logo
mobile-logo
HomeStandard Blog Whole Post (Page 3)
Historia, Z-SUPERNEWS, Ziemia Brzeska

1 lipca 1938 roku w Baranowiczach, ówczesnym mieście województwa nowogródzkiego II Rzeczypospolitej, rozpoczęła działalność dziesiąta regionalna rozgłośnia Polskiego Radia. Było to wydarzenie o ogromnym znaczeniu nie tylko technologicznym, ale i kulturowym – symboliczny krok w stronę integracji Kresów Wschodnich z resztą kraju poprzez nowoczesne środki przekazu.

Budowa stacji

Fragment artykułu „Dziennika Polskiego” 27 września 1937 roku z informacją o powstaniu nowej rozgłośni Polskiego Radia w Baranowiczach. Fot: Zbiory Archiwum Polskiego Radia

Wizualizacja radiostacji w Baranowiczach („Antena”, 19 września 1937)

Radiostacja w Baranowiczach („Antena”, 14 sierpnia 1938)

Początkowo planowano lokalizację stacji w Wołkowysku, jednak ostatecznie wybrano Baranowicze – miasto o strategicznym położeniu i rosnącym znaczeniu administracyjnym. Magistrat miasta, doceniając znaczenie Rozgłośni Polskiego Radia dla Kresów, ofiarował bezpłatnie grunt pod budowę gmachu o powierzchni 10.000 m2. Budowę rozpoczęto w lipcu 1937 roku, a projekt architektoniczny opracował architekt z Katowic, członek Stowarzyszenia Architektów Polskich Tadeusz Eugeniusz Łobos. Obiekt stacyjny zlokalizowany został w południowo-zachodniej części miasta, przy drodze do Słonimia, w parku miejskim, przy ul. Gabriela Narutowicza 72. Był to ładnie zaprojektowany, nowoczesny, piętrowy budynek o kremowej elewacji i kubaturze 2.800 m3. Część studyjna obejmowała dwa studia, jedno duże o kubaturze 500 m3 a drugie spikerskie. Ponadto w budynku znajdowało się kilkanaście pokoi redakcyjnych i administracyjnych. Stację wyposażono w najnowszy zespół kontrolno-pomiarowy, w dużej mierze zautomatyzowany, umożliwiający obsługę całej stacji ze stołu dyspozytorskiego przez jedną osobę.

Technologia i zasięg

Maszty radiostacji w Baranowiczach (za 1871.by)

Maszty radiostacji w Baranowiczach (za 1871.by)

Stacja nadawała na częstotliwości 520 kHz z mocą 50 kW, co pozwalało na objęcie sygnałem niemal całego województwa nowogródzkiego i północnej części poleskiego – łącznie około 1,5 mln mieszkańców. System antenowy składał się z dwóch masztów o wysokości 141 i 145 metrów, z których jeden pełnił funkcję reflektora, co pozwalało na kierunkowe nadawanie sygnału – głównie na wschód. Stacja baranowicka była trzecią kresową stacją po Lwowie i Wilnie.

Misja i program

Ziemia-Nowogrodzka-regi-R-1-1938-nr-1-31-VI

Ziemia-Nowogrodzka-regi-R-1-1938-nr-1-31-VI

Były też głosy sprzeciwiające się takiej przymusowej polonizacji mniejszości narodowych. W 1938 roku Józef Łobodowski – antykomunista, który po wojnie współtworzył polską redakcję Radia Madryt – wśród „Fraszek kresowych” zawarł następującą:

Rozgłośnia była manifestacją obecności państwa polskiego na Kresach Wschodnich, co miało ogromne znaczenie w kontekście narodowościowym i geopolitycznym. Wzmacniała poczucie przynależności mieszkańców regionu do wspólnoty narodowej, szczególnie wśród ludności wiejskiej i mniejszości narodowych. Nadawano wiadomości lokalne i ogólnokrajowe, a także komunikaty administracyjne i wojskowe.

Radio pełniło funkcję edukacyjną i informacyjną, co było szczególnie istotne w regionach o wysokim poziomie analfabetyzmu – w niektórych częściach Nowogródczyzny w 1921 roku aż 60 proc. mieszkańców nie umiało czytać ani pisać.

Audycje rolnicze, zdrowotne i kulturalne przyczyniały się do podnoszenia poziomu wiedzy i świadomości obywatelskiej. Czytano fragmenty klasyki literatury polskiej, m.in.. Mickiewicza i Sienkiewicza. Prowadzono kursy języka polskiego i historii, co miało szczególne znaczenie w regionie wielonarodowym. Także prezentowano muzykę ludową Kresów, pieśni patriotyczne i religijne.

Programy nadawano na żywo, często retransmitując audycje z Wilna i Warszawy.

Do grona wiernych słuchaczy radia, jego popularyzatorów, a także współpracowników rozgłośni baranowickiej należało wojsko – w mieście stacjonowało wiele dużych jednostek wojskowych, w tym Korpus Ochrony Pogranicza. Charakterystycznym sygnałem stacji była trąbka Korpusu Ochrony Pogranicza grająca melodię „Trzymamy Straż”.

Zespół rozgłośni

Zespół rozgłośni był niewielki, ale niezwykle zaangażowany. Tworzyli go zarówno specjaliści techniczni, jak i osoby odpowiedzialne za prowadzenie audycji i zarządzanie stacją. Oto znane nazwiska: Zbigniew Cis-Bankiewicz – dyrektor rozgłośni, a zarazem jeden z głównych spikerów. Odpowiadał za całościowe funkcjonowanie stacji; Maryla Konzalówna – spikerka, prawdopodobnie prowadziła audycje literackie i kulturalne; Stefan Sojecki – spiker, współtworzył programy informacyjne i edukacyjne. Obsadę techniczną stanowili: inż. Jerzy Foltański, inż. Roman Rogiński, inż. Borys Niewiadomski, inż. Teofil Terlecki oraz inż. Adam Twaróg, zamordowany w 1944 roku w obozie hitlerowskim w Kołdyczewie. Ci inżynierowie odpowiadali za obsługę nadajnika, utrzymanie sprzętu studyjnego oraz zapewnienie ciągłości emisji. Ich praca była kluczowa, zwłaszcza że rozgłośnia działała w trudnych warunkach technicznych i geopolitycznych.

Tragiczny finał

Zdjęcie lotnicze z nalotu na radiostację w Baranowiczach (odkrywca.pl za wwiidaybyday.com)

Rozgłośnia działała zaledwie kilkanaście miesięcy. 16 września 1939 roku została zbombardowana przez Luftwaffe. Uszkodzeniu uległy: jeden maszt antenowy oraz lampy w nadajniku. Po napaści ZSRR na Polskę, 17 września 1939 roku, wojska radzieckie wkroczyły do Baranowicz.

Wkrótce stacja została powtórnie uruchomiona i rozpoczęła nadawanie jako „Барановичи”.

Po napadzie Niemiec na ZSRR, w czerwcu 1941 roku, Niemcy ponownie uruchomili przejętą stację, która wówczas nadawała jako „Baranowitschi”. W roku 1944 – kolejne przejście frontu i stacja dziwnym trafem znowu przetrwała.

Rozgłośnia w Baranowiczach była nie tylko technologicznym osiągnięciem, ale też symbolem łączności państwa z jego wschodnimi rubieżami. Choć działalność placówki przerwała wojna, pamięć o niej pozostaje ważnym elementem historii polskiej radiofonii.

Losy stacji po wojnie

Po II wojnie światowej rozgłośnia Polskiego Radia w Baranowiczach nie wznowiła działalności w swojej pierwotnej formie.

Już 25 lutego 1945 roku Prezydent B. Bierut wystąpił do J. Stalina prośbę o przekazanie Warszawie przedwojennej, ocalałej stacji PR z Baranowicz. Wkrótce zostało to wykonane i, jak donosiła prasa, Polska otrzymała w darze od ZSRR nową radiostację.

Nastąpiła szybka odbudowa stacji w Raszynie pod nadzorem radzieckich specjalistów. Naczelnikiem odbudowy Raszyna był kpt. inż. Nikołaj Nikiforow, który kierował zespołem wojsk łączności Armii Radzieckiej. Nie doczekał jednak otwarcia stacji, gdyż zginął w bandyckim zamachu, 8 sierpnia 1945 roku. Pochowany został na terenie stacji raszyńskiej. Grupą polskich specjalistów kierował inż. Edmund Kolanowski. Studio centralne powstało w Pałacyku Czetwertyńskich w Alejach Józefa Stalina 31 /Al. Ujazdowskie.

Baranowicki nadajnik radiowy pracował w Raszynie do lipca 1949 roku, kiedy to uruchomiono tutaj nowy 200 kW nadajnik długofalowy. W 1959 roku, po modernizacji, nadajnik podjął pracę na stacji łódzkiej w Tuszynie.

Gmach przy ul. Gabriela Narutowicza 72 w Baranowiczach nie uległ całkowitemu zniszczeniu. Po wojnie przejęły go władze radzieckie, a obecnie mieści się tam siedziba białoruskiej telewizji.

Budynek radiostacji w Baranowiczach dziś (widok od strony zachodniej)

Prawdopodobnie nieistniejący już dziś fundament masztu w roku 2008

Fundament odciągu oznaczonego jako 2

Budynek radiostacji w Baranowiczach w roku 2008 (widok od strony zachodniej)

QR Code na terenie radiostacji w Baranowiczach

Opr. Waleria Brażuk

Znadniemna.pl

0 Comments

1 lipca 1938 roku w Baranowiczach, ówczesnym mieście województwa nowogródzkiego II Rzeczypospolitej, rozpoczęła działalność dziesiąta regionalna rozgłośnia Polskiego Radia. Było to wydarzenie o ogromnym znaczeniu nie tylko technologicznym, ale i kulturowym – symboliczny krok w stronę integracji Kresów Wschodnich z resztą kraju poprzez nowoczesne środki

Historia, Z-SUPERNEWS, Ziemia Witebska

Na dzisiaj przypada 102. rocznica urodzin kontradmirała Zygmunta Rudomino – wybitnego przedstawiciela Marynarki Wojennej PRL, oficera liniowego i sztabowego, dowódcy jednostek morskich, uczestnika II wojny światowej oraz świadka i współtwórcy powojennej historii militarnej obecności Polski na morzu.

Jego losy odzwierciedlają dramatyzm XX wieku – od deportacji na Syberię, przez szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego, aż po najwyższe stanowiska w strukturach marynarki wojennej państwa socjalistycznego.

Wczesne lata, zesłanie i wojenne losy

Zygmunt Rudomino urodził się 1 lipca 1923 roku w Głębokiem (w obwodzie witebskim na Białorusi) w rodzinie Ignacego Rudomino i Marii z Łabuńskich.

Ojciec chłopca był osadnikiem wojskowym, pracował jako ekspedient handlowy i był w powiecie brasławskim znanym działaczem spółdzielczym. Ponadto był właścicielem 14-hektarowego gospodarstwa rolnego. Matka Zygmunta pochodziła z rodziny inteligenckiej.

Chłopak z powodzeniem ukończył szkołę podstawową i wstąpił do Gimnazjum Ogólnokształcącego Towarzystwa Szkoły Średniej w Brasławiu. Nie wiadomo, czy zdał maturę. Być może uniemożliwił to wybuch II wojny światowej i zajęcie Brasławszczyzny przez Armię Czerwoną po 17 września 1939 roku…

W 1940 roku cała rodzina Rudomino została deportowana na Syberię, co miało ogromny wpływ na dalsze losy przyszłego kontradmirała.

Na zesłaniu młody człowiek pracował przy wyrębie lasu i jako marynarz rzeczny.

W grudniu 1943 roku dwudziestolatek zaciągnął się do formującej się w ZSRR 1. Armii Wojska Polskiego.

Z Wojskiem Polskim Zygmunt przeszedł cały szlak bojowy. Brał udział w walkach o Warszawę, forsowaniu Odry, zdobyciu Berlina i innych kluczowych operacjach końcowego etapu wojny.

Kariera w Marynarce Wojennej

Po wojnie młody weteran wojenny rozpoczął służbę w Marynarce Wojennej Polski Ludowej jako podoficer. Już w 1949 roku ukończył Oficerską Szkołę Marynarki Wojennej w Gdyni, plasując się na trzecim miejscu wśród najlepszych absolwentów swojego rocznika.

Na pierwsze stanowisko służbowe po ukończeniu szkoły oficerskiej skierowano go do dywizjonu okrętów podwodnych w Gdyni, gdzie został oficerem wachtowym ORP „Żbik”. W 1951 roku objął funkcję pomocnika szefa wydziału ds. okrętów podwodnych Wydziału III Operacyjnego Sztabu Głównego Marynarki Wojennej w Gdyni. Od lutego 1952 był starszym pomocnikiem szefa wydziału operacyjnego ds. morskich, a od marca 1953 szefem wydziału operacyjnego w Sztabie Głównym Marynarki Wojennej. W grudniu 1954 awansował na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Głównego Marynarki Wojennej ds. operacyjnych. Od sierpnia 1955 do grudnia 1957 przebywał na Wyższym Akademickim Kursie Operacyjnym w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR im. Woroszyłowa w Leningradzie. Kurs ukończył z oceną bardzo dobrą uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Od grudnia 1957 do grudnia 1961 roku dowodził Brygadą Obrony Wodnego Rejonu Głównej Bazy Marynarki Wojennej w Helu. W dniach 22–26 maja 1959 na czele zespołu okrętów złożył pierwszą po wojnie wizytę kurtuazyjną Marynarki Wojennej w Kopenhadze. Od grudnia 1961 był zastępcą szefa Sztabu Głównego ds. operacyjnych w Dowództwie Marynarki Wojennej. 9 października 1963 roku awansował na stopień wojskowy kontradmirała. Akt nominacyjny wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. W dniach 3–7 maja 1965 był dowódcą zespołu okrętów, który złożył wizytę w Narwiku, a w dniach 28–31 lipca 1967 roku w Edynburgu. W kwietniu 1966 roku został pierwszym dowódcą 8 Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu. W latach 1968–1983 zajmował stanowisko szefa Służb Technicznych i Zaopatrzenia – zastępcy dowódcy Marynarki Wojennej ds. techniki i zaopatrzenia. Stanowisko to zajmował przez ponad 15 lat – do 1 sierpnia 1983 roku. Po zdaniu obowiązków służbowych pozostawał w dyspozycji MON do czasu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej.

Odznaczenia i uznanie

Za służbę wojenną i powojenną Zygmunt Rudomino został uhonorowany wieloma odznaczeniami:

Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski;

Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945;

Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk;

Medalem za Warszawę 1939–1945;

Medalem za Berlin 1945.

Kontradmirał Zygmunt Rudomino był ceniony przez dowództwo i władze PRL, jako sprawny organizator, pragmatyk i lojalny oficer – był przykładem żołnierza lojalnego wobec państwa i oddanego swojej formacji.

Dziedzictwo i pamięć

Zmarł urodzony głeboczanin 26 października 1993 roku w Gdyni.

Jego prochy spoczęły na cmentarzu Witomińskim, nazywanym Gdyńskimi Powązkami.

Grób kontradmirała Zygmunta Rudomino i jego żony Bogdy na cmentarzu Witomińskim w Gdyni, fot.: Wikipedia

Postać Zygmunta Rudomino pozostaje przykładem konsekwentnego awansu społecznego i wojskowego w realiach Polski Ludowej.

W pamięci potomnych nasz krajan zapisał się jako jeden z tych dowódców, którzy zachowując profesjonalizm i godność oficera, potrafili poruszać się w złożonej strukturze polityczno-wojskowej Polskiej Republiki Ludowej.

Cześć Jego Pamięci!

Oprac. Adolf Gorzkowski

0 Comments

Na dzisiaj przypada 102. rocznica urodzin kontradmirała Zygmunta Rudomino - wybitnego przedstawiciela Marynarki Wojennej PRL, oficera liniowego i sztabowego, dowódcy jednostek morskich, uczestnika II wojny światowej oraz świadka i współtwórcy powojennej historii militarnej obecności Polski na morzu. Jego losy odzwierciedlają dramatyzm XX wieku – od deportacji

Religia, Z-SUPERNEWS

Nakładem Wydawnictwa IPN ukazała się obszerna monografia autorstwa Adama Hlebowicza, przedstawiająca życie urodzonego w Grodnie ks. Henryka Hlebowicza – błogosławionego męczennika, wybitnego duchownego i profesora z Wilna. Książka oparta jest na bogatym materiale źródłowym, zawiera niepublikowane dotąd wspomnienia, ukazujące go jako jedną z najważniejszych postaci przedwojennego Wilna, oraz nieznane kazania, głoszone z narażeniem życia w latach 1940–1941. Całość uzupełniają liczne, wcześniej niepublikowane zdjęcia archiwalne. Premiera książki odbyła się 4 czerwca w Centralnym Przystanku Historia w Warszawie, a spotkanie poprowadził Jan Ruman, redaktor naczelny Biuletynu IPN.

Ks. Henryk Hlebowicz to jedna z najbardziej poruszających postaci polskiego duchowieństwa XX wieku – błogosławiony męczennik II wojny światowej, określany mianem „sumienia Wilna” w czasach panowania Litwinów, Sowietów i Niemców. Był wybitnym teologiem, dwukrotnym doktorem, profesorem Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, ale przede wszystkim – duszpasterzem młodzieży: studentów i uczniów. Jego charyzma, wrażliwość i otwartość na drugiego człowieka przyciągały tłumy do konfesjonału i Kościoła.

W trakcie spotkania promocyjnego Adam Hlebowicz wyjaśnił tytuł książki – „Święty bolszewik”. Przydomek ten, nadany przez otoczenie, a czasem używany żartobliwie przez samego księdza, nawiązywał do jego rodzinnych losów – wraz z rodzicami i rodzeństwem został zesłany do Orenburga na Uralu, gdzie po rewolucji zetknął się z licznymi organizacjami lewicowymi. Sam ks. Henryk używał tego określenia świadomie, chcąc umniejszyć swoją osobę – wszak słowo „bolszewik” w ówczesnej Polsce miało jednoznacznie negatywny wydźwięk. Wymowne są w tym kontekście jego listy do siostry Katarzyny Steinberg z Lasek – środowiska, z którym był przez lata silnie związany.

Od Grodna do Wilna – młodość i edukacja

Ks. Henryk urodził się w 1904 roku w Grodnie, ówczesnej stolicy rosyjskiej guberni. Jak podkreśla autor książki, wywodził się ze znanej rodziny szlacheckiej herbu Leliwa. Jego rodzice, Franciszek i Jadwiga z domu Chreptowicz, pochodzili ze zubożałych litewskich rodów. Ojciec, urzędnik bankowy w carskiej administracji, został zesłany wraz z rodziną do Orenburga za odmowę przejścia na prawosławie. Tam młody Henryk zdał maturę i zetknął się z ideami lewicowymi, co w przyszłości wpłynęło na jego intelektualną otwartość. Do Grodna rodzina wróciła po Traktacie Ryskim w 1921 roku.

Z inżyniera – ksiądz

Początkowo planował studia inżynierskie i złożył dokumenty na Politechnikę Warszawską. Niespodziewanie jednak ogłosił rodzinie, że wybiera seminarium duchowne w Wilnie. „To było bardzo nagłe, ale jednocześnie głębokie powołanie” – wyjaśnia Adam Hlebowicz. Ks. Henryk ukończył seminarium w zaledwie dwa lata, z wyróżnieniem, mając 20 lat. Zbyt młody na święcenia, został skierowany na dalsze studia – do Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. „Był nadzwyczajnie uzdolniony. Wiedzę przyswajał z niezwykłą łatwością” – wspomina autor.

Dwukrotny doktor, pasjonat nauki

W Lublinie spotkał wybitnych duchownych i intelektualistów, takich jak ks. Władysław Korniłowicz czy ks. Stefan Wyszyński. W 1927 roku przyjął święcenia kapłańskie, a rok później obronił doktorat z teologii na KUL, poświęcony jedności Kościoła u św. Jana Chryzostoma – dzieło to uchodzi za prekursorskie w dziedzinie ekumenii. W 1928 roku, już w Rzymie, zdobył drugi doktorat – z filozofii na Angelicum, w języku łacińskim. W czasie wojny podjął się również studiów medycznych, które kontynuował w warunkach konspiracyjnych. „Chciał być lekarzem nie tylko dusz, ale i ciał” – zaznacza Hlebowicz.

Niedoszła kariera akademicka

Choć KUL zaproponował mu stanowisko zastępcy profesora, ks. Hlebowicz ostatecznie wrócił do Wilna, gdzie powierzono mu katedrę apologetyki. Decyzja ta, podjęta z żalem, wynikała z posłuszeństwa wobec polecenia arcybiskupa Jałbrzykowskiego.

Laski – duchowa ostoja

Dzięki ks. Władysławowi Korniłowiczowi młody duchowny związał się z Laskami – zakładem dla niewidomych prowadzonym przez Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, których duchowym przewodnikiem był przez wiele lat ks. Władysław Korniłowicz, kapelan Lasek i twórca „Kółka” skupiającego wybitnych pisarzy i intelektualistów z Warszawy. Ks. Henryk bywał tam często, a duchowość tego środowiska wywarła głęboki wpływ na jego kapłaństwo. Z wieloma siostrami franciszkankami utrzymywał bliskie kontakty duchowe i prowadził bogatą korespondencję. Wśród nich  z Zofią Steinberg (s. Katarzyna), Zofią,Teresą  Landy czy Lucyną Westafalewiczówną (s. Nulla), która jemu zawdzięczała swe nawrócenie i decyzję o wstąpieniu do zakonu.

Ikona Wilna lat 30.

Po powrocie do Wilna ks. Hlebowicz rozwinął niezwykle szeroką działalność: był wikariuszem, wykładowcą, duszpasterzem akademickim, opiekunem Sodalicji Mariańskiej, moderatorem Stowarzyszenia Juventus Christiana, współpracownikiem „Odrodzenia” i redaktorem pisma „Pax”. Otaczała go grupa młodych intelektualistów, m.in. Paweł Jasienica, Stanisław Stomma czy Antoni Gołubiew. Miał dar przyciągania ludzi – niezależnie od ich poglądów czy wiary.

Nagłe przeniesienie

Wbrew oczekiwaniom, został przeniesiony do parafii w Trokach. Powody tej decyzji nie są do końca znane – być może chodziło o jego kontakty z organizacjami lewicowymi lub nieszablonowy styl duszpasterzowania. Irena Sławińska wspominała: „Poprzewracał różne zakazy i tabu, przyjaźnił się z ‘niewiernymi’, zawsze ufny w dobrą wolę człowieka”.

Bohaterstwo i śmierć

W czasie okupacji sowieckiej i niemieckiej ks. Hlebowicz wykazał się niezłomnością. Był zaangażowany w działalność konspiracyjną, wydawał podziemne pisma, a jego kazania, głoszone w kościele Świętego Jerzego, miały odwagę piętnować sowiecki reżim. W jednym z nich, 3 maja 1941 roku, otwarcie nazwał Moskwę „zaprzeczeniem człowieczeństwa i wolności”. Wiedział, że może za to zginąć.

We wrześniu 1941 roku – po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej dobrowolnie udał się do Chotajewicz, na terenie dzisiejszej Białorusi, by nieść posługę duchową. Sprawował też posługę w sąsiednich parafiach w Korzeniu i Okołowie. Dzięki jego obecności nastąpiło tam religijne odrodzenie – ludzie odzyskiwali wiarę, odnawiali kościoły, odkopywali zakopane monstrancje i chorągwie. Mimo słabego zdrowia, bo miał gruźlicę, spał zaledwie po kilka godzin dziennie.

Niestety, jego działalność wzbudziła wrogość niektórych prawosławnych duchownych. Jeden z nich, ks. Aleksander Kowsz, doniósł na niego do białoruskiej policji kolaborującej z Niemcami. 7 listopada 1941 roku ks. Hlebowicz został aresztowany i zawieziony na posterunek w Pleszewie, skąd został przetransportowany do Borysowa. 9 listopada zamordowano go w lesie pod Borysowem. Miejsce pochówku księdza do dziś pozostaje nieznane.

Jak wspomina jeden z prawdopodobnych świadków zdarzenia, ks. Hlebowicz miał zostać rozstrzelany przez 2 niemieckich policjantów, nieopodal miejsca kaźni miejscowych Żydów.

Beatyfikacja i pamięć

W 1999 roku ks. Henryk Hlebowicz został beatyfikowany przez Jana Pawła II jako jeden z 108 Męczenników II wojny światowej.

„Mam nadzieję, że moja książka przekona czytelników, iż ks. Henryk – choć zginął w 1941 roku – jest świętym na dzisiejsze czasy” – mówi Adam Hlebowicz. Szczególnie poruszające są jego kazania kierowane do młodzieży – aktualne, głębokie, pełne troski i nadziei.

Autor przywołuje historię, kiedy do księdza przyszła kobieta w potrzebie, prosząc o pożyczkę 100 zł. Ks. Henryk nie miał pieniędzy, ale nie chciał jej zawieść. Podjął rozmowę, postawił herbatę i modlił się o cud. Po chwili ktoś zapukał do drzwi i ofiarował dokładnie 100 zł – na intencję mszy. Ksiądz natychmiast przekazał je kobiecie.

Ks. Henryk nie miał łatwego życia – dodaje historyk – także w Kościele. Jego niekonwencjonalne podejście wzbudzało nieufność. Skarżono się na niego do kurii, m.in. dlatego, że rozmawiał na ulicy z prostytutkami. Ale on nie unikał ludzi – przeciwnie, pomagał im odnaleźć drogę i odzyskać godność. Nie zabiegał o tytuły, nie zależało mu na zaszczytach. Miał własną wizję Kościoła i kapłaństwa – i realizował ją bezkompromisowo. Nie był przeciętny. Żył tak, jak głosił.

Tę książkę można także kupić w wersji papierowej

W sprzedaży jest dostępny także e-book.

Spis treści – PDF

Indeks – PDF

Indeks miejscowości – PDF

Znadniemna.pl/KAI/ipn.gov.pl

0 Comments

Nakładem Wydawnictwa IPN ukazała się obszerna monografia autorstwa Adama Hlebowicza, przedstawiająca życie urodzonego w Grodnie ks. Henryka Hlebowicza – błogosławionego męczennika, wybitnego duchownego i profesora z Wilna. Książka oparta jest na bogatym materiale źródłowym, zawiera niepublikowane dotąd wspomnienia, ukazujące go jako jedną z najważniejszych postaci

Sport, Z-SUPERNEWS

Maria Żodzik, polska lekkoatletka rodem z Baranowicz, po raz kolejny udowodniła, że należy do ścisłej światowej elity w skoku wzwyż. Podczas zakończonych w niedzielę, 29 czerwca, Drużynowych Mistrzostw Europy w Madrycie uzyskała znakomity wynik 1,97 m, ustanawiając nowy rekord życiowy na stadionie i potwierdzając swoją fantastyczną formę w sezonie 2025.

Nowa reprezentantka Polski, która w 2024 roku przyjęła polskie obywatelstwo, przebojem wdarła się do międzynarodowej czołówki. Jej przełomowy występ miał miejsce podczas Gorzów Jump Festiwal, gdzie pokonała poprzeczkę zawieszoną na wysokości 1,98 m – był to wówczas najlepszy wynik na świecie i trzeci rezultat w historii polskiej lekkoatletyki.

Choć Igrzyska Olimpijskie w Paryżu w 2024 roku nie przyniosły jej wymarzonego rezultatu, Żodzik nie poddała się i szybko udowodniła, że stać ją na walkę z najlepszymi. Rywalizacja z rekordzistką świata Jarosławą Mahuczich w Madrycie była tego najlepszym dowodem.

Między innymi dzięki wspaniałemu wynikowi Marii Żodzik Polska zajęła drugie miejsce w klasyfikacji punktowej Drużynowych Lekkoatletycznych Mistrzostw Europy 2025 w Madrycie:

Końcowa Tabela Drużynowych Mistrzostw Europy 2025:

Końcowa Tabela Drużynowych Mistrzostw Europy 2025, fot.: przegladsportowy.onet.pl

Jak widać Polka z Baranowicz nie zwalnia tempa, a jej celem są mistrzostwa świata, które odbędą się we wrześniu w Tokio. Jeśli zawodniczka utrzyma formę, polscy kibice mogą mieć nadzieję na medal.

 Znadniemna.pl, na zdjęciu: Maria Żodzik podczas skoku na 1.94 m. Z ogromnym zapasem. A na 2.00 m też była blisko udanej próby, fot.: screenshot z transmisji TVP Sport

0 Comments

Maria Żodzik, polska lekkoatletka rodem z Baranowicz, po raz kolejny udowodniła, że należy do ścisłej światowej elity w skoku wzwyż. Podczas zakończonych w niedzielę, 29 czerwca, Drużynowych Mistrzostw Europy w Madrycie uzyskała znakomity wynik 1,97 m, ustanawiając nowy rekord życiowy na stadionie i potwierdzając swoją

Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS, Ziemia Brzeska

Na jedynym czynnym przejściu granicznym między Białorusią a Polską dzisiaj, 30 czerwca, rozpoczął się remont betonowo-asfaltowej nawierzchni. Według informacji przekazanych przez białoruski Komitet Celny, prace potrwają od 30 czerwca do 14 lipca i mogą znacznie zakłócić i tak już dramatycznie trudny ruch graniczny.

O godzinie 8:00 rano w kolejce do wjazdu na terytorium Polski czekało 2310 samochodów osobowych i 56 autobusów. Sytuacja przypomina logistyczny paraliż — w ostatnich dniach podróżni czekali na przekroczenie granicy nawet do pięciu dni.

Brześć pozostaje jedynym punktem kontrolnym dla ruchu pasażerskiego na białorusko-polskim odcinku granicy oraz jedyną drogą wjazdu do Unii Europejskiej dla pojazdów z białoruskimi rejestracjami. Alternatyw nie ma.

Prace obejmują remont betonowo-asfaltowej nawierzchni w bezpośredniej strefie kontroli. Służby celne ostrzegają, że może to jeszcze bardziej wydłużyć już i tak ogromne kolejki. Władze rekomendują podróżującym… cierpliwość.

Niektórzy pasażerowie mają prawo do priorytetowego wjazdu na przejście graniczne. Należą do nich osoby niepełnosprawne z grupy I, osoby z dziećmi poniżej 3 roku życia lub niepełnosprawne dzieci poniżej 18 roku życia, a także niektóre inne kategorie.

Sytuacja w Brześciu po raz kolejny pokazuje, jak kruche i podatne na załamanie są mechanizmy kontroli granicznej w obliczu ograniczeń infrastrukturalnych, napiętej sytuacji geopolitycznej i rosnącej liczby podróżnych. W obliczu braku alternatywnych przejść, każda awaria, każdy remont, każda decyzja administracyjna może wywołać chaos.

Znadniemna.pl za Kresy24.pl/euroradio.fm/gpk.gov.by, Zdjęcie ilustracyjne, źródło: Komenda Głowna SG

0 Comments

Na jedynym czynnym przejściu granicznym między Białorusią a Polską dzisiaj, 30 czerwca, rozpoczął się remont betonowo-asfaltowej nawierzchni. Według informacji przekazanych przez białoruski Komitet Celny, prace potrwają od 30 czerwca do 14 lipca i mogą znacznie zakłócić i tak już dramatycznie trudny ruch graniczny. O godzinie 8:00

Religia, Z-SUPERNEWS

29 czerwca Kościół obchodzi uroczystość dwóch największych apostołów – Piotra i Pawła. Św. Piotr był uczniem wybranym przez Jezusa do pełnienia posługi prymatu w Kościele. Gorliwość misyjna św. Pawła sprawiła, że bardzo wielu miejscach głosił Ewangelię i zakładał Kościoły. Zyskał miano „Apostoła Narodów”. Obaj przez swoje męczeństwo są związani z Rzymem.

Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła już od połowy III wieku obchodzona jest wspólnie 29 czerwca. Obaj Apostołowie ponieśli śmierć męczeńską w Rzymie w czasie prześladowania za cesarza Nerona. Piotr zginął około 64 r. Tradycja głosi, że został ukrzyżowany. Apostoł jednak wyznał, że nie jest godny umrzeć jak Jezus. Dlatego też został przybity do krzyża głową w dół. Paweł, przez jakiś czas więziony w Rzymie, został ścięty mieczem około 67 r.

Posługa apostolska Piotra i Pawła w Rzymie oraz poniesione tam męczeństwo sprawiły, że Kościół Rzymski nabrał kluczowego znaczenia w chrześcijaństwie. Biskup Rzymu, następca św. Piotra oraz spadkobierca tradycji apostolskiej św. Pawła cieszy się pierwszeństwem i władzą biskupią w całym Kościele. Św. Piotr – pierwszy biskup Rzymu – jest uznawany za pierwszego w gronie Apostołów otrzymał od Jezusa specjalną władzę określaną mianem prymatu. Jego następcy, papieże, są obdarzeni łaską nieomylności w oficjalnym i uroczystym nauczaniu całego Kościoła w sprawach wiary i moralności. Sprawują też najwyższą władzę kościelną wynikającą z przywileju prymatu.

Na znak łączności biskupów ze Stolicą Apostolską w uroczystość św. Piotra i Pawła papież wręcza metropolitom paliusze. Są to koliste wstęgi w kształcie naszyjnika, ozdobione sześcioma krzyżami i wykonane z białej wełny. Baranki, od których pochodzi wełna, zostają pobłogosławione każdego roku 21 stycznia, w dniu św. Agnieszki. Papież nakłada paliusze arcybiskupom metropolitom mianowanym w ostatnim okresie. Paliusze są symbolem władzy, jaką zgodnie z prawem metropolita pozostający w komunii z Kościołem Rzymu obejmuje w swojej metropolii. Arcybiskup metropolita zakłada paliusz tylko na terenie swojej własnej archidiecezji podczas uroczystej liturgii.

Św. Piotr – pierwotnie Szymon – pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim. Podobnie jak jego ojciec i brat był rybakiem. Był człowiekiem żonatym, po ślubie mieszkał w Kafarnaum. Być może pierwotnie był uczniem św. Jana Chrzciciela. W chwili powołania Jezus nadał mu nowe imię – Piotr, to znaczy Skała. Jako pierwszy, w imieniu wszystkich Apostołów, uznał w Jezusie Mesjasza. Na pytanie Jezusa: „A wy za kogo mnie uważacie?”, Piotr odpowiedział: „Ty jesteś Mesjasz, syn Boga Żywego”. Wówczas usłyszał: „Ty jesteś Piotr, Skała, i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”. Wielokrotnie Ewangelie ukazują szczególną pozycję Piotra w gronie Apostołów. Często wypowiada się w imieniu wszystkich Apostołów, jest świadkiem największych cudów: przemienienia i wskrzeszenia córki Jaira. W tzw. „katalogach Apostołów” (np. Mt 10,1-4) zawsze jest wymieniany na pierwszym miejscu. Często też w Piśmie św. pojawia się zwrot „Piotr i Aposotołowie”, który podkreśla jego szczególną rolę. Po zmartwychwstaniu Jezusa pierwszy z Apostołów wszedł do pustego grobu. Później to jemu właśnie Jezus powiedział „Paś owce, paś baranki moje”, mimo, że gdy Jezus był sądzony i skazany na śmierć, Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Te wszystkie świadectwa wskazują na prymat św. Piotra.

Działalność misyjną Piotr prowadził w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Później wędruje do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej a wreszcie Rzymu, gdzie założył gminę chrześcijańską i był jej pierwszym biskupem. Tam podczas prześladowań za cesarza Nerona został aresztowany i poniósł śmierć męczeńską ukrzyżowany głową w dół, prawdopodobnie ok. 64 r. Nad jego grobem w IV w. za czasów Konstantyna Wielkiego wzniesiono kościół, który po różnych przebudowach ostatecznie przybrał postać obecnej Bazyliki św. Piotra. Napisał 2 listy apostolskie, które weszły do kanonu Nowego Testamentu.

Kult św. Piotra trwa od początków Kościoła. Nad jego grobem zbudowano kościół, który stopniowo przybrał postać Bazyliki św. Piotra. Od 1377 roku przy tej świątyni mieszkają biskupi rzymscy. Obecna świątynia jest dziełem wielkich mistrzów z lat 1506 – 1667. Po podpisaniu między Stolicą Apostolską a Republiką Włoską paktów laterańskich niecałe pół kilometra kwadratowego wokół Bazyliki jest terenem miasta-państwa Watykan. Rocznie miejsce kultu św. Piotra nawiedza blisko 8 milionów pielgrzymów i turystów. Bazylika św. Piotra nie jest jednak katedrą rzymską. Tę honorową rolę pełni Bazylika św. Jana na Lateranie.

Św. Paweł nosił przed nawróceniem imię Szaweł. Urodził się w Tarsie między 5 a 10 rokiem po Chrystusie. Pochodził z rodziny żydowskiej, posiadał jednak również obywatelstwo rzymskie. Należał do stronnictwa faryzeuszy. Był uczniem jednego z najwybitniejszych nauczycieli żydowskich – Gamaliela. Jako faryzeusz był zaciętym wrogiem Kościoła. Nawrócił się ok. 35 r. w drodze do Damaszku, gdy został powalony na ziemię, ukazał mu się Jezus i usłyszał głos: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?”.

Po cudownym nawróceniu przez trzy lata przebywał w Damaszku, później na krótko odwiedził Jerozolimę, gdzie spotkał się z innymi Apostołami. Odbył trzy wielkie podróże misyjne, w których dotarł do wielu miast pogańskich w Azji Mniejszej, a nawet Grecji. Z niektórych fragmentów jego listów wynika także, że już po nawróceniu miał doświadczenia mistyczne.

Z powodu gorliwości apostolskiej jego życie wielokrotnie wystawione było na niebezpieczeństwo. Aresztowany w Jerozolimie w 60 r. spędził najpierw dwa lata w więzieniu w Cezarei, a po odwołaniu się do cezara, został przewieziony do Rzymu. Tam kilka lat spędził w areszcie domowym. Uwolniony z braku dowodów jakiejkolwiek winy odbył prawdopodobnie kolejną podróż do Hiszpanii i na Kretę. Ponownie został aresztowany poniósł w roku 67 śmierć męczeńską. Jako obywatel rzymski nie był torturowany, lecz został ścięty mieczem. Jako datę śmierci Apostoła podaje się 29 czerwca. Już Konstantyn Wielki po roku 330 na miejscu męczeństwa św. Pawła wystawił świątynię. Znajduje się ona już poza murami starożytnego Rzymu i nosi nazwę Bazylika św. Pawła za Murami.

Św. Paweł pozostawił po sobie 13 listów, które należą do kanonu Pisma św. Dzięki świetnemu wykształceniu potrafił też nawiązać dialog z myślicielami pogańskimi, co stworzyło nowe możliwości ewangelizacji wśród pogan. Jest nazywany Apostołem Narodów.

Znadniemna.pl/KAI

 

0 Comments

29 czerwca Kościół obchodzi uroczystość dwóch największych apostołów - Piotra i Pawła. Św. Piotr był uczniem wybranym przez Jezusa do pełnienia posługi prymatu w Kościele. Gorliwość misyjna św. Pawła sprawiła, że bardzo wielu miejscach głosił Ewangelię i zakładał Kościoły. Zyskał miano „Apostoła Narodów”. Obaj przez

Kultura, Wiadomości z Polski, Z-SUPERNEWS

Wernisaż wystawy pt. „Reymontowskie Kresy w Obrazach” zainaugurował 27 czerwca 2025 roku w Domu Polonii w Pułtusku cykl wydarzeń kulturalnych Kresowa Dusza.

Ekspozycja wystawy, dostępnej do zwiedzania w Dolnym Krużganku Domu Polonii w Pułtusku, stanowi artystyczną interpretację literackiego i kulturowego dziedzictwa Kresów Wschodnich, widzianych przez pryzmat twórczości Władysława Reymonta, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1924.

Na wystawie zaprezentowano prace pięciu artystów polskiego pochodzenia, urodzonych za wschodnią granicą Polski – Gienadija Pitsko (Białoruś), Andrzeja Filipowicza (Białoruś), Ireny Miklaszewicz (Białoruś), Tatsiany Kozik (Białoruś) oraz Yevy Dmitrijewej (Kazachstan) – którzy w swoich obrazach uchwycili ducha kresowych pejzaży, scen obyczajowych oraz emocji przenikających literacki świat noblisty.

Przemawia organizator wystawy Gienadij Pitsko

Mimo tego, że Kresy nie były głównym tematem twórczości Reymonta, ich echo jest widoczne w wielu jego dziełach i stanowi tło do opowieści o człowieku, tradycji i tożsamości.

Wernisaż wystawy „Reymontowskie Kresy w Obrazach” zgromadził licznych miłośników sztuki i literatury. Artystyczne przesłanie ekspozycji podkreśla nieprzemijające znaczenie kresowego dziedzictwa w kulturze polskiej.

Organizatorzy zapowiadają kolejne odsłony cyklu „Kresowa Dusza”, promujące twórczość, inspirowaną historią i pamięcią o dawnych ziemiach Rzeczypospolitej.

 Sylwetki autorów wystawy:

GIENADIJ PITSKO

Artysta urodzony na Białorusi. Ukończył studia w Bobrujska Art na wydziale ceramiki. Jego malarstwo jest bardzo rozpoznawalne dzięki szczególnej kolorystyce, ukazującej fascynację malarską francuskimi artystami, takimi jak Claude Monet, Amadeo Modigliani, Henri de Toulouse-Lautrec. Prace tego artysty mają wyjątkowy klimat dzięki ciepłej kolorystyce, a częstym motywem są kobiety.

Obrazy Gienadija Pitsko nie tyle chcą nam coś pokazać, co opowiedzieć. To malarstwo narracyjne, odwołujące się do warstwy emocjonalnej, skierowane do wrażliwego odbiorcy. Wszystko co odbywa się w przestrzeni obrazu ciekawi nas, intryguje, pobudza wyobraźnię. Kolorystyka płócien tego malarza jest gorąca i energetyczna. Tworzą ją intensywne czerwienie i fiolety, nakładane szerokimi pociągnięciami szpachli, co przydaje malowanym postaciom lekko zgeometryzowane formy. Sąsiadujące ze sobą plamy barwne robią momentami wrażenie mozaiki.

Od 2008 roku należy do Towarzystwa Polskich Plastyków przy Związku Polaków na Białorusi. Regularnie uczestniczy w plenerach malarskich w Polsce i na Białorusi. Jego obrazy znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych na całym świecie.

ANDRZEJ FILIPOWICZ

Artysta urodził się w 1974 roku w Grodnie. Ukończył Państwowy Uniwersytet w Grodnie na wydziale Malarstwa i Rysunku. Studiował również na wydziale grafiki w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Należy do założonego w 1993 roku Towarzystwa Plastyków Polskich działającego przy Związku Polaków na Białorusi.

Specjalizuje się w malarstwie sztalugowym, polegającym na łączeniu różnych materiałów i konwencji .W jego dotychczasowym dorobku malarskim można wyróżnić trzy zasadnicze serie dzieł. Są to portrety, akty oraz pejzaże. Najwięcej uwagi malarz poświęca scenom, w których głównym motywem jest postać kobieca. Obrazy Andrzeja Filipowicza przywołują absolut, są jak dążenie do tego co piękne, wzniosłe, doskonałe. Nie wyobrażają stanu faktycznego lecz dążenie do tego stanu, jakby artysta chciał za wszelką cenę, poprzez swój wyobrażony świat, zachować to co, według niego, kryje się pod pojęciem piękna.

Artysta nie ogranicza się do malarstwa. Osiąga także znaczne sukcesy w projektowaniu wnętrz, fotografii i grafice. Od lat z powodzeniem godzi również pracę twórczą z aktywnością społeczną. Jest stałym uczestnikiem wystaw i plenerów międzynarodowych od 1994 roku wraz z takimi artystami jak Jan Wołek, Franciszek Starowieyski, Edward Dwurnik. Ma za sobą stypendia artystyczne w Stanach Zjednoczonych i Niemczech. W 2003 roku został zaproszony przez emira Kataru na Karnawał Zimowy organizowany w tym kraju. Brał udział w Fashion Week Poland, jesień-zima 2015/2016 w Łodzi , kolekcja „City Life” zainspirowana była jego malarstwem.

W 2017 roku otrzymał nagrodę Ministra Kultury. Odznaczony również nagrodą Ministra Gospodarki Morskiej za udział w tworzeniu wizerunku artystycznego Daru Młodzieży w Rejsie Niepodległości . Obrazy Andrzeja Filipowicza można było zobaczyć podczas wystaw indywidualnych i zbiorowych, między innymi w takich miejscach, jak; Sopot, Warszawa, Toruń, Kraków, Białystok, Kazimierz Dolny, Mrągowo, Pułtusk, Lublin, Drezno, Bruksela oraz Londyn. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach na całym świecie.

IRENA MIKŁASZEWICZ

Urodzona w 1968 roku we wsi Kaleczyce na Grodzieńszczyźnie. W 1987 roku ukończyła Liceum Sztuk Pięknych w Bobrujsku. W 1995 roku skończyła studia na Grodzieńskim Państwowym Uniwersytecie im. Janki Kupały (wydział plastyki i grafiki). Ma w dorobku kilka wystaw indywidualnych i liczne zbiorowe zarówno w kraju, jak i za granicą. Prace artystki znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce, Niemczech, Kanadzie, na Litwie i Łotwie.

TATSIANA KOZIK

Urodzona 11 stycznia 1962 w Chotimsku (obwód Mohylewski) białoruska artystka, projektantka mody.

W 1980 roku ukończyła Republikańską Szkołę Internatową Sztuk Pięknych i Muzyki im. Iwana Achremczyka, w 1988 roku — Witebski Instytut Technologiczny Przemysłu Lekkiego (kierunek „artystyczne zdobienie i modelowanie wyrobów tekstylnych i lekkiego przemysłu”).

Członkini Białoruskiego Związku Artystów. Autorka dziesięciu dużych wystaw indywidualnych w największych galeriach Białorusi. Pracuje w dziedzinie sztuki użytkowej (gobeliny, batik), malarstwa, akwareli. Znana przede wszystkim jako twórczyni gobelinów i artystka tekstylna. Laureatka IV Triennale Sztuki Użytkowej (Mińsk), pierwsze miejsce w kategorii „Instalacja” (2019). Jej prace znajdują się w Muzeum Sztuki w Witebsku, Galerii Sztuki w Połocku, w prywatnych i korporacyjnych kolekcjach w USA, Polsce, Litwie i na Białorusi.

Artystka aktywnie uczestniczy w plenerach artystycznych w Polsce i na Litwie. W 2023 roku brała udział w plenerach w Wilnie, Łańcucie, Olkuszu, Wilkasach. W 2024 roku – w Białowieży (Pogorzelce), Rejowcu, Berkowie, Lewkowie Starym. w 2025 roku – w Narewce.

Autorka indywidualnych wystaw koncepcyjnych: „Raj dla ptaków” (Połockie Muzeum Drukarstwa Białoruskiego, 2000); „Zamyślenie nad wielką wodą” (Nowopołocka Miejska Sala Wystawowa, 2006); „Kolorowe sny zimowego ogrodu” (Galeria Obrazów w Połocku, 2010); „Wyspa” (Galeria Obrazów w Połocku, 2015); „Rysunki w powietrzu” (Muzeum Sztuki w Witebsku, 2016); „W tych oknach mieszka miłość” (Galeria Obrazów w Połocku, 2017); „Len. Los. Marzenia” (Muzeum Sztuki w Witebsku, 2018); „W tych oknach mieszka miłość” (Galeria Sztuki „Sztuka” w Mińsku, 2018); „Len. Los. Marzenia” (Centrum Kultury „Festiwalowe”, Grodno, 2019); „W poszukiwaniu wolnego nieba” (Galeria Sztuki Michaiła Sawickiego w Mińsku, 2021).

W 2010 roku miała indywidualną wystawę w galerii Lust auf Kunst w niemieckim mieście Rehburg-Loccum, a w 2011 roku w ratuszu niemieckiego miasta Friedrichshafen (razem z Galiną Wasiljewą). W 2024 roku miała indywidualną wystawę w galerii Piwnica62 w Warszawie. W 2025 roku odbyła się jej wystawa indywidualna w Białymstoku (Warszawska 50).

YEVA DMITRIEVA

Artystka i projektantka graficzna z bogatym doświadczeniem oraz silnym zaangażowaniem w tworzenie unikalnych projektów wizualnych. Swoją drogę twórczą rozpoczęła w Szkole Sztuk Pięknych i Projektowania im. A. Kasteyeva, gdzie ukończyła czteroletni program w zakresie malarstwa i projektowania graficznego. Obecnie kontynuuje edukację na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, rozwijając autorskie projekty i aktywnie uczestnicząc w życiu kreatywnej społeczności akademickiej.

W dorobku artystycznym Dmitrievej znajdują się m.in. udział w wystawie grupowej poświęconej typografii w Warszawie (2025) oraz wystawa malarstwa w duecie w Astanie (2018). Jej praktyka artystyczna koncentruje się na wizualnym opowiadaniu historii, eksplorując różne media i konteksty kulturowe.

Znadniemna.pl na podstawie Pultusk24.pl/Wspolnotapolska.org.pl, fot.: Facebook.com

0 Comments

Wernisaż wystawy pt. „Reymontowskie Kresy w Obrazach” zainaugurował 27 czerwca 2025 roku w Domu Polonii w Pułtusku cykl wydarzeń kulturalnych Kresowa Dusza. Ekspozycja wystawy, dostępnej do zwiedzania w Dolnym Krużganku Domu Polonii w Pułtusku, stanowi artystyczną interpretację literackiego i kulturowego dziedzictwa Kresów Wschodnich, widzianych przez pryzmat

Białoruś, Rezerwowa, Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS

W ciągu tygodnia na wyjazd z Białorusi do Polski czekało ponad 2000 samochodów. Wraz ze wzrostem kolejki rosną również stawki za przejazdy bez kolejki. Portal Nashaniva.com sprawdził, jak i za ile można przyspieszyć proces przekraczania granicy przez jedyne czynne białorusko-polskie przejście dla aut osobowych  Brześć-Terespol.

Do Polski samochodem można trafić już tylko w lipcu

W piątek, 27 czerwca, o godz. 16.00 na wyjazd z Białorusi do Polski czekało 2420 samochodów. Osoby, które ustawiły się wczoraj w kolejce elektronicznej, będą mogły dojechać do Polski nie wcześniej niż za 4 dni.

Użytkownik jednego z czatów granicznych informował, że był w kolejce z numerem 2055 i do wjazdu na punkt kontrolny był zapraszany po 4 dniach i 12 godzinach.

Osoba, która zarejestrowała się w kolejce, w minioną niedzielę, 22 czerwca po południu, przekroczyła wjechała do Polski dopiero w nocy 27 czerwca. Osoba ta miała 1998 numer w kolejce elektronicznej.

Biorąc pod uwagę, że obecnie w kolejce jest już ponad 2400 samochodów, ostatnie numery z kolejki wjadą do Polski za około 130 godzin, czyli za około 5,5 doby – już w lipcu.

Pasażerowie „z przywilejami” na ratunek

Zgodnie z przepisami niektórzy pasażerowie mają prawo do ulgowego przejazdu na drogowych punktach kontrolnych. Należą do nich osoby ze znacznym stopniem niepełnosprawności (wg klasyfikacji białoruskiej – I grupa inwalidzka – red. ), osoby podróżujące z dziećmi poniżej 3 roku życia lub niepełnosprawnymi dziećmi poniżej 18 roku życia, a także niektóre inne kategorie obywateli . Pełną listę osób uprzywilejowanych znajdziesz pod linkiem. Z przywilejów takich pasażerów korzystają ci, którzy chcą przekraczać granicę szybciej od innych.

Jeśli kolejka jest stosunkowo niewielka, można znaleźć pasażera „uprzywilejowanego”, który za 100 dolarów lub euro wsiądzie do twojego samochodu i przekroczy z tobą granicę.

Obecnie jednak, gdy na dojazd do szlabanu trzeba czekać 4-5 dni, stawki na „usługi” uprzywilejowanych wzrosły. Za zgodę wjazdu na pokładzie obcego samochodu do strefy kontroli paszportowej uprzywilejowani w granicznych czatach żądają nawet 200 euro. Za takie pieniądze matka z dzieckiem (nie podaje się, czy ma dziecko poniżej trzech lat, czy chodzi o osobę niepełnosprawną), jest gotowa przekroczyć granicę.

Znadniemna.pl za Nashaniva.com, na zdjęciu: kolejka na przejściu Brześć-Terespol, fot.: Brestcity.com

0 Comments

W ciągu tygodnia na wyjazd z Białorusi do Polski czekało ponad 2000 samochodów. Wraz ze wzrostem kolejki rosną również stawki za przejazdy bez kolejki. Portal Nashaniva.com sprawdził, jak i za ile można przyspieszyć proces przekraczania granicy przez jedyne czynne białorusko-polskie przejście dla aut osobowych  Brześć-Terespol. Do

Religia, Z-SUPERNEWS, Ziemia Mińska

26 czerwca w rezydencji metropolity mińsko-mohylewskiego abp Józefa Staniewskiego w Mińsku, odbyło się pierwsze spotkanie biskupów Białorusi z nowym nuncjuszem apostolskim w Republice Białorusi – abp Ignazio Ceffalią.

Watykański dyplomata przedstawił zebranym biskupom dokument Stolicy Apostolskiej o jego nominacji na stanowisko nuncjusza w Republice Białorusi, a każdy z obecnych hierarchów mógł „opowiedzieć wysłannikowi papieża o swojej historii, podzielić się swoim doświadczeniem służby w Kościele” – czytamy w komunikacie opublikowanym na Instagramie Diecezji Pińskiej.

W dokumencie zauważono, że Diecezja Pińska była reprezentowana na spotkaniu przez wszystkich trzech biskupów: Antoniego Dziemjankę, Andrzeja Znoskę i Kazimierza Wielkoselca, „którzy szczerze zaprosili papieskiego legata na malownicze Polesie, do wiernych świętujących 100. rocznicę swojej diecezji”.

Arcybiskup Ignazio Cefalìa został mianowany nuncjuszem na Białorusi 25 marca 2025 r. Pochodzi z Palermo we Włoszech i od 2006 roku pełni służbę w korpusie dyplomatycznym Stolicy Apostolskiej.

Hierarcha otrzymał sakrę biskupią 22 maja 2025 roku z rąk sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej – kardynała Pietro Parolina. W pierwszych słowach po święceniach watykański dyplomata podkreślił, że rozpoczyna nową misję „z głębokim pragnieniem służby i budowania mostów”.

„Dołożę wszelkich starań, aby szerzyć radość Ewangelii, pracować dla dobra kraju i jego wiernych” – oznajmił wówczas arcybiskup Cefalìa.

Portal Katolik.life zauważa, że katoliccy wierni na Białorusi, spodziewają się, że przybyły do kraju nuncjusz poprowadzi centralne nabożeństwo na tegorocznym Katolickim Festynie ku czci Matki Bożej Budsławskiej w Budsławiu.

Wierni mają również nadzieję, że przybycie nowego nuncjusza na Białoruś przyczyni się do szybkiego uwolnienia więzionych przez reżim Łukaszenki księży – proboszcza parafii w Wołożynie ks. Henryka Okołotowicza (odsiaduje karę 11 lat kolonii karnej po sfingowanym procesie sądowym -red.) oraz proboszcza Sanktuarium Matki Boskiej Fatimskiej w Szumilininie o. Andrzeja Juchniewicza OMI (czeka na apelację od wyroku 13 lat kolonii karnej po sfingowanym procesie sądowym – red.).

Znadniemna.pl za Instagram.com/pinsk_diocese/ oraz Katolik.life, fot.: Instagram.com

0 Comments

26 czerwca w rezydencji metropolity mińsko-mohylewskiego abp Józefa Staniewskiego w Mińsku, odbyło się pierwsze spotkanie biskupów Białorusi z nowym nuncjuszem apostolskim w Republice Białorusi - abp Ignazio Ceffalią. Watykański dyplomata przedstawił zebranym biskupom dokument Stolicy Apostolskiej o jego nominacji na stanowisko nuncjusza w Republice Białorusi, a

Społeczeństwo, Wiadomości z Polski, Z-SUPERNEWS

Wczoraj, 26 czerwca br., podczas uroczystości w Pałacu Prezydenckim prezydent Andrzej Duda wręczył Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski osobie wybitnie zasłużonej dla Rzeczypospolitej – dyrektorowi Studium Europy Wschodniej UW Janowi Malickiemu.

Jan Malicki jest historykiem, który w okresie PRL był działaczem opozycyjnym i publicystą wydawnictw podziemnych. Od 1990 roku jest dyrektorem Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. Pełni również funkcje redaktora naczelnego kwartalnika „Przegląd Wschodni” oraz dyrektora i koordynatora Programu Stypendialnego im. Konstantego Kalinowskiego. Dzięki dyrektorowi Malickiemu w Grodnie, a później w Polsce i na Litwie regularnie były organizowane konferencje naukowe poświęcone tematyce polskiej na Białorusi. Organizacji tych wydarzeń partycypowały: Konsulat Generalny RP w Grodnie i Związek Polaków na Białorusi. Przebieg tych konferencji był nietypowy. Najpierw pod czujnym okiem inicjatora wydarzenia – dr hab. Tadeusza Gawina, pierwszego i honorowego prezesa Związku Polaków na Białorusi – powstawała ponad 600-stronicowa publikacja naukowa, a następnie jej autorzy spotykali się, by przedyskutować opublikowane zagadnienia. Dzięki dr Gawinowi na konferencjach udawało się gromadzić najlepszych specjalistów, zajmujących się tematyką związaną ze sprawami Polaków na Białorusi.

Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski został uhonorowany przez prezydenta Andrzeja Dudę także jeden z głównych negocjatorów przystąpienia Polski do Unii Europejskie – ekonomista i polityk Jacek Saryusz-Wolski. Krzyżem Komandorskim Z Gwiazdą Odrodzenia Polski został odznaczony przewodniczący Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” Piotr Duda.

Krzyże Komandorskie Orderu Odrodzenia Polski otrzymali: Zbigniew Cieślak, Piotr Dmochowski-Lipski, Halina Nowina-Konopka, Marian Piłka, Jarosław Guzy, Wojciech Jasiński, Elżbieta Rafalska, Zdzisław Krasnodębski, Bogdan Szlachta, Krzysztof Turowski i Marek Zirk-Sadowski. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski zostali uhonorowani: Hubert Błaszczyk, Piotr Gursztyn, Małgorzata Podrecka, Piotr Semka, Artur Świergiel i ks. Robert Tyrała. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski odebrali Aleksandra Agatowska, Beata Daszyńska-Muzyczka, Małgorzata Jarosińska-Jedynak, Aleksander Nalaskowski, Piotr Nowak, Dominik Nowina Konopka i ks. Jacek Stryczek. Złoty Krzyż Zasługi odebrała Izabela Błaszczyk.

Prezydent podziękował odznaczonym za pracę na rzecz ojczyzny.

– Zawsze stawialiście Rzeczpospolitą na pierwszym miejscu, choć może nie zawsze się to opłacało, może nie zawsze szło to w parze z partykularnymi czy chwilowymi interesami. Nigdy nie obawialiście się brać odpowiedzialności za Rzeczpospolitą, za jej przyszły los, za to, jak będzie kształtowane w Polsce prawo, jaki kierunek rozwoju Polski jest właściwy, a jaki niewłaściwy. Wobec czego należy się sprzeciwić, a co należy pobierać. Czego należy żądać od rządzących – mówił.

W uroczystości – na zaproszenie Prezydenta RP Andrzeja Dudy – wziął udział Prezydent elekt Karol Nawrocki.

Znadniemna.pl/Prezydent.pl/Fot.: Przemysław Keler/KPRP

0 Comments

Wczoraj, 26 czerwca br., podczas uroczystości w Pałacu Prezydenckim prezydent Andrzej Duda wręczył Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski osobie wybitnie zasłużonej dla Rzeczypospolitej - dyrektorowi Studium Europy Wschodniej UW Janowi Malickiemu. Jan Malicki jest historykiem, który w okresie PRL był działaczem opozycyjnym i publicystą wydawnictw podziemnych.

Widget Image
Connect with:
© Znadniemna.pl
Przejdź do treści