W roku 1924 wschodnia granica II Rzeczypospolitej była zagrożona działaniami sowieckich grup dywersyjnych, dokonujących w Polsce napadów i rabunków oraz siejących wśród ludności wrogą Polsce komunistyczną propagandę. Młode Państwo Polskie dopiero co odparło bolszewicką nawałę i zawarło pokojowy Traktat Ryski, którego postanowienia były jednak ciągle podważane przez ZSRR.
Wobec tak niestabilnej sytuacji na wschodniej granicy w dniach 21-21 sierpnia 1924 roku w trakcie obradującego pod przewodnictwem Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego, Komitetu Politycznego Rady Ministrów podjęta została decyzja o powołaniu specjalnej formacji wojskowej do ochrony wschodniej granicy.
Spotkanie patrolu KOP z patrolem sowieckim na wschodniej granicy RP, fot.: Narodowe Archiwum Cyfrowe – sygn. 3/1/0/7/1760/3
12 września 1924 roku generał dywizji Władysław Sikorski, pełniący wówczas funkcję ministra spraw wojskowych, wydał rozkaz o utworzeniu Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) – specjalnej formacji wojskowej do ochrony pogranicza polsko-sowieckiego. 17 września tegoż roku wydano instrukcję, określającą strukturę nowej formacji. Tę datę uważa się zatem za datę jej sformowania.
Pierwsze jednostki KOP stanęły na wschodniej granicy Rzeczypospolitej już w listopadzie 1924 roku. Na dzień 1 grudnia 1927 roku Korpus dowodzony przez gen. dyw. Henryka Minkiewicza składał się z: dowództwa, 6 dowództw brygad, 2 dowództw półbrygad, 29 batalionów granicznych, 20 szwadronów kawalerii i dywizjonu żandarmerii. Stan osobowy wynosił około 25 000 ludzi.
Korpus Ochrony Pogranicza – Żołnierz konny i pieszy (il. „Ilustracja Szkolna”, maj/czerwiec 1935, Seria LX; ze zbiorów Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu, źródło: hrabiatytus.pl
Najważniejszym zadaniem nowej formacji, z którego w krótkim czasie wzorowo się wywiązała, było uspokojenie sytuacji na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej nękanych napadami band przychodzących z terytorium Związku Sowieckiego. Do pozostałych zadań KOP należało strzeżenie nienaruszalności znaków i urządzeń granicznych, niedopuszczenie do nielegalnego przewozu i przerzutu towarów przez granicę, niedopuszczenie do nielegalnych przekroczeń granicy, zwalczanie przemytu i wykroczeń skarbowych oraz wykroczeń w zakresie postanowień o granicach państwa, współdziałanie z organami wojska w dziedzinie obrony państwa.
Po skutecznym spacyfikowaniu wschodniego pogranicza RP, KOP zaczął realizować dodatkowe zadania na rzecz miejscowej ludności. Głównym celem tych działań miało być umacnianie polskiej państwowości oraz przyciąganie i przywiązanie do Polski mieszkańców wschodnich województw.
Działalność społeczna i oświatowa KOP oraz pozyskanie sympatii ludności było z powodzeniem wykorzystane dla zapewnienia ochrony granicy i bezpieczeństwa w strefie przygranicznej. W ten sposób wspierano rozwój gospodarczy Kresów, wspomagano zwalczanie nędzy oraz aktywizowano ludność kresową w celu podniesienia ogólnego poziomu jej życia i świadomości państwowej.
Załogi strażnic KOP pomagały mieszkańcom w walce z żywiołami i ich skutkami (pożary, powodzie). Kuchnie wojskowe w oddziałach odwodowych i na strażnicach często dożywiały wiejskie dzieci, zatrudniani przez KOP lekarze udzielali niezbędnej pomocy i opieki chorym, a weterynarze KOP udzielali darmowej pomocy w leczeniu zwierząt gospodarskich. Strażnice i pododdziały KOP organizowały obchody świąt państwowych i kościelnych, a także imprezy sportowe, oświatowe i kulturalne (występy teatrów amatorskich, seanse kina objazdowego, wspólne słuchanie audycji radiowych).
Zespół teatralny 6-go Baonu KOP, fot.: ze zbiorów Biblioteki Narodowej, sygn. 392.631
Zorganizowana przez KOP akcja dożywiania ludności, fot.: Narodowe Archiwum Cyfrowe – sygn. 3/1/0/7/1763/1
W związku z potrzebami kadrowymi formacji w 1926 roku utworzone zostały: Szkoła Podoficerów Zawodowych Piechoty KOP w Ostrogu (Wołyń) oraz Szkoła Podoficerów Zawodowych Kawalerii KOP w Niewirkowie (obw. rówieński na Ukrainie). Na potrzeby służby wewnętrznej w 1925 roku w ramach KOP utworzony został Dywizjon Żandarmerii. Od lutego 1925 roku w ramach formacji funkcjonowała służba wywiadowcza, której zadaniem było prowadzenie wywiadu i kontrwywiadu oraz zwalczanie przejawów antypaństwowej działalności politycznej na wschodniej granicy. Struktura wywiadu KOP składała się z Samodzielnego Referatu Wywiadowczego w Dowództwie KOP oraz stanowisk oficerów wywiadowczych przy brygadach i batalionach KOP.
Po kilku latach funkcjonowania formacji w 1929 roku przeprowadzono gruntowną reorganizację, którą poprzedziła wymiana kadry dowódczej. Ze stanowiska dowódcy został odwołany gen. dyw. Henryk Minkiewicz, a jego miejsce zajął gen. bryg. Stanisław Zosik-Tessaro. W 1930 roku dotychczasowy Batalion Szkolny KOP przekształcono w Centralną Szkołę Podoficerów KOP „Osowiec”.
W październiku 1930 roku stanowisko dowódcy KOP, objął płk Jan Kazimierz Kruszewski. Nowy dowódca doprowadził do kolejnej reorganizacji w strukturach batalionów KOP – utworzone zostały kompanie karabinów maszynowych oraz kompanie odwodowe. Po raz kolejny zreorganizowano także strukturę CSP KOP „Osowiec”.
30 kwietnia 1938 roku, w związku ze wzrostem zagrożenia wojną, wszedł w życie plan mobilizacyjny „W”. Zakładał on wzmocnienie oddziałów KOP z równoczesnym wydzieleniem z nich kadry oficerów, podoficerów i szeregowców dla zawiązków dywizji rezerwowych. Jednostki KOP w procesie mobilizacji miały się częściowo odtworzyć i nadal pełnić służbę na granicy. W ramach mobilizacji powszechnej ze składu KOP wydzielono dowództwa i sztaby dwóch grup operacyjnych, trzy dowództwa i sztaby dywizji rezerwowych piechoty, dowództwo brygady górskiej i sztaby kolejnych brygad górskich, dwanaście dowództw pułków, pułk kawalerii, 39 batalionów piechoty, batalion forteczny, batalion saperów, siedem szwadronów kawalerii dla kawalerii dywizyjnej, dwa dywizjony artylerii lekkiej. Stan oddziałów KOP stacjonujących na granicy uległ osłabieniu. Odtworzone jednostki posiadały niewielki odsetek przygotowanych do służby granicznej żołnierzy. Pozbawione zostały też znacznej części posiadanego uzbrojenia i wyposażenia.
We wrześniu 1939 r. dowództwo KOP przejął gen. bryg. Wilhelm Orlik-Rückemann, a odwołany ze stanowiska gen. bryg. Jan Kazimierz Kruszewski objął dowództwo Grupy Operacyjnej.
W trakcie kampanii wrześniowej Oddziały KOP uczestniczyły od pierwszych chwil w obronie polskiego wybrzeża. Na Mierzei Helskiej organizował obronę batalion KOP „Hel”. Szczególne znaczenie w opóźnianiu marszu Niemców miała obrona 2-3 września umocnień pod Węgierską Górką (powiat żywiecki) przez baon KOP „Berezwecz”. Walki tu prowadzone przeszły do historii jako Bitwa pod Węgierską Górką albo – Westerplatte Południa.
7 i 8 września pododdziały KOP w składzie 36. Dywizji Piechoty toczyły ciężkie walki w okolicach Kazanowa, Baraku i Szydłowca. Legendę wrześniowej kampanii stanowi bohaterska obrona 8 i 9 września linii umocnień pod Wizną i Górą Strękową przez 360 żołnierzy KOP pod dowództwem kpt. Władysława Raginisa. Bohaterski dowódca popełnił samobójstwo, nie chcąc się poddać.
Na wschodzie w dniach 19-21 września 4. kompania baonu KOP „Sarny” kpt. Emila Markiewicza krwawo broniła pozycji polowych i schronów w rejonie Tynnego (obw. rówieński na Ukrainie) przed nacierającymi Sowietami. 28-29 września zgrupowanie KOP gen. bryg. Wilhelma Orlika-Rückemanna stoczyło z Armią Czerwoną zwycięską bitwę pod Szackiem (Wołyń). 1 października po ciężkim boju pod Wytycznem (woj., lubelskie) zgrupowanie zostało rozwiązane, a żołnierze przebijali się do oddziałów gen. bryg. Franciszka Kleeberga.
Już po zakończeniu działań w wojnie obronnej 1939 roku na mocy decyzji Biura Politycznego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) NKWD zamordowało w ramach zbrodni katyńskiej ponad 500 żołnierzy KOP. 345 aresztowanych żołnierzy KOP zaginęło na Wschodzie. W działaniach wojny obronnej 1939 roku ustalono nazwiska 600 poległych żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza.
Znadniemna.pl za Mariusz Telepko/Strazgraniczna.pl, ilustracja tytułowa: Odznaka pamiątkowa Korpusu Ochrony Pogranicza, wzór 1930 roku
