logo
mobile-logo
HomeStandard Blog Whole Post (Page 2)
Społeczeństwo, Wiadomości z Polski, Z-SUPERNEWS

TVP Polonia przechodzi głęboką reorganizację – od grudnia kanał zostanie włączony w struktury Ośrodka Mediów dla Zagranicy TVP, a jego ramówka ulegnie znacznym zmianom. Jak poinformował w liście do pracowników szef ośrodka Michał Broniatowski, decyzja ma na celu usprawnienie zarządzania i optymalizację kosztów. W praktyce oznacza to likwidację wielu magazynów polonijnych, które przez lata stanowiły podstawę oferty stacji. Szczególnie dotkliwą zmianą dla widzów interesujących się środowiskiem Polaków mieszkających na Białorusi, jest zniknięcie poświęconego im właśnie programu „Nad Niemnem”, prowadzonego przed aresztowaniem w marcu 2021 roku, przez naszego kolegę Andrzeja Poczobuta.

Reforma ramówki TVP Polonia budzi duże emocje wśród środowisk polonijnych, które od lat traktowały kanał jako ważne źródło informacji i kontaktu z ojczyzną. Znikną m.in.: „Wilnoteka”, „Polskie szlaki północy”, „Wschód”, „Nad Niemnem. Za wschodnią granicą”, „Ola Polonia”, „Kierunek Zachód”, „Przystanek Ameryka”, „Hello Polonia”, „Studio w kontakcie”, „Z gwiazdą przez świat”, „Po polsku” i „Powiedz to po polsku”. Krytycy zachodzących zmian podkreślają, że programy takie jak „Nad Niemnem”, czy „Wilnoteka” były nie tylko relacjami z życia Polaków poza granicami kraju, ale także symbolicznym mostem łączącym rodaków z Polską. Andrzej Poczobut, na przykład,  prowadził cykl społeczno-kulturalny, w którym prezentowano wydarzenia i uroczystości z udziałem mniejszości polskiej na Białorusi. Likwidacja programu oznacza utratę jednego z nielicznych mediów, regularnie pokazujących realia życia Polaków za wschodnią granicą.

Zmiany w TVP Polonia obejmują także redukcję liczby współpracowników. Broniatowski podkreśla, że reorganizacja jest konieczna, aby dostosować działalność stacji do nowych warunków i ograniczeń finansowych. Jednak krytycy zwracają uwagę, że decyzja o likwidacji magazynów polonijnych może osłabić więź Polonii z krajem i pozbawić ją ważnego kanału komunikacji.

Reforma wpisuje się w szerszy proces przekształceń Telewizji Polskiej, który od miesięcy budzi kontrowersje. Władze TVP argumentują, że zmiany są niezbędne dla lepszego zarządzania i modernizacji, ale dla wielu odbiorców oznaczają utratę programów o wyjątkowym znaczeniu kulturowym i społecznym. Szczególnie bolesne jest to dla Polaków na Białorusi, którzy w „Nad Niemnem” znajdowali przestrzeń do prezentacji swojej tożsamości i problemów.

Znadniemna.pl na podstawie Wirtualnemedia.pl, fot.: Facebook.com

0 Comments

TVP Polonia przechodzi głęboką reorganizację – od grudnia kanał zostanie włączony w struktury Ośrodka Mediów dla Zagranicy TVP, a jego ramówka ulegnie znacznym zmianom. Jak poinformował w liście do pracowników szef ośrodka Michał Broniatowski, decyzja ma na celu usprawnienie zarządzania i optymalizację kosztów. W praktyce

Białoruś, Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS

Na koniec 2025 roku sytuacja więźniów politycznych na Białorusi pozostaje dramatyczna. Porównaliśmy dane dwóch niezależnych ośrodków monitorujących ten temat – Centrum Praw Człowieka „Wiasna” oraz inicjatywy Dissidentby – aby pokazać pełniejszy obraz represji i różnice w metodologii ich dokumentowania.

Według „Wiasny” w grudniu 2025 roku w kraju przebywa 1197 więźniów politycznych, a ich liczba rośnie niemal codziennie. Tymczasem Dissidentby podaje, że liczba ta wynosi 1286 osób, co pokazuje różnice w sposobie rejestrowania przypadków.

Warunki osadzenia są nieludzkie: zimne cele, brak materacy, stałe oświetlenie, antysanitarne otoczenie i ograniczony dostęp do świeżego powietrza. „Wiasna” dokumentuje przypadki pozbawiania więźniów pomocy medycznej, zmuszania do pracy przymusowej i wykonywania upokarzających zadań. Tymczasem Dissidentby zwraca uwagę na dodatkowe formy szykan, takie jak częste umieszczanie więźniów politycznych w karcerach i celach izolacyjnych, a także konfiskaty rzeczy osobistych.

W październiku i listopadzie 2025 roku „Wiasna” odnotowała zwolnienie co najmniej 44 więźniów politycznych – 38 osób zakończyło odbywanie pełnych wyroków, a minimum 6 zostało ułaskawionych. Tymczasem Dissidentby wskazuje, że w tym samym okresie reżim wypuścił 25 więźniów w ramach ułaskawienia oraz dodatkowo 52 osoby, w tym kilku obywateli Polski, dzięki negocjacjom prowadzonym przez USA.

Ponadto „Wiasna” podkreśla, że 22 listopada 2025 roku Łukaszenka ułaskawił 31 obywateli Ukrainy, wśród których znajdowali się także więźniowie polityczni. Tymczasem Dissidentby szacuje, że w całym 2025 roku z więzień wyszło około 77 osób, ale jednocześnie w tym samym czasie osadzono w więzieniach ponad 1700 nowych politycznych skazańców.

Oba źródła pokazują, że mimo pojedynczych zwolnień bilans pozostaje dramatyczny – liczba nowych wyroków wciąż przewyższa liczbę osób opuszczających więzienia. System więzienny na Białorusi pozostaje narzędziem represji politycznej, a każdy przejaw sprzeciwu wobec reżimu kończy się brutalnymi konsekwencjami.

Znadniemna.pl na podstawie Spring96.org oraz Dissidentby.com, ilustracja: Mapa przetrzymywania więźniów politycznych w koloniach karnych Białorusi, źródło: Spring96.org

0 Comments

Na koniec 2025 roku sytuacja więźniów politycznych na Białorusi pozostaje dramatyczna. Porównaliśmy dane dwóch niezależnych ośrodków monitorujących ten temat - Centrum Praw Człowieka „Wiasna” oraz inicjatywy Dissidentby – aby pokazać pełniejszy obraz represji i różnice w metodologii ich dokumentowania. Według „Wiasny” w grudniu 2025 roku w

Religia, Z-SUPERNEWS, Ziemia Grodzieńska

29 listopada w kościele farnym św. Franciszka Ksawerego w Grodnie odsłonięto odrestaurowany ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Prace konserwatorskie objęły zarówno drewnianą konstrukcję, jak i rzeźbione elementy, a także sam obraz, który po raz pierwszy został zdjęty z ołtarza i poddany gruntownej renowacji. Ikona, pochodząca z początku XX wieku, została zabezpieczona i pokryta złotem najwyższej próby, co przywróciło jej dawny blask.

Renowacja ołtarza jest częścią szeroko zakrojonego programu odbudowy zabytków fary, prowadzonego od ponad dwóch dekad. Do tej pory udało się odnowić połowę świątyni i osiem z trzynastu ołtarzy. Wciąż czeka na odtworzenie ołtarz św. Kazimierza, mocno zniszczony w czasie II wojny światowej, którego rekonstrukcja wymaga ogromnych nakładów finansowych.

Znaczenie odrestaurowanego ołtarza wykracza poza wymiar artystyczny. Jest on miejscem szczególnego kultu maryjnego, a jego odsłonięcie ma dla wiernych wymiar duchowy i tożsamościowy. W Grodnie szczególną rolę odgrywa także cudowny obraz Matki Bożej Studenckiej, zwanej Kongregacką. Ten XVII‑wieczny wizerunek, będący kopią rzymskiego obrazu Matki Bożej Śnieżnej, zasłynął licznymi cudami – już w XVII wieku komisja biskupia potwierdziła ponad sto nadzwyczajnych wydarzeń dokonanych za wstawiennictwem Maryi przed tym obrazem. Od wieków czczony przez młodzież akademicką i członków kongregacji mariańskiej, pozostaje jednym z najważniejszych znaków duchowej tożsamości miasta.

Odsłonięcie odrestaurowanego ołtarza w grodzieńskiej Farze przypomina o ciągłości tradycji i o roli Kościoła w zachowaniu dziedzictwa kulturowego. Dla wiernych jest to wydarzenie, które łączy historię, sztukę i wiarę, a dla miasta Grodna – kolejny krok w przywracaniu świetności jednego z najważniejszych zabytków sakralnych.

Znadniemna.pl na podstawie Telewizja „Grodno Plus”, na zdjęciu: odrestaurowany ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy w grodzieńskiej Farze, fot.: Grodnoplustv.by

0 Comments

29 listopada w kościele farnym św. Franciszka Ksawerego w Grodnie odsłonięto odrestaurowany ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Prace konserwatorskie objęły zarówno drewnianą konstrukcję, jak i rzeźbione elementy, a także sam obraz, który po raz pierwszy został zdjęty z ołtarza i poddany gruntownej renowacji. Ikona, pochodząca

Społeczeństwo, Wiadomości z Polski, Z-SUPERNEWS

Główny Urząd Statystyczny wraz z Ministerstwem Spraw Zagranicznych RP  uruchomił Atlas Polonii i Polaków za granicą – interaktywne narzędzie pokazujące rozmieszczenie ponad dwudziestu milionów osób polskiego pochodzenia na świecie.

Nas szczególnie zainteresowały dane, dotyczące Białorusi i krajów byłego ZSRR, gdzie Polacy od pokoleń tworzą jedną z największych i najbardziej doświadczonych przez historię społeczności polonijnych.

Na Białorusi według oficjalnych danych mieszka około trzystu tysięcy Polaków, choć nieoficjalne szacunki wskazują, że liczba ta może być znacznie wyższa i sięgać nawet miliona osób. Największe skupiska znajdują się w obwodzie grodzieńskim, brzeskim i mińskim, gdzie Polacy od pokoleń pielęgnują język, kulturę i tradycje religijne. Społeczność ta pozostaje jedną z najważniejszych mniejszości narodowych w kraju, a jej obecność do niedawna (do marca 2021 roku, kiedy wsadzono do więzienia Andrzeja Poczobuta i szereg czołowych działaczy polskiej mniejszości – red.) była widoczna zarówno w życiu codziennym, jak i w działalności obecnych na Białorusi organizacji polskich.

Na terenach byłego Związku Radzieckiego Polacy stanowili przez dziesięciolecia znaczącą grupę, której liczebność gwałtownie wzrosła po 1939 roku w wyniku zmian granic i masowych przesiedleń. W radzieckim spisie ludności z 1926 roku odnotowano niespełna osiemset tysięcy Polaków, natomiast po II wojnie światowej liczba ta sięgała już kilku milionów. Dziś największe społeczności polskie znajdują się na Ukrainie, Litwie, w Rosji i Kazachstanie. Mimo trudnych warunków historycznych Polacy w tych krajach zachowywali silne więzi kulturowe, tworzyli własne organizacje, wydawali prasę i dbali o edukację w języku ojczystym.

Opublikowany przez MSZ i GUS Atlas Polonii pozwala w sposób przejrzysty i interaktywny zobaczyć skalę obecności Polaków na świecie, a w przypadku Białorusi i krajów byłego ZSRR przypomina o społecznościach, które mimo burzliwej historii wciąż pozostają ważną częścią polskiej diaspory. To narzędzie ma znaczenie nie tylko informacyjne, ale także symboliczne. Podkreśla bowiem wagę więzi łączących Polaków w kraju i poza jego granicami.

Znadniemna.pl na podstawie polonia.stat.gov.pl, ilustracja: screenshot Atlasu

0 Comments

Główny Urząd Statystyczny wraz z Ministerstwem Spraw Zagranicznych RP  uruchomił Atlas Polonii i Polaków za granicą – interaktywne narzędzie pokazujące rozmieszczenie ponad dwudziestu milionów osób polskiego pochodzenia na świecie. Nas szczególnie zainteresowały dane, dotyczące Białorusi i krajów byłego ZSRR, gdzie Polacy od pokoleń tworzą jedną z

Religia, Z-SUPERNEWS, Ziemia Mińska

Były proboszcz Kościoła pw. św. Szymona i Heleny (zwanego Czerwonym Kościołem) w Mińsku, ks. Władysław Zawalniuk, obecnie posługujący w Borysowie, zwrócił się do państwowego przedsiębiorstwa „Mińska Spadczyna” o zgodę na krótką modlitwę przy sarkofagu fundatora świątyni, Edwarda Woyniłłowicza. Kapłan chciał uczcić rocznicę poświęcenia kościoła, przypadającą 21 listopada, poprzez zapalenie zniczy i pobłogosławienie prowadzonych prac renowacyjnych. W odpowiedzi usłyszał jednak, że w czasie rekonstrukcji osoby postronne nie mogą wchodzić do wnętrza świątyni.

Czerwony Kościół pozostaje zamknięty od ponad trzech lat, a prowadzone prace budzą emocje wśród wiernych. Na początku rekonstrukcji zdarzało się, że dopuszczano ich na teren świątyni, lecz po ujawnieniu przez wiernych faktu, iż obecne w świątyni książki, ikony i inne przedmioty przeznaczone są do usunięcia i być może – do utylizacji, dostęp do środka został całkowicie zakazany.

Ks. Zawalniuk podkreśla, że jego prośba miała charakter symboliczny i ograniczała się do kilku minut modlitwy, jednak mimo upływu niemal dwóch tygodni nie pojawiła się informacja o zmianie decyzji.

Obecny proboszcz parafii, ks. Franciszek Rudź, nie przekazał wiernym żadnych komunikatów dotyczących przebiegu prac renowacyjnych, ani inicjatywy modlitwy przy kościele. Ks. Zawalniuk zapowiada z kolei, że ponowi swoją prośbę, licząc na to, że w przyszłości uda się choć na krótko podejść do sarkofagu fundatora i oddać mu należny hołd.

 Znadniemna.pl na podstawie Katolik.life

0 Comments

Były proboszcz Kościoła pw. św. Szymona i Heleny (zwanego Czerwonym Kościołem) w Mińsku, ks. Władysław Zawalniuk, obecnie posługujący w Borysowie, zwrócił się do państwowego przedsiębiorstwa „Mińska Spadczyna” o zgodę na krótką modlitwę przy sarkofagu fundatora świątyni, Edwarda Woyniłłowicza. Kapłan chciał uczcić rocznicę poświęcenia kościoła, przypadającą

Białoruś, Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS

Noc z 30 listopada na 1 grudnia przyniosła rekordową falę balonów z kontrabandą wlatujących z Białorusi na Litwę – służby graniczne odnotowały aż 57 przypadków. Władze w Wilnie mówią o hybrydowym ataku reżimu Alaksandra Łukaszenki, a premier Inga Ruginienė nie wyklucza długotrwałego zamknięcia granicy. Sprawa nabrała wymiaru europejskiego: Ursula von der Leyen zapowiedziała rozszerzone sankcje wobec Mińska, podkreślając, że destabilizacja Litwy jest traktowana jako atak na całą Unię.

Wiceminister spraw wewnętrznych Litwy Vaidotas Jakštas zaznaczył, że litewski rząd rozważa różne środki zaradcze, a zamknięcie granicy z Białorusią pozostaje wśród możliwych opcji, choć traktowane jest raczej jako ostateczność i gest polityczny niż realne rozwiązanie problemu. Z kolei litewska premier Inga Ruginienė określiła działania Mińska mianem ataku hybrydowego i podkreśliła, że Litwa musi być przygotowana na długotrwałą presję i być gotowa do zamknięcia granicy z południowym sąsiadem na czas nieokreślony.

Kontrabandowe balony nie tylko naruszają przestrzeń powietrzną Litwy, ale też paraliżują transport – lotnisko w Wilnie było kilkukrotnie zamykane, ostatnio na wiele godzin, co dotknęło tysiące pasażerów i kilkadziesiąt lotów. Władze Litwy podkreślają, że problem ma charakter systemowy i wymaga nie tylko reakcji krajowej, lecz także wsparcia międzynarodowego.

Przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen zapowiedziała, że Unia Europejska przygotowuje sankcje wobec reżimu Łukaszenki w odpowiedzi na uznawany za „hybrydowy atak” nacisk na Litwę i inne państwa wschodniej flanki UE. Bruksela mówi wprost o hybrydowych działaniach Mińska – od instrumentalnego wykorzystywania migrantów na granicy po prowokacje z naruszaniem przestrzeni powietrznej, które mają destabilizować region i testować odporność Unii. Von der Leyen wezwała państwa członkowskie do zatwierdzenia rozszerzonego reżimu sankcji wobec osób i podmiotów odpowiedzialnych za te operacje, w tym służb granicznych, przewoźników i firm zaangażowanych w organizowanie presji migracyjnej i innych działań hybrydowych.

Dla Litwy wsparcie instytucji unijnych ma wymiar zarówno polityczny, jak i praktyczny – od wzmocnienia ochrony granicy po realne koszty gospodarcze, jakie kolejne sankcje mają wygenerować dla Mińska. Zapowiadany pakiet to sygnał, że Unia traktuje hybrydowe działania przeciw Litwie jako atak na całą Wspólnotę, a odpowiedzią mają być nie tylko deklaracje solidarności, lecz także twarde, długotrwałe sankcje wobec białoruskiego reżimu.

Znadniemna.pl na podstawie ec.europa.eu, Alfa.lt, LRT, Delfi.lt, na zdjęciu: przewodnicząca Komisji Europejskiej Ursula von der Leyen, fot.: Facebook.com/konflikty2025

0 Comments

Noc z 30 listopada na 1 grudnia przyniosła rekordową falę balonów z kontrabandą wlatujących z Białorusi na Litwę – służby graniczne odnotowały aż 57 przypadków. Władze w Wilnie mówią o hybrydowym ataku reżimu Alaksandra Łukaszenki, a premier Inga Ruginienė nie wyklucza długotrwałego zamknięcia granicy. Sprawa

Religia, Z-SUPERNEWS

Adwent w Kościele katolickim to czas przygotowania do Bożego Narodzenia. Rozpoczyna się w niedzielę po uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata i obejmuje cztery kolejne niedziele. W tym okresie wierni uczestniczą w roratach – porannych mszach odprawianych o świcie, na które przychodzą z lampionami. W parafiach organizowane są także rekolekcje i dni skupienia, które pomagają w duchowym przeżywaniu tego czasu.

Słowo „adwent” pochodzi od łacińskiego „adventus”, oznaczającego przyjście lub przybycie. W starożytności odnosiło się do oczekiwania sług na powrót pana z podróży, co symbolicznie nawiązuje do chrześcijańskiego oczekiwania na przyjście Chrystusa. Adwent dzieli się na dwa etapy: od pierwszej niedzieli do 16 grudnia wierni koncentrują się na oczekiwaniu na powtórne przyjście Jezusa, natomiast od 17 do 24 grudnia przygotowują się bezpośrednio do świąt Narodzenia Pańskiego.

Dawniej Adwent miał charakter pokutny i wiązał się z postem, dziś akcentuje się radosne oczekiwanie. Wciąż jednak wielu wiernych podejmuje praktyki wyrzeczenia, które pomagają w skupieniu i modlitwie. Kościół zachęca do udziału w rekolekcjach, a także do ograniczenia codziennych rozpraszaczy, by znaleźć więcej czasu na spotkanie z Bogiem i drugim człowiekiem.

Roraty, msze poświęcone Matce Bożej, odprawiane są przed wschodem słońca. Wierni wchodzą do ciemnego kościoła z lampionami, a wschodzące słońce symbolizuje Chrystusa rozpraszającego mrok grzechu. Tradycja ta sięga XIII wieku, a nazwa „roraty” pochodzi od słów łacińskiej pieśni „Rorate caeli desuper”.

Adwent to także czas rodzinnych tradycji. Rodzice często zabierają dzieci na roraty, które pozostają dla nich wyjątkowym przeżyciem. W wielu parafiach najmłodsi zbierają naklejki lub pieczątki, które później wymieniają na drobne nagrody. Popularne są również kalendarze adwentowe – zarówno kupowane, jak i przygotowywane samodzielnie, z zadaniami lub drobnymi upominkami na każdy dzień.

Symbolem Adwentu są także wieńce adwentowe z czterema świecami. Każda z nich ma swoje znaczenie: pierwsza symbolizuje nadzieję, druga pokój, trzecia radość, a czwarta miłość. Zapalane kolejno w każdą niedzielę przypominają o zbliżających się świętach i o Chrystusie, na którego przyjście wierni czekają.

 Znadniemna.pl na podstawie Misyjne.pl, fot.: Facebook.com

0 Comments

Adwent w Kościele katolickim to czas przygotowania do Bożego Narodzenia. Rozpoczyna się w niedzielę po uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata i obejmuje cztery kolejne niedziele. W tym okresie wierni uczestniczą w roratach – porannych mszach odprawianych o świcie, na które przychodzą z lampionami. W parafiach organizowane

Historia, Z-SUPERNEWS, Ziemia Brzeska

W nocy z 29 na 30 listopada na ziemiach polskich, leżących w zaborze rosyjskim, wybuchło w 1830 roku powstanie przeciwko caratowi, zwane powstaniem listopadowym. Z okazji 195. rocznicy insurekcji przypominamy o zapomnianym teatrze działań powstańczych – Polesiu i Podlasiu. Choć nie rozgrywały się tu wielkie bitwy, to właśnie w cieniu Puszczy Białowieskiej miejscowa szlachta i ziemianie podejmowali desperackie próby walki o wolność, stając naprzeciw potężnej machiny carskich represji.

Powstanie listopadowe na Polesiu i Podlasiu miało swój szczególny charakter. Choć w tym regionie nie doszło do wielkich bitew, miejscowa szlachta była gotowa do walki i próbowała organizować oddziały powstańcze. Władze rosyjskie, świadome zagrożenia, stosowały rozmaite środki prewencyjne, aby bunt nie rozwinął się na większą skalę. Generał piechoty baron Grigorij Rosen, dowódca Korpusu Litewskiego Armii Imperium Rosyjskiego, pilnował granicy w Terespolu i strzegł mostów na Bugu, aby uniemożliwić przenikanie powstańców z Królestwa Polskiego. Wysyłał szwadrony ułanów i Kozaków do miejscowości, gdzie podejrzewano przygotowania do buntu, a także usuwał z urzędów osoby uznane za nielojalne wobec caratu. Pod pozorem walki z epidemią cholery ograniczano kontakty ludności i ruch w majątkach ziemskich, co miało utrudnić konspirację i spotkania patriotycznie nastawionej szlachty.

Gen. Grigorij Rosen, źródło: Wikipedia

Zachowała się korespondencja urzędowa, która pokazuje, jak rosyjscy dowódcy raportowali o nastrojach w Kobryniu i Prużanie, na przykład. Obawiano się, że lokalni urzędnicy i ziemianie sympatyzują z powstańcami, dlatego gen. Rosen zalecał ostrożność: aby uniknąć wybuchu jawnego buntu, zamiast otwartych aresztowań proponował odbieranie podejrzanym osobom pełnionych  funkcji pod pretekstem powierzenia im nowych obowiązków.

Mimo tych działań represyjnych, w regionie pojawiły się oddziały powstańcze. Ważną postacią był Karol Ursyn-Niemcewicz, brzeski marszałek szlachty powiatowej i siostrzeniec poety Juliana Ursyna-Niemcewicza. W grudniu 1830 roku został zatrzymany w Grodnie, lecz po kilku miesiącach zdołał uciec. W Puszczy Białowieskiej wraz z leśniczym Eugeniuszem Ronką zorganizował oddział liczący ponad pięciuset ludzi. Oddział ten istniał do maja 1831 roku, lecz został rozbity i ostatecznie rozproszył się pod koniec miesiąca.

Leśniczy Eugeniusz Ronka, przywódca powstańczy w Puszczy Białowieskiej, źródło: Wikipedia

Do puszczy zbiegło wielu ziemian i szlachciców z powiatu brzeskiego. Zachował się wykaz nazwisk osób, które przyłączyły się do oddziałów Niemcewicza i Ronki – byli to zarówno właściciele ziemscy, jak i ich synowie, ekonomi czy nawet duchowni. Świadczy to o szerokim poparciu dla powstania wśród lokalnej elity.

Historia powstania listopadowego na Polesiu i Podlasiu jest więc opowieścią o zderzeniu dwóch sił: represyjnej administracji rosyjskiej, która stosowała środki prewencyjne, aby zdusić bunt w zarodku, oraz patriotycznej szlachty i ziemian, którzy mimo trudności próbowali organizować oddziały powstańcze.

Choć działania te zakończyły się klęską, pokazują, że duch powstania listopadowego sięgał daleko poza Warszawę i główne teatry bitew insurgentów z okupantami, obejmując także peryferyjne regiony, gdzie walka była trudniejsza, ale równie pełna determinacji.

Opr. Walery Kowalewski na podst. Polesie.org, ilustracja tytułowa: obraz pędzla francuskiego malarza Horace′a Verneta pt.: „Polski Prometeusz”.  Praca jest alegorią upadku Polski po klęsce powstania listopadowego, źródło: Wikipedia

0 Comments

W nocy z 29 na 30 listopada na ziemiach polskich, leżących w zaborze rosyjskim, wybuchło w 1830 roku powstanie przeciwko caratowi, zwane powstaniem listopadowym. Z okazji 195. rocznicy insurekcji przypominamy o zapomnianym teatrze działań powstańczych – Polesiu i Podlasiu. Choć nie rozgrywały się tu wielkie

Białoruś, Społeczeństwo, Z-SUPERNEWS

16 grudnia, podczas uroczystej Gali wręczenia Nagrody im. Andrieja Sacharowa „Za wolność myśli“ w Strasburgu, wysokie wyróżnienie w imieniu uwięzionego dziennikarza i działacza Związku Polaków na Białorusi Andrzeja Poczobuta odbierze jego córka Jana Poczobut – donosi białoruski portal niezależny Pozirk. To symboliczny gest podkreślający dramatyczną sytuację laureata, który nie może osobiście uczestniczyć w ceremonii.

Nagrodę Sacharowa przyznano w tym roku Andrzejowi Poczobutowi oraz gruzińskiej dziennikarce Mzii Amaghlobeli, skazanej w swoim kraju za działalność dziennikarską.

Janie Poczobut podczas uroczystości towarzyszyć będzie przewodnicząca Podlaskiego Oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska“ Anna Kietlińska.

Mzię Amaghlobeli, która też nie będzie mogła osobiście odebrać Nagrodę, reprezentować będą dziennikarka „Gazety Batumelebi“ Irma Dzimitradze oraz wicedyrektorka Fundacji Społeczeństwa Obywatelskiego Gruzji Hatuna Dżindżichadze.

Nagroda im. Andrieja Sacharowa „Za wolność myśli“ została ustanowiona w 1988 roku i jest najwyższym wyróżnieniem Parlamentu Europejskiego przyznawanym osobom oraz organizacjom walczącym o prawa człowieka, wolność słowa i demokrację. Wśród dotychczasowych laureatów znaleźli się m.in. Nelson Mandela, Aleksiej Nawalny, Aleksander Milinkiewicz, czy organizacja „Reporterzy bez Granic“.

Znadniemna.pl na podstawie Pozirk

0 Comments

16 grudnia, podczas uroczystej Gali wręczenia Nagrody im. Andrieja Sacharowa „Za wolność myśli“ w Strasburgu, wysokie wyróżnienie w imieniu uwięzionego dziennikarza i działacza Związku Polaków na Białorusi Andrzeja Poczobuta odbierze jego córka Jana Poczobut – donosi białoruski portal niezależny Pozirk. To symboliczny gest podkreślający dramatyczną

Białoruś, Religia, Z-SUPERNEWS

Ponad tydzień minął od uwolnienia z białoruskiego więzienia katolickich duchownych – księdza Henryka Okołotowicza oraz ojca Andrzeja Juchniewicza. Obaj przebywają obecnie w Watykanie i, jak podkreślają wierni katoliccy, nie ma żadnych oficjalnych informacji na temat ich sytuacji. Nie odnotowano również publicznych spotkań z ich udziałem. Podczas ostatniej audiencji generalnej papieża przed jego podróżą do Turcji duchowni nie byli na niej obecni. Kontakt z księżmi pozostaje niemożliwy, a rozmowy z mediami są wciąż dla nich zakazane.

Tymczasem wierni dowiedzieli się, że księdza Henryka Okołotowicza czeka na Białorusi  kolejny proces. Sprawa dotyczy zakazu wyjazdu za granicę, choć duchowny de facto został już wywieziony z kraju. Rozprawa sądowa została wpisana do kalendarza sądu rejonowego w Baranowiczach na 2 grudnia.

Powodem nałożenia ograniczenia na księdza ma być ogromny dług przypisany duchownemu. W ramach wcześniejszego wyroku za rzekomą „zdradę państwa” – oprócz 11 lat pozbawienia wolności – Okołotowicz został zobowiązany do zapłaty 1,7 mln rubli białoruskich, czyli około 500 tys. euro. W związku z tym zajęto jego majątek oraz pieniądze, skonfiskowane podczas zatrzymania. Jak podkreślają wierni, część tego mienia, w tym samochody, należy do parafii, a większość środków finansowych – do krewnych kapłana.

Cała sytuacja budzi zdziwienie, ponieważ oficjalnie informowano o „ułaskawieniu” księdza Okołotowicza przez białoruskiego dyktatora. Okazuje się jednak, że decyzja ta dotyczyła jedynie części karnej wyroku i nie obejmuje nałożonych kar finansowych.

 Znadniemna.pl na podstawie Katolik.life

0 Comments

Ponad tydzień minął od uwolnienia z białoruskiego więzienia katolickich duchownych – księdza Henryka Okołotowicza oraz ojca Andrzeja Juchniewicza. Obaj przebywają obecnie w Watykanie i, jak podkreślają wierni katoliccy, nie ma żadnych oficjalnych informacji na temat ich sytuacji. Nie odnotowano również publicznych spotkań z ich udziałem.

Widget Image
Connect with:
© Znadniemna.pl
Przejdź do treści