HomeBiałoruśTrzeci rozbiór Polski. Jak przestała istnieć Rzeczpospolita

Trzeci rozbiór Polski. Jak przestała istnieć Rzeczpospolita

227 lat temu, 24 października 1795 roku, podpisano traktat rozbiorowy. Rzeczpospolita Obojga Narodów przestała istnieć.

Trzeci rozbiór Polski definitywnie przekreślił istnienie państwa polskiego jako niezależnego podmiotu i uczestnika polityki międzynarodowej. Na odrodzenie Rzeczpospolitej trzeba było czekać kolejne 123 lata, aż do 1918 roku.

Państwa zaborcze od ponad dwóch dekad prowadziły między sobą rozmowy na temat podzielenia między siebie terytorium państwa polskiego. Pierwszy rozbiór miał miejsce w roku 1772, drugi – w 1793, a trzeci i ostatni w 1795 roku. Rzeczpospolita Obojga Narodów przestała istnieć.

Zanim doszło do trzeciego rozbioru, niektórzy próbowali ratować tragiczną sytuację. W 1788 roku rozpoczął się Sejm Wielki, trwający z przerwami cztery lata. W czasie jego trwania uchwalono Konstytucję 3 Maja (3 maja 1791), która rewolucjonizowała ustrój panujący w państwie polskim, reformowała model rządzenia i wprowadzała wiele pożytecznych zmian. Niestety było już za późno na wiele reform. Nie pomogła nawet walka zbrojna, tzw. wojna w obronie Konstytucji. Rok po zakończeniu Sejmu Wielkiego doszło do drugiego rozbioru. Nie był to jednak koniec prób utrzymania wątłego porządku w państwie wobec coraz bardziej agresywnych sąsiadów.

W 1794 roku wybuchła insurekcja kościuszkowska. Bohaterski zryw nie zrealizował stawianych sobie celów, a powstańcy zostali zmuszeni do kapitulacji 16 listopada 1794 roku. Niecały rok później, 24 października 1795 roku trzy państwa zaborcze, Prusy, Austria i Rosja ogłosiły trzeci rozbiór Polski. Rzeczpospolita przestała istnieć.

Rosja zagarnęła wszystkie ziemie na wschód od Niemna i Bugu, łącznie 120 tysięcy kilometrów kwadratowych. Spośród wszystkich państw zaborczych otrzymała największe terytorium.

Austria zyskała Lubelszczyznę, Małopolskę z Krakowem oraz część Mazowsza i Podlasia.

Prusy przyłączyły do swego terytorium część Mazowsza z Warszawą, część Podlasia oraz część Litwy i fragment ziemi krakowskiej (tzw. Nowy Śląsk).

Podział został ostatecznie potwierdzony 26 stycznia 1797 roku w Petersburgu. W akcie tym ogłoszono:

„Gdy przez obydwa dwory cesarskie, jak również przez Jego Królewską Mość Króla Pruskiego, uznana została konieczność uchylenia wszystkiego, co może nasuwać wspomnienie istnienia Królestwa Polskiego, skoro uskutecznione zostało unicestwienie tego ciała politycznego, przeto wysokie strony, zawierające umowę, postanowiły i zobowiązują się odnośnie do trzech dworów, nie zamieszczać w tytule miana i nazwy łącznej Królestwa Polskiego, która zostanie odtąd na zawsze skasowana. Wszelako wolno im będzie używać tytułów częściowych, które należą się władzy różnych prowincji tegoż Królestwa, jakie przeszły pod ich panowanie”.

Następnego dnia po ogłoszeniu trzeciego rozbioru, tj. 25 października 1795 roku, król Stanisław August Poniatowski abdykował. Niedługo później wyjechał do Grodna, a stamtąd do Petersburga, gdzie mieszkał do śmierci (zmarł nagle 12 lutego 1798 roku).

Stanisław August Poniatowski, ostatni król Polski / Źródło: Wikimedia Commons

Państwo polskie zostało przywrócone dopiero w roku 1918. Wcześniej istniały jedynie słabe, zależne od silniejszych partnerów lub zaborców quasi-państwa. W latach 1807-1815 było to Księstwo Warszawskie, powołane do życia dzięki staraniom Napoleona i potwierdzone przez rosyjskiego cara w czasie pokoju w Tylży. Od 1815 roku, po kongresie wiedeńskim, istniało zaś Królestwo Polskie – słabe i zależne od Rosji, na którego czele stał właśnie rosyjski car (oficjalnie jako król Polski).

Polacy nie porzucili jednak marzeń o niepodległości. W XIX wieku co jakiś czas wybuchały powstania narodowowyzwoleńcze, które miały przynieść upragnioną wolność – niestety bez skutku. Dopiero wybuch Wielkiej Wojny i konflikt pomiędzy zaborcami doprowadził do wyzwolenia Polski spod ich jarzma. Polska świętowała odzyskanie niepodległości 11 listopada 1918 roku wraz z zakończeniem I wojny światowej, po ponad wieku zniewolenia.

Znadniemna.pl za historia.dorzeczy.pl

Brak komentarzy

Skomentuj

Skip to content