HomeStandard Blog Whole Post (Page 15)

Instytut Pamięci Narodowej zaprasza osoby, instytucje i organizacje społeczne do zgłaszania kandydatów do Nagrody „Kustosz Pamięci Narodowej”.

Nagroda „Kustosz Pamięci Narodowej” przyznawana jest za wybitne dokonania na polu upamiętniania historii Narodu Polskiego w latach 1939–1989 oraz za działalność zbieżną z ustawowymi celami Instytutu Pamięci Narodowej. Laureatów wyłania Kapituła Nagrody, na czele której stoi Prezes IPN. Od 2012 r. jedna z pięciu Nagród może zostać przyznana pośmiertnie. Wyróżnienie ma charakter honorowy, a jego laureaci otrzymują tytuł Kustosza Pamięci Narodowej. W roku 2024 Nagroda zostanie przyznana po raz dwudziesty trzeci.

Wszystkich zainteresowanych zachęcamy do zgłaszania kandydatur poprzez wypełnienie i przesłanie formularza online.

Zgłoszenia przyjmowane będą do 25 lutego 2024 roku.

W gronie dotychczas wyróżnionych tytułem Kustosza Pamięci Narodowej znajdują się min. Tomasz Strzembosz (2002), Władysław Bartoszewski (2004), Zofia i Zbigniew Romaszewscy (2006), Zofia i Andrzej Pileccy (2015), Prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski (2019), ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski (2010), a także Komitet Katyński (2010), Społeczny Komitet Pamięci Górników KWK „Wujek” w Katowicach poległych 16 grudnia 1981 r. (2011), Stowarzyszenie „Memoriał” (2012) i Polskie Muzeum w Rapperswilu (2015).

Pełna lista laureatów.

Zgłaszający jest zobowiązany przesłać razem z wnioskiem podpisane klauzule zgody na przetwarzanie danych (dokumenty dostępne są do pobrania na stronie formularza zgłoszeniowego) na adres [email protected].

Formularz zgłoszeniowy [link]

Szczegółowych informacji udzielają:

Aneta Mintzberg
Tel. (22) 581 87 28

Inga Budweil
Tel. (22) 581 89 18

e-mail [email protected]

Instytut Pamięci Narodowej zaprasza osoby, instytucje i organizacje społeczne do zgłaszania kandydatów do Nagrody „Kustosz Pamięci Narodowej”. Nagroda „Kustosz Pamięci Narodowej” przyznawana jest za wybitne dokonania na polu upamiętniania historii Narodu Polskiego w latach 1939–1989 oraz za działalność zbieżną z ustawowymi celami Instytutu Pamięci Narodowej. Laureatów

Ponad trzy lata minęły od wybuchu protestów Białorusinów,  wywołanych sfałszowaniem przez reżim Łukaszenki wyborów prezydenckich w sierpniu 2020 roku, a na Białorusi wciąż nie słabną represje polityczne.

Centrum Praw Człowieka „Wiasna”, założone przez laureata Pokojowej Nagrody Nobla Alesia Bialackiego, od wiosny minionego roku będącego więźniem politycznym Łukaszenki, opublikowało statystykę prześladowań politycznych na Białorusi w 2023 roku.

Według stanu na połowę stycznia 2024 roku w kraju za wschodnią granicą Polski za kratami wciąż znajduje się 1413 osób, uznanych za więźniów politycznych przez środowiska obrońców praw człowieka.

W minionym 2023 roku Centrum Praw Człowieka „Wiosna” prowadziło monitoring motywowanych politycznie prześladowań i ustaliło, że polityczne przesłanki stoją za co najmniej 1603 wydanymi przez białoruskie sądy wyrokami.

73 procent skazanych stanowili w minionym roku mężczyźni, a najwięcej, bo aż 57 procent motywowanych politycznie wyroków zapadło w stolicy Białorusi – Mińsku.

Białorusinów skazywano między innymi za śpiewanie niepoprawnych z punktu widzenia reżimu piosenek, za działalność na rzecz rozwoju białoruskiej kultury, za demonstrowanie antywojennych postaw wobec rosyjskiej agresji na Ukrainie, a także za wspieranie ofiar represji politycznych.

W roku 2023 wszystkim Białorusinom, skazanym wedle artykułów politycznych, zasądzono ogółem 2996 lat pozbawienia bądź ograniczenia wolności.

Infografika Centrum Obrony Praw Człowieka „Wiasna”, źródło: Spring96.org

Ubiegły rok był rokiem ogłoszenia drakońskich wyroków laureatowi Pokojowej Nagrody Nobla Alesiowi Bialackiemu i jego kolegom z Centrum Praw Człowieka „Wiasna” Walancinowi Stefanowiczowi oraz Uładzimirowi Łabkowiczowi. Skazano ich odpowiednio na 10, 9 oraz 7 lat pobytu w kolonii karnej o zaostrzonym rygorze.

Wina wszystkich skazanych obrońców praw człowieka polegała na tym, że refundowali oni innym politycznie prześladowanym Białorusinom wydatki na usługi adwokatów oraz grzywny, na które tamci byli skazywani.

Znadniemna.pl na podstawie Hpravy.org, ilustracja: Infografika Centrum Praw Człowieka „Wiasna”, źródło: Spring96.0rg

Ponad trzy lata minęły od wybuchu protestów Białorusinów,  wywołanych sfałszowaniem przez reżim Łukaszenki wyborów prezydenckich w sierpniu 2020 roku, a na Białorusi wciąż nie słabną represje polityczne. Centrum Praw Człowieka „Wiasna”, założone przez laureata Pokojowej Nagrody Nobla Alesia Bialackiego, od wiosny minionego roku będącego więźniem politycznym

Dzisiaj mija dwa miesiące od aresztowania przez białoruski KGB katolickiego księdza Henryka Okołotowicza, proboszcza parafii pw. św. Józefa w podmińskim Wołożynie.

Białoruski portal katolicki Katolik.life przypomina w związku z tym, że do uwięzionego duchownego można napisać list.

Stało się to możliwe dzięki temu, że ostatecznie wyjaśniło się miejsce przetrzymywania duchownego. Jest on trzymany w areszcie śledczym KGB w Mińsku, zwanym potocznie „Amerykanką”.

KGB wciąż oficjalnie nie poinformował, jakie zarzuty zostały postawione katolickiemu duchownemu. Niewiele wiadomo też o stanie zdrowia 64-letniego kapłana, który już na wolności cierpiał na chore serce.

Źródła portalu Katolik.life poinformowały, że po wielu nieskutecznych próbach księdzu Okołotowiczowi udało się przekazać do aresztu zestaw niezbędnych mu leków. Portal wskazuje, że miejsce przetrzymywania duchownego, czyli areszt śledczy KGB, zwany potocznie „Amerykanką”, jest tym samym aresztem, w którym dziesięć lat temu przez ponad pół roku był przetrzymywany inny duchowny Kościoła Katolickiego – ksiądz Władysław Łazar. Był on oskarżany o zdradę stanu, ale został wypuszczony z aresztu, gdyż stawiane mu zarzuty nie znalazły potwierdzenia w postaci dowodów.

„Amerykanka”, w której przetrzymywany jest ksiądz Henryk Okołotowicz, jest także aresztem, w którym 80 lat temu sowiecki NKWD trzymał księdza Kazimierza Świątka, który później został pierwszym kardynałem w dziejach współczesnej Białorusi.

Białoruski KGB, przypomnijmy, swoim etosem i metodami działania nawiązuje do spuścizny NKWD ZSRR, która przez wielu historyków jest uznawana za formację zbrodniczą. I to jest niedobra wiadomość.

Wiadomością dobrą jest natomiast to, że miejsce pobytu księdza Henryka Okołotowicza po dwóch miesiącach od chwili jego aresztowania zostało potwierdzone. Oznacza to, że u setek , a może i tysięcy ludzi, modlących za uwięzionego księdza, pojawiła się możliwość wysłania do niego listu wsparcia.

„Jest bardzo prawdopodobne, że listy mogą mu nie oddać i jeszcze słabsza nadzieja na otrzymanie odpowiedzi na wysłany list” – przyznają autorzy artykułu na portalu Katolik.life. Tym niemniej zachęcają oni do skorzystania z szansy na poinformowanie uwięzionego księdza, iż nie jest sam, a ludzie dobrej woli modlą się o jego uwolnienie.

Za portalem Katolik.life zwracamy Państwa uwagę na to, że w paszporcie białoruskim imię księdza Okołotowicza jest zapisane cyrylicą, jako Геннадий Околотович. Właśnie tak należy napisać na kopercie imię i nazwisko adresata korespondencji, a sam list należy skierować pod napisany cyrylicą adres:

СИЗО КГБ 220050, г. Минск, Главпочтамт, а/я 8

Pisząc do księdza Henryka Okołotowicza należy pamiętać, że pierwszym czytelnikiem listu nie będzie adresat, lecz więzienny cenzor.

***

Ksiądz Henryk Okołotowicz urodził się w Nowej Myszy pod Baranowiczami w 1960 roku. Od dziewiątego roku życia służył jako ministrant w kościele w Baranowiczach. W czasach sowieckiego ateizmu odczuł w sobie powołanie do służby kapłańskiej. Jako młody człowiek podjął naukę w podziemnym seminarium w Niedźwiedzicy koło Lachowicz. Odbył zasadniczą służbę wojskową w Sowieckiej Armii, zdobył wykształcenie jako kolejarz, ale wciąż bezskutecznie starał się o uzyskanie od władz prawa do podjęcia oficjalnej nauki w seminarium duchownym. W 1984 roku w tajemnicy został wyświęcony przez metropolitę kowieńskiego, arcybiskupa Vincentasa Sladkevičiusa.

Ksiądz Henryk sprawował posługę kapłańską w Brasławiu, Rakowie, Nieświeżu, Bobrujsku. Był pierwszym białoruskim kapłanem, który odwiedził Katyń i odprawił tam mszę za poległych polskich oficerów. Miało to miejsce w 1984 roku, tuż po otrzymaniu przez ks. Henryka święceń kapłańskich. Duchowny został zatrzymany wówczas przez sowieckich funkcjonariuszy i ukarany grzywną.

Ogólnie, w czasach sowieckich, Henryk Okołotowicz był karany przez władze około 30 razy. Jego młodszy brat, Leonard Okołotowicz, również jest księdzem.

Znadniemna.pl na podstawie Katolik.life, na zdjęciu: ks. Henryk Okołotowicz, fot.: Katolik.life

Dzisiaj mija dwa miesiące od aresztowania przez białoruski KGB katolickiego księdza Henryka Okołotowicza, proboszcza parafii pw. św. Józefa w podmińskim Wołożynie. Białoruski portal katolicki Katolik.life przypomina w związku z tym, że do uwięzionego duchownego można napisać list. Stało się to możliwe dzięki temu, że ostatecznie wyjaśniło się

Zapraszamy do udziału w XV jubileuszowej edycji konkursu „Być Polakiem” przedszkolaków, uczniów, ale również studentów i nauczycieli. Temat przewidziany dla grup literackich i filmowej, jest w tym roku szczególny, bo będziecie odkrywcami mało znanych wydarzeń z historii Polski, często o wielkiej dramaturgii, a nawet sensacyjnym charakterze. To nie jest proste zadanie, ale Jubileusz ma swoje prawa. Prosimy więc rodziców i nauczycieli, by gotowi byli wspierać i motywować młodzież podczas przygotowywania pracy konkursowej.

Novum tegorocznej edycji jest też skład jury, wzbogacony o uczestników konkursu z poprzednich lat. Nie może być inaczej, bo spotkali się w listopadzie 2023 r. w Warszawie na konferencji „Polonia 2.0”, na którą zostali zaproszeni i postanowili stworzyć Fun Club konkursu „Być Polakiem”, wspierający organizatorów konkursu i jego przebieg. Cóż można dodać, młodzi Polacy podbijają świat!

Oto tematy XV jubileuszowej edycji:

Grupa I (6 – 9 lat) – prace plastyczne

„Tradycje i obyczaje w moim domu rodzinnym”.                     

DLA GRUP II, III, IV i V – TEN SAM TEMAT:

Grupy: II (10-13 lat), III (14-16 lat), IV (17-22 lata) – prace literackie

Grupa V (10-22 lata) – w podgrupach 9-15 lat i 16-22 lata – prace filmowe

„Opisz lub nagraj film o mniej znanym wydarzeniu: historycznym, kulturalnym, naukowym, wartym upowszechnienia, kształtującym pozytywny obraz Polski, intrygującym, wartym upowszechnienia ”.

Podpowiadamy kilka tematów, ale z pewnością sami znajdziecie wiele innych, jeszcze ciekawszych:

  • Uczta u Wierzynka, wydana przez króla Kazimierza Wielkiego w 1364 r. dla monarchów i książąt Europy.
  • Ołtarz Wita Stwosz, fenomen rzeźby religijnej z 1477 r.
  • Pacta conventa czyli pierwsza wolna elekcja w 1573 r., demokracja to nasza specjalność.
  • Pierwsza europejska konstytucja to Konstytucja 3 Maja 1791 r. – wzór dla całej Europy.
  • „Nie damy ziemi, skąd nasz ród”, Michał Drzymała i jego sławny wóz, 1904 r.
  • Wygrał Polskę na fortepianie, czyli rzecz o I. J. Paderewskim, ale też żonie Helenie i jej lalkach 1918 r.
  • Złamali kod Enigmy i to nie jeden raz, bo 1932 i w 1938 r.
  • Odkryli wąwóz Colca w 1981 r. zostali bohaterami narodowymi Peru.

Jak widzicie możliwości są ogromne. Szukajcie ciekawych tematów i oryginalnie je przedstawcie. Czekamy z zapartym tchem na wasze prace.

Grupa VI nauczycielska:

„ Być, albo nie być, czyli o czasowniku „być”, jego funkcjach gramatycznych i leksykalnych oraz o czasownikach modalnych”

Do zobaczenia na Gali!

KALENDARIUM XV EDYCJI KONKURSU „BYĆ POLAKIEM”

18.03.2024 r. – OSTATECZNY TERMIN PRZESYŁANIA PRAC KONKURSOWYCH

Uwaga: dzieci i młodzież urodzeni przed 18.03 w konkretnym roku – traktowani są jako „STARSI”, piszą w starszej kategorii wiekowej. Urodzeni po 18.03 –powinni pisać w MŁODSZEJ grupie.

19-21.04.2024 r. – OBRADY JURY W WARSZAWIE
30.04.2024 r. – OGŁOSZENIE WYNIKÓW KONKURSU (na stronie www.bycpolakiem.pl)
31.07.2024 r. – GALA XV, JUBILEUSZOWEJ EDYCJI KONKURSU
04-06.10.2024 r. – INAUGURACJA XVI EDYCJI KONKURSU W HADZE, HOLANDIA

2024 – REGULAMIN KONKURSU

Znadniemna.pl za bycpolakiem.pl

Zapraszamy do udziału w XV jubileuszowej edycji konkursu „Być Polakiem” przedszkolaków, uczniów, ale również studentów i nauczycieli. Temat przewidziany dla grup literackich i filmowej, jest w tym roku szczególny, bo będziecie odkrywcami mało znanych wydarzeń z historii Polski, często o wielkiej dramaturgii, a nawet sensacyjnym

1 lutego 2024 roku o godzinie 18:00 instytucja kultury o nazwie Stacja Muzeum, będąca spadkobiercą i kontynuatorem zlikwidowanego w 2016 roku Muzeum Kolejnictwa w Warszawie, zaprasza na spotkanie promocyjne książki Michała Jerzego Chromińskiego pt. „Żołnierze żelaznych szlaków w walce o Kresy Północno-Wschodnie w latach 1919–1920”. Spotkanie odbędzie się w siedzibie Stacji Muzeum w Warszawie przy ul. Towarowa 3, w Sali Lustrzanej.

Promowana książka powstała w ramach „Projektu popularyzatorsko-badawczego +Co kryją kolejowe archiwa rodzinne+”, realizowanego w 2023 roku dzięki dofinansowaniu ze środków Samorządu Województwa Mazowieckiego.

Publikacja jest monografią, w której opisany został trud polskich kolejarzy w ratowaniu mienia kolejowego, rabowanego i niszczonego po I wojnie światowej przez wycofujących się okupantów niemieckich oraz udział kolejarzy w organizacji polskiego kolejnictwa na Kresach Północno-Wschodnich odrodzonej Rzeczypospolitej. Autor przedstawił w swojej pracy także rolę kolei i udział kolejarzy w zwycięskiej wyprawie wileńskiej wiosną 1919 roku, opisał organizację polskich wojsk kolejowych i kolei wojskowych, jak również zwycięskie walki wojsk polskich z bolszewikami. W trakcie tych walk ogromną rolę odegrały kompanie kolejowe i pociągi pancerne, podległe Frontowi Litewsko-Białoruskiemu dowodzonemu przez generała Stanisława Szeptyckiego.

Praca „Żołnierze żelaznych szlaków w walce o Kresy Północno-Wschodnie w latach 1919–1920” ukazuje także problemy, z którymi borykały się koleje wojskowe w związku z przekazaniem linii kolejowych w zarząd cywilny oraz organizację cywilnej Dyrekcji Wileńskiej Kolei Państwowych, która tworzona była według nowatorskiego projektu jej prezesa inż. Emila Landsberga.

Po raz pierwszy tak szczegółowo zarysowano też udział wojsk kolejowych i kolei cywilnych w walkach przeciwko Sowietom i Litwinom w 1920 roku, w tym na Łotwie oraz w trakcie Bitwy Niemeńskiej, wieńczącej ostateczne zwycięstwo Polaków w wojnie polsko-bolszewickiej.

Odznaka V Batalionu Wojsk Kolejowych, fot.: Wikipedia.org

W książce opisano między innymi ewakuację mienia wojskowego i kolejowego oraz urzędów, w tym Dyrekcji Wileńskiej Kolei Państwowych za Wisłę. Działania te wiązały się z drugą ofensywą wojsk Armii Czerwonej pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego Uwadze autora nie umknęła też niechlubna współpraca komunizujących kolejarzy z Białegostoku z bolszewickim Tymczasowym Komitetem Rewolucyjnym Polski.

Bohaterami promowanej książki są polscy kolejarze, cywilni i wojskowi – „żołnierze żelaznych szlaków”, którzy w swojej służbie, kierując się wytworzonym etosem pracy i patriotyzmem, walnie przyczynili się do zwycięstwa nad bolszewikami. Pracując nad książką autor wykorzystał obszerną literaturę, dotyczącą walk polsko-rosyjskich w latach 1919–1920, jak również dokumenty zgromadzone w Centralnym Archiwum Wojskowym Wojskowego Biura Historycznego oraz przedwojenną prasę, wielokrotnie przytaczając wspomnienia i relacje uczestników tamtych wydarzeń. Niektóre z nich opublikowane zostały po raz pierwszy, rzucając nowe światło na wydarzenia mające miejsce ponad sto lat temu w przełomowym i krytycznym momencie polskiej historii. Ogromnym walorem publikacji są także unikatowe i niepublikowane nigdzie wcześniej fotografie, których część pochodzi z prywatnych zbiorów autora.

Znadniemna.pl na podstawie Strona Stacji Muzeum na facebooku  oraz Wilnoteka.lt

1 lutego 2024 roku o godzinie 18:00 instytucja kultury o nazwie Stacja Muzeum, będąca spadkobiercą i kontynuatorem zlikwidowanego w 2016 roku Muzeum Kolejnictwa w Warszawie, zaprasza na spotkanie promocyjne książki Michała Jerzego Chromińskiego pt. „Żołnierze żelaznych szlaków w walce o Kresy Północno-Wschodnie w latach 1919–1920”.

Na styczeń 2024 roku przypadają dwie rocznice związane z naszym znamienitym krajanem, synem Ziemi Oszmiańskiej Antonim Edwardem Odyńcem – poetą okresu romantyzmu, tłumaczem, filaretą i przyjacielem Adama Mickiewicza – pierwszego z trójcy polskich wieszczów narodowych. Otóż na 25 stycznia tego roku przypada Jubileusz 220. urodzin Antoniego Edwarda Odyńca, a na dzisiaj, 15 stycznia, 139. rocznica śmierci poety.

Jak już wspomnieliśmy Antoni Edward Odyniec przyszedł na świat 25 stycznia 1804 roku w Giejstunach (obecnie na Białorusi w rejonie oszmiańskim – red.) w rodzinie Tadeusza Odyńca i Teresy z Gnatowskich.

Początkową edukację chłopak pobierał w przyklasztornej szkole bazyliańskiej w Borunach. Po jej ukończeniu w 1820 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. W 1821 roku podczas studiów poznał Adama Mickiewicza, który został jego towarzyszem i przyjacielem. Antoni Edward Odyniec był częstym gościem w salonie Salomei Bécu, matki Juliusza Słowackiego, i to on wprowadził tam Mickiewicza.

Podobnie jak Mickiewicz, Odyniec związał się ze Zgromadzeniem Filaretów, a w 1823 roku, będąc prześladowany za działalność patriotyczną, trafił do celi więziennej klasztoru bazylianów w Wilnie, Wtedy też, w roku 1824, napisał utwór „Wiwaty”, nazywany także „Pieśnią Więzienną Filaretów” (pieśni filareckich było wiele, co najmniej jedna z nich, będąca hymnem tajnej organizacji, a obecnie należąca do kanonu literatury polskiej, wyszła spod pióra Adama Mickiewicza – red.).

W areszcie Odyniec był przetrzymywany przez cztery miesiące. Został wypuszczony, dlatego, że nie udowodniono mu żadnego cięższego przewinienia. Mniej szczęścia miał jego przyjaciel Adam Mickiewicz, którego skazano na zesłanie do Rosji i pobyt „w oddalonych od Polski guberniach. Odyniec utrzymywał kontakt z przebywającym na zesłaniu Mickiewiczem przekazując mu między innymi wiadomości o wileńskich znajomych, na przykład o Maryli Wereszczakównie.

W 1826 roku Odyniec wyjechał do Warszawy, gdzie został zatrudniony w redakcji „Gazety Warszawskiej” i zajął się wydawnictwem. W 1829 roku przebywał w Petersburgu, gdzie spotkał się z Adamem Mickiewiczem i zgodził się towarzyszyć mu w podróży po krajach zachodnioeuropejskich. Przyjaciele zwiedzili Niemcy, Szwajcarię i Włochy, a po latach Odyniec opisał te swoje doświadczenia w „Listach z podróży”.

W 1831 roku Antoni Edward Odyniec zamieszkał w Dreźnie. Tutaj zajął się tłumaczeniem dzieł George’a Byrona, Waltera Scotta i Thomasa Moore’a. Zaangażował się także w współredagowanie „Biblioteki Klasyków Polskich” oraz pisał teksty w wydawanym w Lesznie „Przyjacielu Ludu”.

W roku 1837 nasz bohater powrócił do Wilna. Przebywając na Wileńszczyźnie pisał wiersze i dramaty. Zajmował się także publicystyką i tłumaczeniem. Zaczął redagować „Encyklopedię Powszechną” Glucksberga oraz podjął współpracę z „Kurierem Wileńskim”. Był to okres, w którym powstały jego najbardziej znane dzieła – „Felicyta” oraz „Barbara Radziwiłłówna”. Odyniec nie zaniechał również tłumaczeń i twórczości poetyckiej, lecz jego klerykalno-konserwatywne poglądy często budziły kontrowersje. W 1858 roku w „Albumie Wileńskim” ukazały się jego wiersze napisane ku czci cara Aleksandra II.

W 1866 roku Antoni Edward ponownie zamieszkał w Warszawie. Podjął współpracę z „Kurierem Warszawskim” oraz „Kroniką Rodzinną”. W Warszawie napisał „Listy z podróży”, w których opisał wspólną podróż po Europie u boku Adama Mickiewicza. W tym okresie napisał także „Wspomnienia z przeszłości”. Zajmował się ciągle działalność wydawniczą i tłumaczeniową.

Zmarł poeta-romantyk i bliski przyjaciel Wieszcza Narodowego 15 stycznia 1885 roku, nie dożywszy 10 dni do swoich 81 urodzin, w Warszawie, gdzie też został pochowany na Powązkach.

Pogrzeb Antoniego Edwarda Odyńca miał charakter manifestacji patriotycznej, w której wzięło udział blisko 30 tysięcy ludzi. Wspominano go jako człowieka spokojnego i łagodnego, któremu zarzucano zbyt ugodowy charakter.

Znadniemna.pl na podstawie Studiowschod.pl/Paryskiesalonyromantykow.pl, na zdjęciu: Antoni Edward Odyniec, źródło: Wikipedia.org

Na styczeń 2024 roku przypadają dwie rocznice związane z naszym znamienitym krajanem, synem Ziemi Oszmiańskiej Antonim Edwardem Odyńcem - poetą okresu romantyzmu, tłumaczem, filaretą i przyjacielem Adama Mickiewicza - pierwszego z trójcy polskich wieszczów narodowych. Otóż na 25 stycznia tego roku przypada Jubileusz 220. urodzin

W Częstochowie zakończyło swoje obrady XI Walne Zebranie Delegatów Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. W sobotę, 13 stycznia, odbyły się wybory nowych władz SWP, a dzisiaj, 14 stycznia, ogłoszono wyniki głosowania na prezesa Stowarzyszenia oraz członków Rady Krajowej SWP, która z kolei wyłoniła członków Zarządu Krajowego Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. Delegaci przyjęli także nowy Statut organizacji.

Uczestnicy XI Walnego Zebrania Delegatów Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, fot.: Agata Pawłowska/PAI

Prezesem Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” oraz Przewodniczącym Rady Krajowej SWP został Dariusz Piotr Bonisławski.

Nowo wybrany prezes SWP i przewodniczący Rady Krajowej Stowarzyszenia Dariusz Piotr Bonisławski, fot.: Agata Pawłowska/PAI

A oto jak wygląda aktualny skład Rady Krajowej SWP:

  1. BAŃKOWSKA Zenka
  2. BOJARSKI Piotr
  3. BONISŁAWSKI Dariusz
  4. CZYŻYCKA Katarzyna
  5. GAJDA Stefan
  6. GAŁĄZKA Hanka
  7. dr GAŁYGA Danuta
  8. prof. GŁOWIŃSKI Tomasz
  9. GRUDZIEŃ Mariusz
  10. GRZELAK Wojciech
  11. HLEBOWICZ Adam
  12. JAWOROWSKI Sebastian
  13. GRALLA -KAPERZYŃSKA Mirosława
  14. KIETLIŃSKA Anna
  15. KORSAK Jan
  16. KOWALCZYK Henryk
  17. KRAJEWSKI Jarosław
  18. ŁACHMAŃSKI Krzysztof
  19. ŁUGIEWICZ Wiesław
  20. MODZELEWSKI Andrzej
  21. NABRDALIK Halina
  22. ks. NIEWĘGŁOWSKI Tadeusz
  23. OSICA Mariusz
  24. OSTROWSKA Ala
  25. dr KOSICKA Anna
  26. PIEKARSKI Krzysztof
  27. PIOTROWSKI Rafał
  28. dr PRZYBYTEK Dariusz
  29. RÓŻNIAK Tomasz
  30. RYBCZYŃSKI Witold
  31. prof. SIENKIEWICZ Jan Wiktor
  32. dr SOCHA Aleksander
  33. SZCZEPKOWSKI Zdzisław
  34. ŚLADECKI Dariusz
  35. dr WYSZOWSKA Izabela

Delegaci wybrali ponadto Krajową Komisję Rewizyjną Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w składzie:

  1. KAROL Teresa
  2. GARBACZ Piotr
  3. NOWICKI Andrzej
  4. OJOWSKI Janusz
  5. TOKARSKI Władysław

Wyłoniono też Krajowy Sąd Koleżeński SWP, w którym zasiadają:

  1. BRZAN-KLOŚ Alicja
  2. BRZOZOWSKI Andrzej
  3. KOREŚ Daniel
  4. PERSZEWSKI Piotr
  5. POTORSKI Leszek

W skład Zarządu Krajowego Stowarzyszenia „Wspólnota Polska weszli z kolei:

  1. RÓŻNIAK Tomasz – Przewodniczący Zarządu
  2. ŁACHMAŃSKI Krzysztof – Wiceprezes Zarządu
  3. WRÓBEL Józef – Wiceprezes Zarządu
  4. BAŃKOWSKA Zenka – Członek Zarządu
  5. JAWOROWSKI Sebastian – Członek Zarządu

Znadniemna.pl za Wspolnotapolska.org.pl, na zdjęciu: Prezes SWP i przewodniczący Rady Krajowej Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” Dariusz Piotr Bonisławski, fot.: Agata Pawłowska/PAI

W Częstochowie zakończyło swoje obrady XI Walne Zebranie Delegatów Stowarzyszenia "Wspólnota Polska". W sobotę, 13 stycznia, odbyły się wybory nowych władz SWP, a dzisiaj, 14 stycznia, ogłoszono wyniki głosowania na prezesa Stowarzyszenia oraz członków Rady Krajowej SWP, która z kolei wyłoniła członków Zarządu Krajowego Stowarzyszenia

Kolejny więzień polityczny stał się ofiarą reżimu Lukaszenki.  Tym razem, jak informuje Centrum Praw Człowieka „Wiasna”,chodzi o Wadzima Chraśko, skazanego na trzy lata kolonii karnej za przekazanie kilku darowizn. Według działaczy „Wiasny” Chraśko był ciężko chory, a w więzieniu nie udzielono mu na czas pomocy medycznej.

Wadzim Chraśko,  zmarł w nocy z 8 na 9 stycznia  w kolonii karnej nr 3 w Witebsku. Obrońcy praw człowieka dowiedzieli się o tym dopiero dzisiaj rano. Według nich Chraśko w więzieniu przebywał chory, a do szpitala przewieziono go dopiero wtedy, gdy dało się go już uratować. Oficjalnie podawaną przyczyną śmierci Chraśki  jest zapalenie płuc.

Jak relacjonuje „Wiasna”, Chraśko został zatrzymany w kwietniu 2023 roku i trafił do aresztu śledczego nr 1 w Mińsku. W sierpniu 2023 roku mężczyzna został został skazany przez sędziego Siarhieja Chrypacza z paragrafu dotyczącego „finansowania działalności ekstremistycznego ugrupowania”.

„Wiasna” podkreśla, że na Białorusi w ten sposób karze się osoby, wpłacające datki na pomoc osobom represjonowanym i organizacjom pozarządowym, którym reżim Łukaszenki przyznał status „ekstremistycznych”. Mężczyzna złożył apelację, ale Sąd Najwyższy podtrzymał wyrok.

W listopadzie 2023 roku MSW wpisało Wadzima Chraśko na listę ekstremistów. Według ustaleń „Wiasny” w kolonii w Witebsku przebywał około trzech miesięcy.

Szef opozycyjnego białoruskiego Narodowego Zarządu Antykryzysowego i były ambasador Białorusi w Polsce Paweł Łatuszka powiedział w rozmowie z PAP, że śmierć Chraśki jest czwartym znanym opinii publicznej przypadkiem śmierci więźnia politycznego za rządów reżimu Łukaszenki. Wcześniej reżim Łukaszenki zamęczył na śmierć przebywających za kratami opozycjonistów: Witolda Aszurka, Mikołaja Klimowicza oraz Alesia Puszkina.

„1500 więźniów politycznych przetrzymywanych jest na Białorusi w nieludzkich warunkach, codziennie poddawanych torturom i niewolniczej pracy” – przypomniał Paweł Łatuszka w rozmowie z Polską Agencją Prasową.

Znadniemna.pl za PAP, na zdjęciu: śp. Wadzim Chraśko, fot.: Spring96.org

Kolejny więzień polityczny stał się ofiarą reżimu Lukaszenki.  Tym razem, jak informuje Centrum Praw Człowieka "Wiasna",chodzi o Wadzima Chraśko, skazanego na trzy lata kolonii karnej za przekazanie kilku darowizn. Według działaczy "Wiasny" Chraśko był ciężko chory, a w więzieniu nie udzielono mu na czas pomocy

Od sierpnia 2020 roku, czyli od ostatnich, sfałszowanych przez reżim Łukaszenki, wyborów prezydenckich na Białorusi, liczba obywateli tego kraju, posiadających zezwolenie na pobyt w Polsce wzrosła czterokrotnie.

Z raportu, który opublikował Urząd do Spraw Cudzoziemców , wynika, iż wydane przez Polskę Karty Pobytu posiada według stanu na 31 grudnia 2023 roku blisko119 tysięcy obywateli Białorusi, przebywających na terenie Rzeczypospolitej. W sierpniu 2020 roku liczba posiadaczy Kart Pobytu wynosiła zaledwie 28 tysięcy.

Urząd do Spraw Cudzoziemców podkreśla, iż w 2023 roku liczba pozytywnych decyzji, zezwalających Białorusinom na pobyt czasowy w Polsce okazała się dwukrotnie większa niż rok wcześniej. Zdaniem autorów raportu ma to związek z uproszczeniem przepisów, legalizujących pobyt w Polsce  obywatelom Białorusi.

W 2023 roku Białorusini otrzymali w Polsce ok. 59 tys. zezwoleń na pobyt, z czego 57 procent otrzymali mężczyźni.

56 procent zezwoleń wydano ze względu na pracę, 14 proc. ze względu na łączenie rodzin, 3 proc. ze względu na naukę ponad ćwierć, czyli 27 proc. z innego powodu.

Urząd ds. Cudzoziemców odnotował dwa szczyty migracji Białorusinów do Polski. Pierwszy przypada na okres po sfałszowanych przez reżim Łukaszenki wyborach prezydenckich w 2020 roku, a drugi nastąpił po rozpoczęciu wojny Putina z Ukrainą.

Łączna liczba Białorusinów, którzy od 30 września 2020 roku złożyli w Polsce wnioski o ochronę międzynarodową, wyniosła 9512 osób.

W 2020 r. złożono 407 wniosków,

w 2021 r. – 2257 wniosków,

w 2022 r. – 3132 wniosków,

w 2023 r. – 3713 wniosków.

Według  działającego w Polsce Centrum Białoruskiej Solidarności należy stwierdzić kontynuację trendu wzrostowego, jeśli chodzi o  liczbę składanych przez Białorusinów wniosków o udzielenie ochrony międzynarodowej w Polsce. Zdaniem CBS oznacza to, że na Białorusi nie maleje poziom represji stosowanych przez reżim wobec obywateli tego kraju.

Od 2021 roku obywatele Białorusi stali się największą grupą, ubiegającą się o ochronę międzynarodową w Polsce. Jednocześnie w latach 2021–2023 ochrony międzynarodowej odmówiono jedynie 81 przybyszom z kraju, rządzonego przez Łukaszenkę. Około 99% Białorusinów uzyskało pozytywne decyzje w swoich sprawach.

Na dzień 31 grudnia 2023 r. w toku znajdowało się 1403 takich spraw.

Wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej stanowią jedynie 4% ogólnej liczby wniosków składanych w celu legalizacji pobytu w Polsce.

Znadniemna.pl za Urząd do Spraw Cudzoziemców

Od sierpnia 2020 roku, czyli od ostatnich, sfałszowanych przez reżim Łukaszenki, wyborów prezydenckich na Białorusi, liczba obywateli tego kraju, posiadających zezwolenie na pobyt w Polsce wzrosła czterokrotnie. Z raportu, który opublikował Urząd do Spraw Cudzoziemców , wynika, iż wydane przez Polskę Karty Pobytu posiada według stanu

W 2023 roku co najmniej 132 katolickich księży i zakonników zostało zabitych, uprowadzonych lub uwięzionych. To o osiem osób więcej niż w poprzednim roku, poinformowało papieskie stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie (PKWP) w raporcie opublikowanym 10 stycznia w Monachium. Raport zastrzega, że rzeczywista liczba może być wyższa, ponieważ w niektórych krajach trudno jest uzyskać wiarygodne informacje.

Z danych PKWP wynika, że w szczególności wzrosła liczba aresztowań pracowników kościelnych. Naliczono 86 przypadków na całym świecie w 2023 roku, w porównaniu do 55 w roku poprzednim. Na szczycie listy krajów, w których uwięziono najwięcej duchownych, znalazły się Białoruś i Nikaragua. W obu krajach Kościół katolicki wielokrotnie publicznie krytykował łamanie praw człowieka i działania autorytarnych rządów.

W Nikaragui w ciągu roku internowano 46 przedstawicieli Kościoła, w tym biskupów: Rolando Jose Alvareza Lagosa i Isidoro del Carmen Mora Ortegę. Ten ostatni został aresztowany kilka dni przed Bożym Narodzeniem wraz z 18 innymi duchownymi. Bp Alvarez został skazany na 26 lat więzienia w lutym po tym, gdy odmówił opuszczenia kraju. Z Nikaragui zostało wydalonych wielu z aresztowanych księży i członków zgromadzeń zakonnych, m.in. Siostry Misjonarki Miłości.

Na Białorusi PKWP naliczyła dziesięć aresztowań duchownych, z których pod koniec roku trzech wciąż przebywało w więzieniach. W areszcie przebywają również nadal ukraińscy księża redemptoryści: Iwan Lewicki i Bohdan Geleta. Zostali oni aresztowani przez rosyjskie siły okupacyjne w 2022 roku za domniemaną działalność terrorystyczną.

PKWP otrzymała również potwierdzone doniesienia o 14 zamordowanych duchownych, w tym jedenastu księży. W Nigerii ks. Isaac Achi i seminarzysta Na’aman Danlami zginęli w wyniku podpaleń. Zamordowano także benedyktyńskiego nowicjusza Godwina Eze, który wcześniej został uprowadzony wraz z dwoma współbraćmi. W Meksyku zastrzelony został augustianin ks. Javier García Villafaña, który wielokrotnie wypowiadał się przeciwko kartelom narkotykowym.

Największą liczbę – 28 uprowadzeń – odnotowano w Nigerii. Większość uprowadzonych została uwolniona, ale trzech księży z Nigerii i jeden z Burkina Faso od kilku lat uważa się za zaginionych. Na Haiti  zarejestrowano dwa przypadki porwań duchownych, w Etiopii została uprowadzona zakonnica.

Znadniemna.pl za ekai.pl

W 2023 roku co najmniej 132 katolickich księży i zakonników zostało zabitych, uprowadzonych lub uwięzionych. To o osiem osób więcej niż w poprzednim roku, poinformowało papieskie stowarzyszenie Pomoc Kościołowi w Potrzebie (PKWP) w raporcie opublikowanym 10 stycznia w Monachium. Raport zastrzega, że rzeczywista liczba może

Skip to content