczytać o Adamie Mickiewiczu, Michale Kleofasie Ogińskim, Stanisławie Moniuszce i innych. W książce jest zawarta także informacja o tym, kto ze znanych Białorusinów, Polaków i Litwinów jest pochowany na wileńskich cmentarzach.
Wiktor Korbut jest znanym dziennikarzem, laureatem VІІІ Konkursu Drukowanych Środków Masowego Przekazu «Залатая ліцера» (Złota litera). Interesuje się historią, śpiewa w działającym przy Oddziale ZPB w Mińsku chórze «Polonez». O sobie mówi, że jest wielkim miłośnikiem Wilna.

Książka „Od Mińska do Wilna. Historia Białorusi w notatkach dziennikarskich” została wydana nakładem wydawnictwa “Białoruś”. Zamówić i kupić książkę można bezpośrednio u autora (tel. +375-29-3884846, e-mail: [email protected]), lub w wydawnictwie „Białoruś” u Anżeły Sadowskiej (tel. +375-29-6640891, +375-17-2039323, e-mail: [email protected]).

Ludmiła Burlewicz z Mińska, zdjęcia z archiwum Wiktora Korbuta

23 maja, 2016

„Od Mińska do Wilna. Historia Białorusi w notatkach dziennikarskich” – taki jest tytuł najnowszej książki białoruskiego dziennikarza i przewodnika Wiktora Korbuta, prezentowanej niedawno w Mińsku. [caption id="attachment_16433" align="alignnone" width="500"] Książka Wiktora Korbuta „Od Mińska do Wilna. Historia Białorusi w notatkach dziennikarskich”[/caption] [caption id="attachment_16436" align="alignnone" width="500"] Wiktor Korbut[/caption] Mińska

Religia, Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS, Ziemia Grodzieńska

Jak prawosławny ksiądz w Grodnie obronił katolika przed chamstwem Kozaka

Do incydentu z udziałem Kozaków wyznania prawosławnego i mieszkańca Grodna, wyznającego katolicyzm, doszło 20 maja przy grodzieńskiej katedrze prawosławnej – Soborze Opieki Matki Bożej podczas prawosławnej wielkanocnej procesji samochodowej z okazji 71. rocznicy zakończenia Wielkiej Wojny Ojczyźnianej – informuje grodzieński portal „Twój Styl”.

Grodzieńscy Kozacy, fot.: t-styl.info

Dziennikarze grodzieńscy informują, że wielkanocna prawosławna procesja samochodowa z okazji 71. rocznicy zakończenia Wielkiej Wojny Ojczyźnianej to akcja, która z błogosławieństwa zwierzchnika Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej na Białorusi, metropolity Pawła odbywała się w dniach 19 – 22 maja we wszystkich centrach obwodowych Białorusi.

Uczestnicy prawosławnej akcji samochodowej wjeżdzają na plac przy katedrze, fot.: t-styl.info

20 maja samochodowy rajd prawosławny dotarł do Grodna. Biorące udział w akcji pięć samochodów zatrzymało się przy prawosławnej katedrze – Soborze Opieki Matki Bożej. Na powitanie uczestników prawosławnej akcji patriotycznej przybyli uczniowie klas kadeckich Grodna, mieszkańcy miasta, prawosławni duchowni, zatrzymywali się z ciekawości też przypadkowi przechodnie. Nie zabrakło wśród witających w grodzie nad Niemnem prawosławnych rajdowców samochodowych także mężczyzn w mundurach Kozaków, nazywających siebie „oficerami”.

Właśnie jeden z „oficerów” tej grupy witających postanowił popisać się przed resztą zgromadzonych nadzwyczajną czujnością.

Zaczepił jednego ze stojących w grupie przy soborze mężczyzn słowami:

– Masz krzyż na sobie?

– Nie mam – odparł mężczyzna.

– Prawosławny jesteś?

– Nie, katolik!

– To znaczy , żeś „żydomason” i nie ma tu dla ciebie miejsca! – oznajmił „oficer” kozacki.

Przy tym, jak zauważyli obserwujący scenę, która groziła przerosnąć w bójkę, Kozak wyglądał na nietrzeźwego.

Ksiądz prawosławny zdążył udaremnić przerośnięcie konfliktu między Kozakiem a katolikiem w bójkę, fot.: t-styl.info

Zapobiec przerośnięciu incydentu w wymianę ciosów między Kozakiem, a katolikiem udało się jednemu z księży prawosławnych, który zdążył stanąć między skonfliktowanymi mężczyznami w ostatniej chwili.

Prawosławny duchowny skarcił Kozaka za niestosowne zachowanie i udzielił mu długiej reprymendy za prowokowanie konfliktu obok świątyni.

Procesia z udziałem uczestników prawosławnego rajdu samochodowego, fot.: t-styl.info

Po zakończeniu akcji, która polegała na tym, że uczestnicy rajdu prawosławnego przeszli się procesją z krzyżem i świętymi obrazami obok prawosławnej katedry, kolumna samochodów wyruszyła w dalszą podróż po Białorusi.

Nikt z przedstawicieli Kozaków po zakończeniu akcji nie przeprosił za chamskie zachowanie się kolegi, ani zaczepionego przez niego katolika, ani broniącego go księdza prawosławnego.

Znadniemna.pl na podstawie Rusłan Kulewicz, t-styl.info

23 maja, 2016