HomeStandard Blog Whole Post (Page 319)

Uroczyste zebranie z okazji Narodowego Święta Niepodległości Polski oraz przypadającej na 25 października 25. rocznicy powstania struktury Związku Polaków na Białorusi w Iwieńcu, zorganizowała 11 listopada prezes tutejszego oddziału ZPB Teresa Sobol.

Na zebraniu z okazji 25-lecia Oddziału ZPB w Iwieńcu przemawia prezes oddziału Teresa Sobol

Spotkanie członków Oddziału ZPB w Iwieńcu stało się okazją do wspomnień o ćwierćwieczu działalności tej, niegdyś niezwykle prężnej, struktury Związku Polaków, mającej do 2010 roku w posiadaniu Dom Polski, który w sposób złodziejski został zabrany iwienieckim Polakom przez władze białoruskie.

Główna bohaterka dramatycznych wydarzeń z 2010 roku – trzecia w historii i aktualna prezes Oddziału ZPB w Iwieńcu Teresa Sobol wygłosiła obszerny referat o historii kierowanego przez nią oddziału. Poniżej przytaczamy streszczenie wygłoszonego referatu, stanowiącego cenne źródło wiedzy o odrodzeniu polskości na ziemi iwienieckiej:

25 października 1992 roku powstał w Iwieńcu oddział Związku Polaków na Białorusi. Jego założycielami byli:

1. Feliks Popławski;
2. Alfons Worotnicki;
3. Kazimierz Kuszel;
4. Jadwiga Achrem;
5.Antoni Zwierzyński;
6. Józef Krugliński;
7. Irena Kruglińska;
8. Teresa Minkiewicz;
9. Józef Minkiewicz;
10. Stanisław Składowski;
11. Jadwiga Mazanik;
12. Irena Mazurkiewicz.

Pierwsi członkowie Oddziału ZPB w Iwieńcu wybrali sobie na prezesa Józefa Kruglińskiego. Pan Józef pokierował oddziałem przez niespełna rok, bo już we wrześniu 1993 roku na czele struktury stanął de facto założyciel oddziału Feliks Popławski.

Feliks Popławski – drugi prezes Oddziału ZPB w Iwieńcu i jego faktyczny założyciel – niestety zmarł na kilka dni przed zebraniem z okazji 25-lecia działalności Oddziału ZPB w Iwieńcu.

Pamięć swojego kolegi, a dla wielu – nauczyciela polskiego patriotyzmu – członkowie Oddziału ZPB w Iwieńcu uczcili chwilą ciszy i modlitwą za duszę zmarłego.
Wspominając o śp.Feliksie Popławskim prezes Oddziału ZPB w Iwieńcu Teresa Sobol podkreśliła, że właśnie po nim w maju 1994 roku przejęła stery kierowania oddziałem.

Zebranie z okazji 25-lecia Oddziału ZPB w Iwieńcu i Narodowego Święta Niepodległości Polski

Zaczęło się odradzanie polskości.

24 września 1994 roku po raz pierwszy w Iwieńcu zaśpiewał reprezentacyjny chór Związku Polaków na Białorusi „Głos znad Niemna”. Artyści z Grodna, którymi wówczas kierował założyciel chóru „Głos znad Niemna” Wiktor Adamowicz, swoim występem zainspirowali do śpiewania iwienieckich Polaków, którzy wkrótce po koncercie „Głosu znad Niemna” założyli w swoim miasteczku zespół wokalny „Kresowianka”.

– Początki „Kresowianki” były bardzo trudne – wspominała Teresa Sobol.– Bardzo długo szukano osoby, która by się odważyła pokierowała zespołem.

Ostatecznie kierownikiem artystycznym „Kresowianki ” zgodziła się zostać Stefania Lipnicka. To pod jej kierownictwem zespół po raz pierwszy wystąpił poza Iwieńcem.

Stało się to 21 maja 1995 roku w Lidzie na IV Festiwalu Piosenki Polskiej.

Artystów z Iwieńca wówczas obawiano się wypuszczać na scenę, gdyż nikt nie wiedział, jak śpiewają. Po trudnych początkach działalność zespołu jednak się rozwinęła.

25 grudnia 1995 roku zespół wziął udział w Festiwalu Kolęd, który odbył się w Mińsku.

Pierwsze uznanie przyszło do „Kresowianki” 14 kwietnia 1996 roku. Śpiew artystów doceniono na Festiwalu Polskiej Piosenki w Mińsku, a zespół nawet wyróżniono dyplomem.

Zdjęcia i afisze koncertów w Polsce zespołu „Kresowianka” z Iwieńca

Kamieniem milowym w życiu Oddziału ZPB w Iwieńcu i w procesie odrodzenia polskości w tej miejscowości stało się wysłanie pierwszej po wojnie mieszkanki Iwieńca na studia do Polski. Stało się to w 1996 roku, kiedy iwieńczanka Maryna Mazurkiewicz pomyślnie zdała egzaminy w Ambasadzie RP w Mińsku i została polską studentką – pierwszą w powojennej historii miasteczka.

Kolejne ważne daty w życiu Oddziału ZPB w Iwieńcu to:

Wystawa fotografii, przypominających o działalności Oddziału ZPB w Iwieńcu w ciągu 25 lat istnienia oddziału

1996 rok

Lipiec – pierwsza w krótkiej wówczas historii oddziału wizyta rodaków z Polski. Była to wizyta delegacji Dolnośląskiego Oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. W tym samym roku członkowie oddziału wspólnie ze Strażą Mogił Polskich (SMP) dokonali kilku ważnych upamiętnień, stawiając krzyże SMP w miejscowościach Starżynki, Naliboki oraz w białoruskiej stolicy.

W 1996 roku aktywnie koncertuje, zdobywając coraz szerszą sławę, iwieniecki zespół „Kresowianka”.

Październik – pierwszy wyjazd Polaków z Oddziału ZPB w Iwieńcu do Polski. Na zaproszenie rodaków z Wrocławia odwiedzają oni na Dolnym Śląsku miejscowości Brzeg nad Odrą i Wrocław, zwiedzają Muzeum Sztuki we Wrocławiu, ZOO i Uniwersytet.

Jesienią tegoż roku iwienieccy Polacy zakładają u siebie naukę jezyka polskiego dla dorosłych, aby przy okazji kolejnych wyjazdów do Polski lepiej się porozumiewać z rodakami w Macierzy.

1997 rok

Sierpień – pamiętny tym, że zespół „Kresowianka” wystąpił na Festiwalu Kultury Kresowej w Mrągowie.

Grudzień – grupa polskich dzieci z Iwieńca, uczących się jezyka polskiego u nauczycielki Łarysy Downar uczestniczy w spotkaniu opłatkowym z rówieśnikami we Wrocławiu.

1998 rok

Styczeń – wysłanie listu na imię prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” prof. Andrzeja Stelmachowskiego o tym, że Polacy w Iwieńcu chcieliby mieć jakieś skromne pomieszczenie, aby się spotykać robić próby i prowadzić naukę języka polskiego. Po 10 dniach – odpowiedź od prof. Stelmachowskiego z sugestią, aby szukać nie skromnego pomieszczenia, lecz dużego gmachu, który można zaadaptować pod Dom Polski.

Następne lata przebiegają pod znakiem remontu gmachu byłego największego w Iwieńcu centrum handlowego i jego adaptowaniu do potrzeb Domu Polskiego.

2003 rok

20 lipca – uroczyste otwarcie Domu Polskiego w Iwieńcu.

1 września – działająca przy Domu Polskim Szkoła Społeczna przyjmuje w swoje progi w charakterze uczniów 118 dzieciaków i 41 dorosłych. Razem w Domu Polskim uczy się języka polskiego 159 uczniów.

2004 rok

29 lipca – Stefania Lipnicka, kierownik zespołu „Kresowianka” otrzymuje Odznakę Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.

Wrzesień – liczba uczniów w Szkole Społecznej przy Domu Polskim w Iwieńcu wzrasta do 189.

2005 rok

Oddział ZPB w Iwieńcu i Dom Polski zachowują wierność demokratycznie wybranym władzom ZPB na czele z Andżeliką Borys.

Wrzesień – mimo odbywających się w całym kraju represji wobec Polaków, zachowujących wierność demokratycznie wybranym władzom ZPB na czele z Andżeliką Borys Szkoła Społeczna przy Domu Polskim w Iwieńcu przyjmuje w swoje progi w nowym roku szkolnym 179 uczniów.

Dom Polski w Iwieńcu tętnił życiem. Odbywała się w nim nauka języka polskiego, próby zespołu „Kresowianka” oraz innych artystycznie uzdolnionych członków miejscowego oddziału ZPB. W Domu Polskim regularnie odbywają się koncerty zespołów z Polski, m.in. z Węgorzewa, Lublina, Sycowa, Wrocławia, Rzeszowa, Warszawy, a także koncertują artyści z innych oddziałów ZPB.

Grupa dzieci z Iwieńca podczas jednego z wyjazdów do Polski

Uczniowie działającej w Domu Polskim Szkoły Społecznej regularnie wyjeżdżały na ferie i wakacje do Polski. Zwiedziły całą Polskę – od Bałtyku na północy po Tatry i Sudety na południu kraju.

Zdjęcia z pobytu iwienieckich dzieci na obozach w Polsce

W drugiej połowie lat 2000 liczba uczniów w Szkole Społecznej przy Domu Polskim w Iwieńcu sięgnęła  200 osób, z czego dorośli stanowli około 50 osób.

Zdjęcia z wydarzeń, organizowanych przez Oddział PB w Iwieńcu w różnych latach

Najcięższe czasy dla polskiej społeczności Iwieńca i dla miejscowego Oddziału ZPB nadeszły w 2009 roku, kiedy to władze prześladowanie sądowe administracji Domu Polskiego i jego dyrektor – prezes Oddziału ZPB w Iwieńcu Teresy Sobol.

2010 rok

7 lutego – w Domu Polskim w Iwieńcu odbył się ostatni koncert. Był to koncert znamienitego białoruskiego barda – przyjaciela Związku Polaków na Białorusi Wiktora Szałkiewicza.

8 lutego – władze przeprowadziły szturm na Dom Polski i zajęły go z pomocą OMON-u (białoruski odpowiednik – red.) Domu bronili miejscowi Polacy oraz działacze ZPB, którzy przyjechali z Grodna i innych miejscowości. Przeciwko prześladowaniu iwienieckich Polaków i czynionemu wobec nich bezprawiu protestował ówczesny prezes Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” śp. Maciej Płażyński. Osobiście przybył on do Iwieńca, aby wesprzeć prześladowanych rodaków.

15-17 lutego – w Wołożynie odbyła się rozprawa sądowa, mająca uprawomocnić odebranie Polakom Domu Polskiego w Iwieńcu. Pod gmach sądu w Wołożynie na znak solidarności z Teresą Sobol i iwienieckimi Polakami przybyły setki działaczy ZPB z całej Białorusi. Władze wystawiły na rogatkach Wołożyna patrole milicyjne, które nie wpuszczały do miasta prywatne samochody. Tym nie mniej w centrum Wołożyna w czasie procesu sądowego protestowały dziesiątki przybyłych z całej Białorusi Polaków.

11 marca – rozprawa kasacyjna w Mińskim Sądzie Obwodowym w sprawie Domu Polskiego w Iwieńcu. Przybyli do sądu działacze ZPB, w celu dodania otuchy Teresie Sobol, odśpiewali w sądzie hymn ZPB – „Rotę”.

28 czerwca – władze po raz kolejny zemściły się na Teresie Sobol za to, że działacze ZPB zorganizowali w lutym obronę Domu Polskiego w Iwieńcu. W prywatnym ,mieszkaniu prezes Oddziału ZPB w Iwieńcu odbyła się rewizja, podczas której szukano „nieustalonego narzędzia zbrodni”, też zresztą niezdefiniowanej.

Teresa Sobol

– Było niezwykle ciężko – wspominała wydarzenia sprzed prawie ośmiu lat na zebraniu z okazji 25-lecia oddziału i Narodowego Święta Niepodległości Teresa Sobol. – Wytrzymaliśmy i czujemy się moralnymi zwycięzcami w tej całej historii dlatego, że byliśmy razem, potrafiliśmy być solidarni. W murach sądu obwodowego w Mińsku chyba pierwszy raz w historii śpiewano „Rotę” – mówiła Teresa Sobol, dziękując członkom swojego oddziału za wsparcie mimo szykan ze strony władz i mimo tego, że świętujący swoje 25-lecie Oddział ZPB w Iwieńcu po latach świetności został zmuszony do prowadzenia działalności w podziemiu.

Znadniemna.pl na podstawie relacji Teresy Sobol, prezes Oddziału ZPB w Iwieńcu

Uroczyste zebranie z okazji Narodowego Święta Niepodległości Polski oraz przypadającej na 25 października 25. rocznicy powstania struktury Związku Polaków na Białorusi w Iwieńcu, zorganizowała 11 listopada prezes tutejszego oddziału ZPB Teresa Sobol. [caption id="attachment_26806" align="alignnone" width="500"] Na zebraniu z okazji 25-lecia Oddziału ZPB w Iwieńcu przemawia

Niezwykła wystawa malarska pod nazwą „Skrzyżowanie” została otwarta wczoraj, 16 listopada, w galerii Biblioteki Głównej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Niezwykła, bo może nie jest to wystawa plastyczna, lecz tylko preludium do miłosnych uniesień z poezją?

Twórcy projektu „Skrzyżowanie” Walentyna Szoba i Zbigniew Terepko

Za „Skrzyżowaniem” stoją dwie osoby: ona – Białorusinka Walentyna Szoba i on – Polak Zbigniew Terepko. Ona opowiada o miłości zawartej w swoich obrazach, przeżyciach duchowych i rzeczach najważniejszych w życiu. On – małomównym – co najwyżej godzi się rozmawiać o samej technice powstawania obrazów. Choć faktycznie tworzy je na komputerze. Wspólnie tworzą ten projekt artystyczny od 2012 roku i ciągle go modyfikują.

Przemawia Walentyna Brysacz, prezes Towarzystwa Plastyków Polskich przy ZPB – organizatora wystawy

Na „Skrzyżowanie” można patrzeć co najmniej dwojako. Jest to mieszanina obrazów i grafik. W większości są to prace ciemne. Dominuje czerń, jest trochę czerwieni. Jednak wystawa z tego powodu nie jest smutna, nie ma też przygnębiającego charakteru. Wręcz przeciwnie: kiedy przyjrzymy się już obrazom – na części z nich znajdziemy zapisane wiersze. O miłości, a jakże. Autorem niektórych jest ks. Jan Twardowski, pozostałych – proboszcz zaprzyjaźniony z Walentyną Szobą. Kiedy je czytasz, to wszystko zaczyna nabierać jeszcze innego wyrazu.

– To już nasze czwarte „Skrzyżowanie” (czwarta wystawa w ramach projektu – red.). Za każdym razem pojawiają się nowe prace, inne są zdejmowane i ten projekt zdaje się ciągle się zmienia – mówił podczas wernisażu Zbigniew Terepko.

Walentyna Szoba, Zbigniew Terepko i Renata Dziemiańczuk, wiceprezes ZPB ds. Kultury

– Skrzyżowanie to takie miejsce spotkania, przecięcia się losów. To może być takie miejsce, gdzie spotyka się kobieta i mężczyzna, czy jasność z ciemnością. To też punk zwrotny, taki w którym trzeba wybrać, zdecydować się w którą stronę pójść. To ważny symbol dylematu trudności i niepewności – dodała Walentyna Szoba.

Wernisaż „Skrzyżowania” był otwarciem kolejnej wystawy zorganizowanej w Pałacu Branickich z inicjatywy Towarzystwa Plastyków Polskich przy Związku Polaków na Białorusi, w którym działa Walentyna Szoba. Wystawę można oglądać bezpłatnie do 14 grudnia w godzinach pracy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku.

Wojciech Więcko z Białegostoku

Niezwykła wystawa malarska pod nazwą „Skrzyżowanie” została otwarta wczoraj, 16 listopada, w galerii Biblioteki Głównej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Niezwykła, bo może nie jest to wystawa plastyczna, lecz tylko preludium do miłosnych uniesień z poezją? [caption id="attachment_26789" align="alignnone" width="500"] Twórcy projektu "Skrzyżowanie" Walentyna Szoba i Zbigniew

Rubryka „Dziadek w polskim mundurze” dla niektórych z Was, Szanowni Czytelnicy, stanowi inspirację nie tylko do podjęcia poszukiwań informacji o waszych przodkach i badania rodzinnych korzeni. Niektórzy z Was, publikując u nas historie życia swoich przodków, odnajdują więzi rodzinne w Polsce, na Białorusi, a czasem w innych krajach świata.

Stefan Stasiewicz

Nadzieję na odnalezienie członków rodziny, albo chociaż nowych informacji o swoim dziadku, ma także nasz czytelnik z Kaliningradu (Rosja) Walery Stasiewicz.

Otrzymaliśmy od niego opis znanych mu faktów z życia jego dziadka Stefana Stasiewicza i materiały fotograficzne z rodzinnego archiwum. Na podstawie otrzymanych materiałów opracowaliśmy biogramStefana Stasiewicza, który publikujemy niżej, apelując do czytelników, którym coś wiadomo o bohaterze dzisiejszej publikacji, o kontakt z redakcją bądź bezpośrednio z Walerym Stasiewiczem (e-mail: [email protected]).

Oto, co opowiedział nam o swoim dziadku nasz czytelnik:

Stefan Stasiewicz, urodził się 6 czerwca 1905 roku w gminie Malecz powiatu prużańskiego województwa poleskiego (obecnie w rejonie berezowskim obwodu brzeskiego) w rodzinie prawosławnego chłopa Eustachiego Stasiewicza. Stefan miał rodzeństwo – dwóch braci i siostrę. Dwoje z nich -Aleksy i Aleksandra – później stali się rodzicami chrzestnymi pierwszego syna, który urodził się Stefanowi – Aleksego, będącego ojcem naszego czytelnika Walerego Stasiewicza. Dzieciństwo Stefan spędził w Maleczu, wraz z siostrą i braćmi, pomagając ojcu w pracy na roli.

Nie wiemy, czy Stefan uczęszczał do polskiej szkoły powszechnej, gdyż w momencie wprowadzenia w II RP obowiązku szkolnego (lata 1919 – 1922) miał ukończone 14 lat życia, a obowiązek szkolny dotyczył dzieci w wieku od 7 do 14 lat. Stefan mógł uczęszczać natomiast do szkoły rosyjskiej przed odzyskaniem przez Polskę Niepodległości, albo do szkoły, funkcjonującej przy parafii prawosławnej pw. św Szymona Słupnika w Maleczu – stąd dobra znajomość przez niego języka rosyjskiego, którym się posługiwał nawet podpisując zdjęcia, zrobione podczas służby zasadniczej w Wojsku Polskim.

Stefan Stasiewicz (siedzi) z kolegami w atelier fotograficznym pozuje do zdjęcia w mundurze ułańskim i z szablą. Nie było to regulaminowe umundurowanie żołnierzy 35. Pułku Piechoty, w którym służyli pozujący do zdjęcia żołnierze. Mundury do zrobienia pamiątki z wojska musieli oni otrzymać od fotografa

Na mocy powszechnego dla obywateli płci męskiej w II RP obowiązku odbycia zasadniczej służby wojskowej nasz bohater w latach 1927-1929 przebywa na służbie w 35. Pułku Piechoty, stacjonującym w garnizonie Brześć. Na zdjęciach, które dostarczył nam wnuk Stefana Stasiewicza Walery widzimy Stefana, pozującego do zdjęcia w atelier fotograficznym w mundurze ułańskim z szablą. Żołnierze 35 Pułku Piechoty oczywiście nie nosili ułańskich mundurów ani szabel. Dostali je od fotografa na potrzebę zrobienia ładniejszej pamiątki z wojska. We właściwym umundurowaniu widzimy Stefana Stasiewicza na innym zdjęciu z wojska.

Stefan Stasiewicz (stoi po lewej) z kolegami z 35. Pułku Piechoty pozują do zdjęcia we właściwym regulaminowym umundurowaniu żołnierzy tego pułku

Tuż po powrocie z wojska, prawdopodobnie w 1929 roku, Stefan Stasiewicz ożenił się z Marią z domu Kornacewicz, którą znał od dzieciństwa, gdyż mieszkali i dorastali w jednej wsi. Już 1 stycznia 1930 roku Maria urodziła Stefanowi ich pierwszego syna Aleksego – tatę naszego czytelnika Walerego Stasiewicza , ochrzczonego w cerkwi prawosławnej przez ojca Piotra Bałabuszewicza. Drugie dziecko w małżeństwie Marii i Stefana Stasiewiczów pojawiło się na świat nieco ponad rok później – w 1931 roku Maria urodziła syna Sergiusza.

Stefan razem z braćmi zajmował się w Maleczu skupem bydła na ubój, ubojem bydła, handlem mięsa i jego przetworów oraz garbowaniem skóry. Bracia prowadzili w Maleczu własny sklep.
Stefan i Maria Stasiewiczowie nie długo cieszyli się rodzinnym szczęściem, gdyż Maria wkrótce po urodzeniu Sergiusza zachorowała na gruźlicę i zmarła.

Bracia Stasiewiczowie na targu handlują wędlinami własnego wyrobu

Wdowiec z dwoma synami Stefan Stasiewicz musiał szukać kobiety, aby móc wychowywać synów. W 1934 roku pojął za żonę Annę Galasz z Prużan, sierotę, pracującą i mieszkającą w rodzinie miejscowych lekarzy.

Bracia Stasiewiczowie. Zdjęcie zrobione prawdopodobnie przy okazji drugiego ślubu Stefana Stasiewicza (siedzi) z Anną z domu Galasz

Z Anną u Stefana urodziły się trzy córki – Lilia w 1935 roku, Zoja w 1937 roku oraz urodzona po wybuchu II wojny światowej w 1941 roku Raisa.

Życie z Anną układało się Stefanowi szczęśliwie. Rodzina żyła w dostatku, gdyż przyzwyczajona do pracy Anna nie tylko wychowywała dzieci, lecz znajdowała też czas na obróbkę lnu, wyrabianie z niego tkaniny i nawet szycie lnianej odzieży.

Po wybuchu wojny Stefan Stasiewicz nie został zmobilizowany do polskiego wojska. Wkrótce po napaści na ZSRR hitlerowskich Niemiec okupantów radzieckich zastąpili mieszkańcom Malecza okupanci niemieccy. Dom naszego bohatera był jednym z największych i najbardziej zadbanych we wsi, więc w nim zamieszkali niemieccy żołnierze.

Nasz czytelnik Walery Stasiewicz, powołując się na wspomnienia swojej ciotki Zoji, twierdzi, że Niemcy nie robili krzywdy gospodarzom. Jedyni, kogo obawiała się mieszkająca pod niemiecką okupacją ludność, to byli esesmani. W czasie okupacji Stefan Stasiewicz pracował na stacji kolejowej oraz przy wyrębie lasu.

W roku 1944, kiedy Niemcy pod natarciem Sowietów cofali się na zachód, Stefan Stasiewicz został zaciągnięty do Armii Czerwonej.

Nie zdążył jednak nawet złożyć przysięgi nowej ojczyźnie, gdyż został zamordowany po drodze na front.

Cześć Jego Pamięci!

PS. Wdowa po Stefanie Stasiewiczu – Anna po wojnie samodzielnie wychowywała pięcioro dzieci – dwóch synów Stefana od pierwszego małżeństwa i trzy własne córki. Po zainstalowaniu na Polesiu przez Moskwę władzy sowieckiej Annie Stasiewicz odebrano wszystko, co było cenne i wartościowe w gospodarstwie – koni, bydło i inwentarz. Pozbawiona środków do życia Anna z dziećmi wyjechała w poszukiwaniu lepszej doli do Kaliningradu. Obecnie z pięciu dzieci Stefana Stasiewicza i Anny żyją tylko dwie siostry Zoja i Raisa. Wnuk Stefana Stasiewicza Walery poszukuje wszelkich informacji o swoim dziadku i prosi o kontakt e-mailowy pod adres: [email protected]

Znadniemna.pl na podstawie relacji i materiałów, udostępnionych przez wnuka Stefana Stasiewicza – Walerego Stasiewicza

Rubryka „Dziadek w polskim mundurze” dla niektórych z Was, Szanowni Czytelnicy, stanowi inspirację nie tylko do podjęcia poszukiwań informacji o waszych przodkach i badania rodzinnych korzeni. Niektórzy z Was, publikując u nas historie życia swoich przodków, odnajdują więzi rodzinne w Polsce, na Białorusi, a czasem

„Zgodnie z zapowiedzią, wzmacniamy podmiotową politykę w Europie”, mówił minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski podsumowując 15 listopada dorobek resortu z okazji drugiej rocznicy zaprzysiężenia rządu Prawa i Sprawiedliwości.

Uładzimir Makiej, minister MSZ Białorusi i Witold Waszczykowski, minister MSZ Polski

Minister zaznaczył, że „bilans otwarcia”, czyli to, co rząd PiS zastał w resorcie spraw zagranicznych jesienią 2015 roku, był negatywny. Podkreślił, że pozycję międzynarodową Polski znamionowała w tamtym czasie ambiwalentna polityka prowadzona wobec Ukrainy i Rosji w sytuacji aneksji Krymu, izolacja w ramach Grupy Wyszehradzkiej, która przywiodła do zdrady w kwestiach migracyjnych, brak konsekwencji w relacjach z Białorusią oraz zamrożenie relacji z Litwą.

Nawiązując do relacji polsko-białoruskich, szef MSZ ocenił, że przez lata były one zaniedbywane. Obecnie zaś nadrabiane są „zaległości traktatowe, techniczne w wielu obszarach relacji dwustronnych”. Zaznaczył, że Polska zabiega m.in. o rejestrację Związku Polaków na Białorusi oraz dostępność sygnału Telewizji Polskiej na terenie tego kraju.

Zdaniem szefa dyplomacji Polska wprowadziła „nowe życie w koncepcję Partnerstwa Wschodniego”, proponując nowe projekty dotyczące realnej współpracy gospodarczej pomiędzy krajami członkowskimi Partnerstwa a Unią Europejską.

Znadniemna.pl za Kresy24.pl

„Zgodnie z zapowiedzią, wzmacniamy podmiotową politykę w Europie”, mówił minister spraw zagranicznych Witold Waszczykowski podsumowując 15 listopada dorobek resortu z okazji drugiej rocznicy zaprzysiężenia rządu Prawa i Sprawiedliwości. [caption id="attachment_19145" align="alignnone" width="480"] Uładzimir Makiej, minister MSZ Białorusi i Witold Waszczykowski, minister MSZ Polski[/caption] Minister zaznaczył, że „bilans

Wszystko za sprawą nowego pociągu IC Skaryna relacji Warszawa – Brześć, który będzie miał dogodną przesiadkę na dzienny pociąg do Mińska.

Jak informuje portal rynekolejowy.pl, skład PKP Intercity dojedzie do stacji w Brześciu, natomiast w dalszą trasę pasażerów zabierze pociąg obsługiwany przez Koleje Białoruskie. Z Warszawy skład będzie odjeżdżał o godz. 8:50. Pociąg do Mińska dojedzie na godz. 18:49 czasu lokalnego. Przy uwzględnieniu zmiany strefy czasowej – podróż potrwa około 8 godzin, a nie jak teraz 9,5.

Z powrotem pociąg wyruszy z Mińska o 10.55 czasu białoruskiego i dotrze do Warszawy na 17.20 czasu środkowoeuropejskiego. Nie jest jeszcze znana cena połączenia Warszawa-Brześć.

Patronem pociąg relacji Warszawa-Brześć jest Franciszek Skaryna żyjący w czasach renesansu prekursor drukarstwa wschodniosłowiańskiego oraz piśmiennictwa białoruskiego.

Znadniemna.pl za belsat.eu

Wszystko za sprawą nowego pociągu IC Skaryna relacji Warszawa – Brześć, który będzie miał dogodną przesiadkę na dzienny pociąg do Mińska. Jak informuje portal rynekolejowy.pl, skład PKP Intercity dojedzie do stacji w Brześciu, natomiast w dalszą trasę pasażerów zabierze pociąg obsługiwany przez Koleje Białoruskie. Z Warszawy

Pierwszy koncert przed grodzieńską publicznością zaśpiewał 14 listopada amatorski zespół wokalny „Rodzina”, działający zaledwie od pół roku w Wołkowysku przy miejscowym Klubie Polskich Rodzin.

Śpiewa zespół „Rodzina” z Wołkowyska

Koncert odbył się w ramach zebrania wtorkowego Oddziału ZPB w Grodnie, na które tradycyjnie zbiera się pełna, rozliczona na około 200 miejsc siedzących, sala aktowa ZPB. Tak też było w miniony wtorek: artystów z Wołkowyska powitała liczna, składająca się z grodzieńskich Polaków, widownia.

Przemawia Renata Dziemiańczuk, wiceprezes ZPB ds. Kultury

Zespół, którego kierownikiem artystycznym jest wołkowyski muzyk Wiktor Olchowik, przedstawiła grodnianom wiceprezes ZPB ds. Kultury Renata Dziemiańczuk. Opowiedziała ona, że zespół „Rodzina” został założony dopiero w kwietniu bieżącego roku i na swoim koncie nie ma na razie spektakularnych osiągnięć. – Największą wartością tego zespołu jest jednak to, że jest to zespół wielopokoleniowy. Śpiewają w nim rodzice wspólnie ze swoimi dziećmi. Śpiewają polskie piosenki, a więc przyczyniają się do wychowywania w duchu polskości młodego pokolenia wołkowyskich Polaków – mówiła wiceprezes ZPB.

Wiktor Olchowik, kierownik artystyczny zespołu „Rodzina”

Podstawę repertuaru zespołu „Rodzina” stanowią pieśni religijne. Dla grodzieńskiej publiczności zespół  zaśpiewał „Pieśń poranną” autorstwa, jak powiedzieli sami artyści „wybitnego syna ziemi wołkowyskiej” Franciszka Karpińskiego, śpiewacy wykonali też ukochaną pieśń Jana Pawła II – „Barkę”. W koncercie zabrzmiały też polskie  piosenki estradowe, biesiadne i ludowe, m.in. „Rudy rydz” z repertuaru Heleny Majdaniec, „Szła dzieweczka” oraz „Czerwone jagody”.

Publiczność nagrodziła artystów gromkimi brawami

Ostatnie piosenki publiczność grodzieńska śpiewała wspólnie z artystami z Wołkowyska, nagradzając zespół „Rodzina” gromkimi brawami.

Znadniemna.pl

Pierwszy koncert przed grodzieńską publicznością zaśpiewał 14 listopada amatorski zespół wokalny „Rodzina”, działający zaledwie od pół roku w Wołkowysku przy miejscowym Klubie Polskich Rodzin. [caption id="attachment_26754" align="alignnone" width="500"] Śpiewa zespół "Rodzina" z Wołkowyska[/caption] Koncert odbył się w ramach zebrania wtorkowego Oddziału ZPB w Grodnie, na które tradycyjnie

Działające przy Związku Polaków na Białorusi Towarzystwo Twórców Ludowych, Zarząd Główny ZPB oraz Konsulat Generalny RP w Grodnie ogłaszają nabór prac do konkursu rękodzieła artystycznego pt. „Igłą Malowane”.

Do konkursu można zgłaszać prace, wykonane własnoręcznie w dwóch kategoriach konkursowych.

Do pierwszej będą się kwalifikowały wyroby z zakresu rękodzieła ludowego: tkactwa, różnych gatunków haftu, koronkarstwa, zdobnictwa strojów ludowych, kaletnictwa, kowalstwa, odlewnictwa, wyplatania ze , słomy, wikliny i korzeni, wyroby z gatunku galanterii drewnianej, meblarstwa, a także wyroby garncarskie i ceramiczne. Do konkursu będą przyjmowane także artystycznie wykonane ozdobne palmy wielkanocne.

Druga kategoria to tzw. rękodzieło współczesne, czyli: decoupage, filcowanie na zimno i ciepło, rzeźbiarstwo w gipsie i glinie, patchwork, aplikacja, szydełkowanie i inne.
Konkurs jest przeznaczony dla osób dorosłych, ale przyjmowane będą także prace, wykonane zespołowo, a więc wspólnie z rodzicami, na przykład, do konkursu mogą przystąpić także dzieci.
Jury konkursu przyzna po trzy nagrody w każdej z dwóch kategorii konkursowych, a także wyłoni zdobywcę Grand Prix konkursu „Igłą Malowane”.

Zgłosić się do udziału w konkursie ze swoją pracą należy do 1 grudnia bieżącego roku w Dziale Kultury Związku Polaków na Białorusi u kierowniczki działu, wiceprezes ZPB ds. Kultury Renaty Dziemiańczuk, albo skontaktować się z nią za pośrednictwem poczty elektronicznej, pisząc pod adresem: [email protected], bądź telefonując pod numer: +375 29 208 48 42.

Rozstrzygnięcie konkursu rękodzieła artystycznego „Igłą Malowane” nastąpi 9 grudnia o godz. 16.30 podczas otwarcia wystawy wyrobów konkursowych w sali nr 100 przy ul. Budzionnego 48a.

Znadniemna.pl

Działające przy Związku Polaków na Białorusi Towarzystwo Twórców Ludowych, Zarząd Główny ZPB oraz Konsulat Generalny RP w Grodnie ogłaszają nabór prac do konkursu rękodzieła artystycznego pt. „Igłą Malowane”. Do konkursu można zgłaszać prace, wykonane własnoręcznie w dwóch kategoriach konkursowych. Do pierwszej będą się kwalifikowały wyroby z zakresu

Działacze Związku Polaków na Białorusi i działające przy ZPB zespoły artystyczne, są mile widzianymi gośćmi na organizowanych w Polsce z okazji świąt narodowych uroczystościach. Z okazji minionej 99. rocznicy odzyskania przez Polskę Niepodległości Polacy z Białorusi uczestniczyli w różnych imprezach o charakterze patriotyczno-kulturalnym, organizowanych w Macierzy na cześć Święta Niepodległości.

Artyści z Mińska na scenie Centrum Kultury Śląskiej miasta Świętochłowice

Tak oto działające przy Oddziale ZPB w Mińsku chóry „Polonez” i „Społem” uświetniły swoimi występami obchody Święta Niepodległości na Śląsku, gdzie koncertowały na zaproszenie Fundacji „Wolne Miejsce” i jej założyciela Mikołaja Rykowskiego. Dwa zespoły z Lidy – wokalny „Przyjaciele” oraz wokalno-instrumentalny „Marzenie” – wzięły natomiast udział w Przeglądzie Pieśni Patriotycznej VIVA POLONIA, który odbył się 12 listopada w podwarszawskim Legionowie.

Założyciel Fundacji „Wolne Miejsce” Mikołaj Rykowski

Delegacji artystów z Mińska podczas wyprawy na ziemię śląską przewodziła prezes Oddziału ZPB w Mińsku Helena Marczukiewicz. Pierwszy koncert w wykonaniu obu mińskich chórów odbył się w wigilię Święta Niepodległości, 10 listopada, w Centrum Kultury Śląskiej miasta Świętochłowice. Miejscowa publiczność witała rodaków z Białorusi niezwykle entuzjastycznie i nie kryła wzruszenia, słuchając w ich wykonaniu znane każdemu Polakowi pieśni patriotyczne, przypominające o bohaterstwie i ofiarności naszych przodków, walczących o przywrócenie Polski na mapę Europy.

W Świętochłowicach śpiewa chór „Polonez”

Chór „Społem”

Na scenie artyści z Mińska Iryna Jermolik i Michał Szostak

Śpiewa Tamara Remez

Założyciel Fundacji „Wolne Miejsce” Mikołaj Rykowski przyjmuje od gości z Mińska karawaj kresowego chleba

Prezes Oddziału ZPB w Mińsku i wiceprezes ZPB Helena Marczukiewicz dziękuje władzom województwa śląskiego za ciepłe przyjęcie

Publicznośc na sali Centrum Kultury Śląskiej miasta Świętochłowice

11 listopada chóry „Polonez” i „Społem” uświetniły śpiewem Mszę świętą za Ojczyznę odprawioną w Siemianowicach Śląskich, a po nabożeństwie zaśpiewały koncert dla siemianowiczan prosto w świątyni, robiąc furorę wykonaniem piosenki autorstwa mińskiej kompozytorki Heleny Abramowicz pt. „Polsko moja”, będącej wizytówką polskich chórów z Mińska.

Chórzyści z Mińska na chórach kościoła w Siemianowicach Śląskich uświetniają śpiewem nabożeństwo za Ojczyznę

Podczas koncertu po Mszy św. w Siemianowicach Śląskich śpiewa chór „Polonez”

Chór „Społem”

Oba chóry z Mińska po wspólnym wykonaniu piosenki „Polsko moja”

Dzięki gościnności władz samorządowych Siemianowic Śląskich Polacy z Mińska mieli okazję zwiedzić to miasto, m.in. odwiedzić siedzibę Urzędu Miasta Siemianowic Śląskich i wstąpić do Muzeum Górnictwa i Muzeum Miejskiego w Siemianowicach Śląskich.

Delegacja z Mińska przed Urzędem Miasta Siemianowic Śląskich

Wizyta w Urzędzie Miasta Siemianowic Śląskich

W Muzeum Górnictwa

W Muzeum Miejskim Siemianowic Śląskich

Podczas wycieczki po Siemianowicach Śląskich

Tymczasem zespoły – „Przyjaciele” oraz „Marzenie” z Lidy – rywalizowały z rodakami, mieszkającymi w Polsce, o nagrody Przeglądu Pieśni Patriotycznej VIVA POLONIA w podwarszawskim Legionowie. Jury przeglądu, wysoko oceniając poziom artystyczny oraz potencjał emocjonalny i zapał patriotyczny artystów z Białorusi, postanowili wyróżnić ich: „Dyplomem z wyróżnieniem” – zespół „Przyjaciele” za wykonanie piosenek „Wojenko, wojenko” i „Cześć polskiej ziemi” oraz „Dyplomem uczestnictwa” – zespół „Marzenie” za wykonanie „Poloneza warszawskiego” oraz „Żeby Polska była Polską”.

Zespół „Przyjaciele” z Lidy

Zespół „Marzenie” z Lidy

O tym, jak cenią w Polsce polskich artystów z Białorusi, niech świadczy treść kartki, podpisanej na pamiątkę dla chórów „Polonez” i „Społem” z Mińska przez Rzecznika Prasowego Urzędu Miasta Siemianowic Śląskich Piotra Kochanka: „Niektórym ludziom Bóg dał talent do grania i śpiewania, by pozostali mieli szansę uwierzyć przez piękno każdego dźwięku w Jego istnienie. Dziękujemy za piękne chwile i koncert w imieniu mieszkańców Siemianowic Śląskich”.

Podziękowanie dla artystów z Mińska na pamiątkę od Rzecznika Prasowego Urzędu Miasta Siemianowic Śląskich Piotra Kochanka

Helena Marczukiewicz z Mińska i Irena Biernacka z Lidy, zdjęcia Aleksandra Wasilenki, Heleny Szkoda oraz Facebook.com

Działacze Związku Polaków na Białorusi i działające przy ZPB zespoły artystyczne, są mile widzianymi gośćmi na organizowanych w Polsce z okazji świąt narodowych uroczystościach. Z okazji minionej 99. rocznicy odzyskania przez Polskę Niepodległości Polacy z Białorusi uczestniczyli w różnych imprezach o charakterze patriotyczno-kulturalnym, organizowanych w

Polacy na Białorusi obchodzą polskie święta narodowe na różne sposoby – także na sportowo. Z okazji 99. rocznicy odzyskania przez Polskę Niepodległości w Grodnie i Brześciu odbyły się turnieje, mające wspólny cel – upamiętnienie Narodowego Święta Niepodległości.

Trofea IV Piłkarskiego Turnieju Niepodległości

W Grodnie była to IV już edycja dorocznego Piłkarskiego Turnieju Niepodległości w piłce halowej dla chłopców w wieku szkolnym, w którym o ufundowany przez działający przy ZPB Polski Klub Sportowy „Sokół ”oraz Uczniowski Klub Sportowy „Żagle” (Warszawa) Puchar Niepodległości i prawo udziału w turnieju w Warszawie, walczyło siedem drużyn.

Piłkarski Turniej Niepodległości w Grodnie zainaugurowała Msza św. za Ojczyznę w Kościele Matki Bożej Anielskiej (Franciszkańskim).

Czterech księży celebrowało, poprzedzającą Piłkarski Turniej Niepodległości, Mszę św. za Ojczyznę w Kościele Matki Bożej Anielskiej (Franciszkańskim) w Grodnie

Po nabożeństwie sportowcy udali się na halę sportową, w której przemówili do nich goście honorowi Turnieju, m. in. konsul w Konsulacie Generalnym RP w Grodnie Anna Pustuł oraz przewodnicząca Rady Naczelnej ZPB Anżelika Orechwo. Odbył się też występ artystyczny dzieci z parafii św. apostołów Szymona i Judy Tadeusza z Werenowa.

Odprawa przed rozpoczęciem turnieju

Uczestników turnieju wita konsul RP Anna Pustuł z Konsulatu Generalnego RP w Grodnie

Przemawia Anżelika Orechwo, przewodnicząca Rady Naczelnej ZPB

Przemawia współorganizator turnieju Grzegorz Całczyński z Uczniowskiego Klubu Sportowego „Żagle” (Warszawa)

Przemawia Marek Zaniewski, wiceprezes ZPB i prezes Polskiego Klubu Sportowego „Sokół” przy ZPB

Mecze turniejowe trwały kilka godzin. W ich wyniku wyłonione zostały trzy najlepsze drużyny turnieju:

1 miejsce i prawo udziału w piłkarskim turnieju Solidarności 2017, organizowanym w grudniu w Warszawie przez Uczniowski Klub Sportowy „Żagle” – drużyna z miejscowości Postawy (obwód witebski) z parafii św. Michała Archanioła i bł. bpa Michała Kozala, jedyna biorąca udział w turnieju drużyna spoza Grodzieńszczyzny;

2 miejsce – drużyna z Lidy (parafia św. Rodziny);

3 miejsce – drużyna „Sokół-Wołkowysk”.

Zwycięzca IV Piłkarskiego Turnieju Niepodległości w Grodnie – drużyna z Postaw

Grzegorz Całczyński z UKS „Żagle” (Warszawa) wpisuje do biletu udziału w piłkarskim Turnieju Solidarności 2017 drużynę z Postaw, która triumfowała w IV PiłkarskimTurnieju Niepodległości w Grodnie

Wypełniony bilet na turniej w Warszawie

Organizatorzy IV Piłkarskiego Turnieju Niepodległości ufundowali dla jego uczestników także trofea indywidualne, których zdobywcami zostali:

Nagrodę dla najlepszego strzelca turnieju z 12 zdobytymi bramkami odebrał Herman Czalej z Postaw;

Nagrodę dla najlepszego zawodnika – Ilja Szymilewicz z Lidy;

Najlepszego bramkarza – Nikita Wierszynin z „Sokoła-Wołkowysk”;

Nagrodę FAIR PLAY – Edgar Barsukiewicz z drużyny Grodzieńskiej Parafii Matki Bożej Anielskiej.

W Brześciu tego samego dnia, 11 listopada, odbył się Turniej Niepodległości w Siatkówce, zorganizowany przez miejscowy oddział ZPB. Wystartowało w nim pięć drużyn – cztery z Brześcia, Grodna, Lidy i Wołkowyska, reprezentujące działający przy ZPB Polski Klub Sportowy „Sokół” i piąta – reprezentacja Konsulatu Generalnego RP w Brześciu.

Uczestnicy turnieju w Brześciu

Tablica wynikowa turnieju wygląda w sposób następujący:

1 miejsce – „Sokół-Lida”;

2 miejsce – „Sokół-Brześć”;

3 miejsce – „Sokół-Wołkowysk”;

4 miejsce – reprezentacja KG RP w Brześciu;

5 miejsce – „Sokół-Grodno”.

Trofea Turnieju Niepodległości w Brześciu

Po uroczystości dekoracji zwycięzców brzeskiego Turnieju Niepodległości w siatkówce sportowcy i organizatorzy zawodów postanowili, że zrobią Turniej imprezą doroczną, a więc za rok odbędzie się jego II edycja.

Znadniemna.pl zdjęcia Marka Zaniewskiego i Ireny Głuchowskiej

Polacy na Białorusi obchodzą polskie święta narodowe na różne sposoby - także na sportowo. Z okazji 99. rocznicy odzyskania przez Polskę Niepodległości w Grodnie i Brześciu odbyły się turnieje, mające wspólny cel - upamiętnienie Narodowego Święta Niepodległości. [caption id="attachment_26699" align="alignnone" width="500"] Trofea IV Piłkarskiego Turnieju Niepodległości[/caption] W

XVII-wieczny barokowo-renesansowy kościół pod wezwaniem św. Antoniego Padewskiego w Witebsku przetrwał wojnę, okres stalinizmu i został zburzony w 1961 r. w okresie antyreligijnej kampanii Chruszczowa.

Tak będzie wyglądać odbudowana świątynia

Kościół został wybudowany jako część kompleksu klasztornego bernardynów. Jego autorem był polski architekt włoskiego pochodzenia Józef Fontana. Oryginalność budowli polegała na tym, że łączył dwa style: barokowej fasadzie towarzyszył renesansowy wystrój wnętrza.

W czasach carskich kościołowi udało się uniknąć losu wielu katolickich świątyń i nie został zamieniony na cerkiew, choć carskie władze zlikwidowały klasztor.

W czasach sowieckich w świątyni znajdowała się sala sportowa, potem zamieniono go na muzeum ateizmu. Eksponowano tam w charakterze przykładu religijnego zabobonu ciało czczonej przez prawosławnych św. Eufrozyny Połockiej. Bolszewicy zorientowali się, że ludzie przychodzą do muzeum, by pomodlić się przy relikwiach świętej i jej ciało zostało usunięte.

W czasie wojny kościół został częściowo zniszczony – zburzono szczyty wież. Jednak zachowane mury przetrwały. Zburzono go dopiero w 1961 r. przy okazji poszerzania ulicy Lenina. Zbiegło się to z zapoczątkowaną przez Chruszczowa kampanią religijną polegająca na masowym burzeniu kościołów i cerkwi na terenie ZSRR.

Fasada kościoła

Jak poinformował proboszcz wybudowanego w innym miejscu nowego kościoła św. Antoniego Wiaczasłau Barok, białoruskie ministerstwo kultury zaakceptowało wstępny projekt odbudowy.

– W archiwach historycznych nie zachował się projekt kościoła. Na szczęście pozostały opisy. Na przykład zachodnia fasada miała niezwyczajne proporcje jak dla takich obiektów – była rozciągnięta w poziomie. Świątynia liczyła 30 m wysokości i około 1 tys. metrów kwadratowych powierzchni.

Kościół św. Antoniego w Witebsku na pocz. XX w. fot „Tajamnicy Wiciebsku”

Ks. Barok podkreśla, że zaakceptowany plan przewiduje przywrócenie świątyni do początkowego wyglądu. Białoruskie ministerstwo kultury postawiło warunek, by jak najdokładniej odtworzyć detale kościoła. Według proboszcza, odbudowany kościół stanie się dominantą w centrum miasta i dopełni architektoniczną kompozycję placu, na którym znajduje się również miejski ratusz. Kościół jednak będzie musiał być przesunięty w porównaniu do dawnej lokalizacji z powodu poszerzenia ulicy Lenina.

Na drugim planie widać Plac Ratuszowy i po lewej stronie tył kościoła św. Antoniego

Jest to kolejny obiekt w Witebsku, który zostanie przywrócony miastu. Począwszy od 1990 r., w mieście odbudowano trzy cerkwie. Kościół św. Antoniego będzie pierwszą świątynią katolicką odtworzoną w mieście.

Opis witebskiej świątyni trafił na karty autobiograficznej powieści rosyjskiego laureata nagrody Nobla w literaturze Iwana Bunina, a także został uwieczniony w obrazie Marca Chagalla pt. „Szary dom”.

Znadniemna.pl za jb/belsat.eu Vkurier.by, sb.by

XVII-wieczny barokowo-renesansowy kościół pod wezwaniem św. Antoniego Padewskiego w Witebsku przetrwał wojnę, okres stalinizmu i został zburzony w 1961 r. w okresie antyreligijnej kampanii Chruszczowa. [caption id="attachment_26690" align="alignnone" width="480"] Tak będzie wyglądać odbudowana świątynia[/caption] Kościół został wybudowany jako część kompleksu klasztornego bernardynów. Jego autorem był polski architekt

Skip to content